Η Χρονογραφία και η Μαρτυρία, σημαντικές κι απαραίτητες ιστορικές πηγές, χρειάζονται πενήντα χρόνια τουλάχιστον για να μετατραπούν σε Ιστορία, απαλλαγμένες από συναισθηματισμούς, πάθη ή υποκειμενισμούς των καταγραφέων τους. Τα μεγάλα Αρχεία δημοσιοποιούν τα έγγραφά τους μόνο αφού περάσουν πενήντα χρόνια από την δημιουργία τους, για να μην αναμοχλεύουν μίση και πάθη.
Αυτές οι διεθνώς παραδεκτές Αρχές έχουν στην πράξη καταργηθεί από τους παντοδύναμους, ελέω «Καποδίστρια» άρχοντες της ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, χάριν του κομματικού όφελους, του αντίθετου από το περιβόητο τα τελευταία χρόνια συγχωροχάρτι, που αποκαλείται «πολιτικό κόστος», το οποίο στην ουσία είναι κομματικό κόστος.
Κάθε Δήμος μπορεί κι αποφασίζει να μετονομάζει δρόμους και πλατείες, νοσοκομεία και στάδια ή να στήνει προτομές κι ανδριάντες, σε ανθρώπους που πέθαναν μόλις χθες.
Αποκορύφωμα την περίπτωση Κεντέρη, που μια εποχή σχεδόν ό,τι υπήρχε στη Λέσβο πήρε το όνομά του, παρότι ο ίδιος ήταν-δεν ήταν εικοσιπέντε ετών και η καριέρα του μόλις στο ξεκίνημά της.
Στη Δημοκρατία είναι απόλυτα αντιδημοκρατικό να υποχρεώνεις έναν πολίτη να ζει ή να περνά από έναν δρόμο που φέρει το όνομα κάποιου για του οποίου τον βίο και την πολιτεία έχει αντιρρήσεις, τη στιγμή που η Ιστορία δεν έχει καταλήξει για αυτόν, επειδή είναι ακόμη νωρίς.
Και τι γίνεται αν τα οι μετέπειτα εξελίξεις έλθουν ενάντιες στη συγκριμένη ονοματοδοσία;
Δεκαετίες τώρα προσπαθούν οι Αθηναίοι να μην αποκαλούν την πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο τους, ως Πλατεία Κοτζιά, του συνεργάτη δηλαδή των Γερμανών.
Πόσο τιμητικό για τη μνήμη του τιμωμένου είναι το να αγανακτούν καθημερινά οι ασθενείς κεντρικού νοσοκομείου που φέρει τα τελευταία χρόνια το όνομα του Υπουργού που, από καλή πρόθεση, νομοθέτησε το δικό του Ε.Σ.Υ, όταν πια το ευαγές αυτό ίδρυμα αποτελεί την τρανότερη απόδειξη της αποτυχίας ή της κακής εφαρμογής, όσων οι νόμοι του επέβαλαν;
Πώς να εξηγηθεί το ότι υπάρχουν προτομές στο κέντρο της Αθήνας για ηθοποιούς που έγιναν δημοφιλείς μέσω τσαχπινιάς ή πολιτικής, ενώ μεγάλες τραγωδοί , κάποια από αυτές τιμημένη και με Όσκαρ, έχουν εντελώς ξεχαστεί;
Κι είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει προτομή του, επίσης τιμημένου με Όσκαρ, Μάνου Χατζιδάκι, παρότι οι δύο «προτομούχες» έκαναν καριέρα με τα τραγούδια του, η μια μάλιστα διεθνή!
Ούτε του Σολωμού, εκτός μιας άθλιας και παραπεταμένης στον Εθνικό Κήπο, ούτε των δύο Νόμπελ!
Στη φωτογραφία το Μαυσωλείο Δ. Σολωμού και Ανδρέα Κάλβου, στη Ζάκυνθο, με τα οστά των δύο ποιητών.
9 comments:
Έχετε απόλυτα δίκιο για τη δοκιμασία της ιστορικής μνήμης πριν την επικύρωσή της με κάποιο μνημείο. Αλλά θα σας πω την αμαρτία μου: σπάνια μένει το μάτι μου στα μνημεία που κοσμούν τις πόλεις μας. Μετά από πρόσφατη επίσκεψή μου στο Μουσείο Μπενάκη "ανακάλυψα" τον Βάσο Καπάνταη αλλά και τις μνημειακές συνθέσεις του που κοσμούν την πλατεία Χρυστοστόμου Σμύρνης στη Νέα Σμύρνη, πλατεία από την οποία περνώ συχνότατα τα τελευαία 4 χρόνια.
Γιατί, μήπως είδες πουθενά δική μου προτομή; Του ενδόξου Ζλατάνη;
Για doratsirka:Δεν είναι πάντα δικό μας το πρόβλημα που δεν καταφέρνουμε να παρατηρήσουμε τα έργα τέχνης που οι κρατούντες τοποθετούν σε δημόσιους χώρους. Για να λειτουργήσει ένα έργο τέχνης, είτε στο σπίτι σου, είτε στην πλατεία, δεν έχει να κάνει μόνο με την καλλιτεχνική του αξία, αλλά -όπως θα γνωρίζετε- και με τον τρόπο που θα το αναδείξεις τοποθετώντας το. Και εν πάση περιπτώσει, άλλο το δεν σκέφτομαι καν πως έχω υποχρέωση να τιμήσω κάποιον με ένα μνημείο κι άλλο δεν το τοποθετώ σωστά.
Για swell: Από ό,τι φαίνεται, για να γράφεις, βρίσκεσαι εν ζωή. Πέθανε εσύ με το καλό, άσε να περάσουν και πενήντα χρόνια και μετά όλο και κάτι θα κάνουμε με την προτομή σου. Όχι πως είναι και δύσκολο να μπει από τώρα, αλλά εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω τόσο στενές επαφές με πολιτικούς, ώστε να τους ζητήσω για χάρη σου τέτοιο ρουσφέτι.
Για του λόγου το αληθές, ενώ έχουμε στη Ζάκυνθο πλατεία Λάγιου(όχι πως δεν το αξίζει) αλλά ούτε ένα δρομάκι με το όνομα του Αλέκου Ξένου
για τον Χωραίτη: Ούτε του Κ.Πορφύρη,σημαντικού συγγραφέα και πρωτεργάτη του περιοδικού "Επιθεώρηση Τέχνη" νομίζω ότι υπάρχει. Ας αφήσουμε το πώς είναι γραμμένες οι επιγραφές των δρόμων. Που πολλές φορές αναγράφουν ολογράφως το μικρό όνομα και με το αρχικό μόνο το επώνυμο! Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Ειδικά εκείνη η ΖΩΗ ΛΕΩΝ μας έβγαλε το μάτι... Όμως υπήρξε εξήγηση από την Δημοτική Αρχή: ο εργολάβος του έργου δεν ήταν ζακυθινός και δεν ήξερε... Τσι καλησπέρες μου! D.S.
Καλημέρα,
Έμφυτη η διάθεση για πάρλα λες, αλλά διακρίνω μεγάλα διαλείμματα.
΄Αλλο πάρλα κι άλλο φλυαρία. Τουλάχιστον κατά την ζακυνθινή γλωσσική ορολογία. Καλημέρα.
Post a Comment