Thursday, May 17, 2007

Το βιβλίο, η έκθεσή του και το πλακόστρωτο


Άλλη μια Έκθεση Βιβλίου τελείωσε για να συνηγορήσει κι αυτή ότι ο θεσμός όσο προχωρεί στο χρόνο όλο και χάνει από τη σημασία του.
Αυτή τη φορά, μάλιστα, η διάρκειά της μειώθηκε κατά το 1/3. Σχεδόν σιωπηρά.
Αιτία; Ήταν ένας από τους όρους της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας -του Υπουργείου Πολιτισμού δηλαδή- στη δικαιοδοσία της οποίας βρίσκεται ο χώρος όπου διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια, δηλ. ο πεζόδρομος της Αρεοπαγίτου κάτω από την Ακρόπολη. Ο κρατικός φορέας ο διατεταγμένος για την προστασία των αρχαιολογικών μας μνημείων εξαντλεί εδώ την αυστηρότητά του. Μπορεί ο χορός των αρχαιοκαπήλων καλά να κρατεί στην αγνή ελληνική ύπαιθρο, μπορεί να τρέχουμε ως Κράτος στα διάφορα Μουσεία Γκετί να ζητάμε πίσω τα αρχαία εκείνα, που δεν φροντίσαμε ούτε να φέρουμε στο φώς, ούτε να προστατεύσουμε, μπορεί οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι της Ελλάδας να είναι πνιγμένοι στη μολόχα, μπορεί οι φύλακες στα σημαντικότερα μουσεία της χώρας να περιφέρονται μισονυσταγμένοι, φορώντας ό,τι ο καθείς τους κρίνει, με τις αλυσίδες και τα δαχτυλίδια τους, αλλά, όλα κι όλα, προέχει το λιθόστρωτο της Αρεοπαγίτου! Να μην φθαρεί, να μην κακοπάθει από τους αναγνώστες που θα επισκεφτούν την ΄Εκθεση Βιβλίου. Λίγο πιο πέρα το μνημειώδες πλακόστρωτο του Πικιώνη αποσυντίθεται χωρίς κανείς να ανησυχεί. Οι τσιμεντόλιθοι όμως πρέπει να προστατευτούν. Λες και σε άλλες χώρες δεν περνάνε διαρκώς αυτοκίνητα πάνω από τα λιθόστρωτα, τα οποία, μάλιστα, είναι και πιο περίτεχνα. ΄Αρα περιορίζουμε τις μέρες της Έκθεσης Βιβλίου.

Λίγα χρόνια πριν ο θεσμός είχε υποστεί κι άλλη εξορία. Απαγορεύτηκε από το Πεδίο του Άρεως, επειδή κι εκεί προσέβαλε το χώρο! Έδιναν το πάρκο για πολλά και ποικίλα ανατολίτικα παζάρια μέχρι που κάποιος αιρετός παράγων της Υπερνομαρχίας αναφώνησε : "Τέρμα αυτά τα παζάρια, το Πεδίον θα αναβαθμισθεί". 'Εξω λοιπόν και η Έκθεση Βιβλίου, σαν κοινό παζάρι κι αυτή. Και το Πεδίον χρόνια τώρα παραμένει στο ίδιο χάλι, αφού τα λεφτά τελείωσαν χωρίς να χρησιμοποιηθούν για αυτό, στερώντας την κυρία Υπερνομάρχισσα, που τόσες φασαρίες και δαπάνες έγιναν μέχρι να εκλεγεί, από τη μια και μοναδική αρμοδιότητά της δηλ. την ευπρέπεια του Πεδίου του Άρεως.

Σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται και ο Σύλλογος των Εκδοτών και απαγορεύει τις εκπτώσεις κατά τη διάρκεια των εκθέσεων.
Κι αναρωτιέται δικαίως ο αναγνώστης: Γιατί να πάω στην Έκθεση Βιβλίου πια; Άμα θέλω βιβλίο στην κανονική τιμή πάω και στο βιβλιοπωλείο.
Και δεν βλέπει ο Σύλλογος των Εκδοτών την τεράστια επιτυχία που έχει το λεγόμενο "Παζάρι του Βιβλίου", που διοργανώνεται από τον ίδιο κάθε χρόνο στην Πλατεία Κλαυθμώνος διαθέτοντας αποκλειστικά και μόνο βιβλία με σημαντική έκπτωση.
Έτσι οι μεν αναγνώστες είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν το βιβλίο στην τιμή της πρώτης ημέρας κυκλοφορίας του, έστω και αν έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια από αυτήν, οι δε εκδότες να πολτοποιούν τα στοκ τους, αντί να τα διαθέτουν στο κοινό σε χαμηλή τιμή!

Εύκολα γίνεται, λοιπόν, κατανοητό, πώς συμβαίνει και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα του παραλογισμού, ο θεσμός της Έκθεσης Βιβλίου ολοένα φθίνει. Και να σκεφτεί κανείς πως όλοι, αρμόδιοι και μη, κόπτονται ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από μέτρα τόνωσης της εξάπλωσης του βιβλίου και αύξησης της αναγνωσιμότητας.

Thursday, May 3, 2007

Για το πλοίο της ευαισθησίας



Κάποιοι"αλαφροίσκιωτοι"ζακυνθινοί διανοούμενοι αγωνίζονται για να στήσουν στο νησί τους ένα πλωτό μνημείο Ευαισθησίας. Που, μάλιστα, έχει καθιερωθεί εμπράκτως ως τέτοιο από την ζακυνθινή κοινωνία πριν από μερικά χρόνια. Είναι μια ιστορία που κανείς μας πια δεν θυμάται. Σάμπως μας αφήνουν να τη θυμόμαστε; Προέχουν τα ομόλογα, οι σοφές δηλώσεις των φρουρών της Δημοκρατίας όλων των παρατάξεων, ο νέος δίσκος της Μαστροκώστα και η καριέρα των αοιδών της Πάνια.
Εν τούτοις, για εσάς που θέλετε να κάνετε ένα διάλλειμμα από τις "καυτές" ειδήσεις διαβάστε το ιστορικό του θέματος:

(Φωτογραφία: Μπάμπης Πυλαρινός


ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΤΑΛΘΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΑΚΕΛΛΟ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ:

Ζάκυνθος, 20 Ιανουαρίου 2007

Προς Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων Δυτικής Ελλάδας, Υπουργείο Πολιτισμού -Διεύθυνση Νεώτερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς - Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων

Με αυτό το φάκελο που υποβάλλουμε προς την υπηρεσία σας, ζητάμε να κηρυχτεί το πλοίο ERENLER (ΕΡΕΝΛΕΡ) Διατηρητέο και Ιστορικό για τους παρακάτω λόγους:
1ον. Γιατί είναι ένα πλοίο κατασκευασμένο το 1911 (σε Αγγλικό ναυπηγείο), που παρά τις κατά καιρούς μετασκευές, διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τα αρχικά χαρακτηριστικά του.
2ον. Γιατί είναι το πλοίο που ναυάγησε το 2001 στη Ζάκυνθο, μεταφέροντας το μεγαλύτερο ανθρώπινο φορτίο στη σύγχρονη ιστορία της μετανάστευσης, στην ευρύτερη περιοχή. Συνδέεται με ένα σημαντικό γεγονός για την σύγχρονη ιστορία της περιοχής, της Ευρώπης και ολόκληρης της ανθρωπότητας, αφού ποτέ άλλοτε δεν έχουν καταγραφεί στη Μεσόγειο τόσοι μετανάστες (750 άτομα, οικονομικοί μετανάστες και πολιτικοί πρόσφυγες, απομακρινόμενοι ή καταδιωγμένοι από εμπόλεμες περιοχές) σε ένα σκάφος. Αποτελεί μνημείο ανθρωπιστικής αντιμετώπισης του ανθρώπινου φορτίου του από σύσσωμο σχεδόν τον πληθυσμό της Ζακύνθου, που με μια πρωτοφανή για τα παγκόσμια δεδομένα κινητοποίηση έδωσε μαθήματα ανθρωπιάς σε ολόκληρο το σημερινό κόσμο.
Το ERENLER πρόσφατα (15/12/06) αγοράστηκε, σε δημοπρασία του ΟΔΔΥ αντί του ποσού των 13.500 €, από ελληνική εταιρεία, με σκοπό να οδηγηθεί σε διαλυτήριο πλοίων. Η κήρυξη του πλοίου ERENLER σε Νεότερο Διατηρητέο και Ιστορικό Μνημείο δίνει τη δυνατότητα αξιοποίησής του, στη Ζάκυνθο, ως πλωτού εκθεσιακού χώρου που μπορεί να φιλοξενεί μόνιμη έκθεση για το συγκεκριμένο γεγονός και τη συμπαράσταση των ντόπιων στους ανθρώπους-φορτίο του πλοίου, όπως και περιοδικές εκθέσεις με περιεχόμενο αντιρατσιστικό ή γενικότερα θεμάτων που άπτονται της μετανάστευσης στο σύγχρονο κόσμο.
Περιοδικά, στα αμπάρια του πλοίου, μπορούν να φιλοξενηθούν και άλλες εκθέσεις ή δραστηριότητες. Παρακαλούμε την Υπηρεσία σας, ως πλέον αρμόδια, να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες προς τις αρμόδιες αρχές και τον ιδιοκτήτη, ώστε να αποφευχθεί η διάλυση του πλοίου, μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασής σας περί κήρυξης του πλοίου σε Διατηρητέο Μνημείο.


Ο τύπος για την περιπέτεια του ERENLER και την αλληλεγγύη των κατοίκων της Ζακύνθου:

…Ποτέ άλλοτε δεν έχουν καταγραφεί ,στη Μεσόγειο, τόσοι λαθρομετανάστες σε ένα σκάφος…. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , Tρίτη, 6 Nοεμβρίου 2001

«Είμαι 25 χρόνια γιατρός αυτό δεν το έχω ξαναδεί» Μαθήματα ανθρωπιάς έδωσαν τις τελευταίες δύο ημέρες οι κάτοικοι της Ζακύνθου, που με μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα κινητοποίηση προσέφεραν σε ελάχιστο χρόνο όλα τα απαραίτητα για τους περίπου χίλιους αλλοδαπούς που μετέφερε το τουρκικό δουλεμπορικό μότορσιπ.
«Επελέγη ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ και φτιάξαμε τον χώρο υποδοχής. Kι αμέσως ο κόσμος άρχισε να φέρνει τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες. Η στάση όλων των Ζακυνθινών είναι συγκινητική, μέσα σε ελάχιστες ώρες οι αποθήκες γέμισαν με όλα τα απαραίτητα».
«Η κατάσταση ήταν όντως απερίγραπτη», συμπληρώνει ο κ. Φίλιππος Ολυμπίτης, μέλος της ομάδας των Γιατρών του Kόσμου, που βρίσκονται από προχθές στο νησί.
«Ευτυχώς η υποδοχή των Ζακυνθινών ήταν καταπληκτική. Όταν το καράβι μπήκε τελικά στο λιμάνι, ο κόσμος στην προκυμαία χειροκροτούσε! Σε ελάχιστο χρόνο έφεραν όλα τα απαραίτητα, ενώ η προσφορά τους ήταν συγκινητική.
Για παράδειγμα, κάποιος φούρναρης έφερε 700 σάντουιτς, ενώ το ένα τέταρτο του κέντρου υποδοχής είχε καλυφθεί από τα ρούχα που όλοι έφεραν!… ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , Tετάρτη 7 Nοεμβρίου 2001

Ιθάκη τους ήταν η... Ζάκυνθος Ένας τυφλός από το Ιράκ, μια Αφγανή έγκυος, ένα μωράκι 11 μηνών στον θάλαμο του νοσοκομείου της Ζακύνθου, όλοι βουβοί μάρτυρες ενός απελπισμένου ταξιδιού…
Πάνος Θεοδωρακόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ , Tετάρτη 07 Νοεμβρίου 2001 , Σελ.: N37

…Η κινητοποίηση του λαού της Ζακύνθου για την παροχή βοήθειας στους ταλαιπωρημένους λαθρομετανάστες είναι, κατά γενική ομολογία, συγκινητική. Οι απλοί πολίτες του νησιού προσφέρουν αφειδώς τρόφιμα, κουβέρτες και ρούχα, για να απαλείνουν την ανθρώπινη δυστυχία...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κύριο Άρθρο, Tετάρτη 7 Nοεμβρίου 2001

…Για μερικές ώρες δημιουργήθηκε αδιέξοδο και ένταση, αλλά χάρη στην παρέμβαση, κυρίως, των γιατρών του νοσοκομείου Ζακύνθου, το πρόβλημα ξεπεράστηκε…
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2001

Γέννησα το παιδί μου στον δρόμο για το όνειρο Η Άνιφερ Μουσέρ κρατάει στην αγκαλιά της το νεογέννητο. «Στο Αφγανιστάν δεν είχαμε ουσιαστικά ζωή, πήρα τα παιδιά μου και τον άντρα μου αναζητώντας καλύτερη μοίρα»… …«Είναι σπουδαίο αυτό που αντικρίσαμε στη Ζάκυνθο, ένα άγνωστο για μας νησί, ζητούσαμε ελπίδα και βρήκαμε ανθρωπιά»… …Στο κλειστό γυμναστήριο δόθηκαν τρόφιμα και ρουχισμός, κάτοικοι του νησιού πρόσφεραν τη βοήθειά τους σε αυτούς τους ανθρώπους. «Οι κάτοικοι του νησιού έδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς», δηλώνει ο πρόεδρος του νοσοκομείου… … «Είναι σπουδαία η ανταπόκριση των κατοίκων…», δηλώνει η γραμματέας της Περιφέρειας.
ΤΑ ΝΕΑ , 8 Νοεμβρίου 2001 , Σελ.: N51

Σύμφωνα με τις καταθέσεις, το καράβι έφυγε από τη Σμύρνη (29 Οκτωβρίου) κενό φορτίου και αγκυροβόλησε δύο μίλια ανοιχτά του λιμανιού (με πλήρωμα έξι Τούρκους και έναν Ρώσο). Εκεί έγινε και η σταδιακή επιβίβαση με δύο μεγάλα καΐκια, από κοντινή παραλία. Kατόπιν το πλοίο, με τους 714 στοιβαγμένους σε ένα αμπάρι 25 τ.μ. αναχώρησε με προορισμό την Ιταλία. Ο ακριβής προορισμός του καραβιού δεν έγινε ακόμα γνωστός, όμως η αποβίβαση θα γινόταν με ταχύπλοα, ώστε να υπάρξει δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης του μότορσιπ. Στις 4 Νοεμβρίου, από εργασίες οξυγονοκόλλησης στο αμπάρι προκλήθηκε πυρκαγιά, ενώ το καράβι έπλεε στο Ιόνιο. Σύμφωνα με πληροφορίες της «K», έγιναν δύο τηλεφωνήματα από κινητό τηλέφωνο από το πλοίο, ένα προς την Πεντέλη (πιθανότατα το κέντρο υποδοχής προσφύγων) και ένα στην Τουρκία. Kάποιος από τους δύο συνομιλητές ενημέρωσε για τα τηλέφωνα πρώτης ανάγκης στην Ελλάδα, οπότε και οι επιβαίνοντες επικοινώνησαν με το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και ζήτησαν βοήθεια. Το στίγμα του καραβιού, μάλιστα, εντοπίστηκε ακριβώς μέσω αυτού του κινητού τηλεφώνου.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Παρασκευή, 9 Nοεμβρίου 2001

Βρήκαν στοργή. Αθώα παιδιά, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι και εξαντλημένοι λαθρομετανάστες βρήκαν απάνεμο λιμάνι στη Ζάκυνθο …Οι πρόσφυγες χορεύοντας και τραγουδώντας και με εμφανή αισθήματα ευγνωμοσύνης αποβιβάστηκαν από το πλοίο… ΤΑ ΝΕΑ, Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2001, Σελ.: N50 …

Ύστερα από συντονισμένη και συγκινητική προσπάθεια των γιατρών του νοσοκομείου Ζακύνθου και άλλων τοπικών φορέων, όλοι οι λαθρομετανάστες που επέβαιναν στο υπό τουρκική σημαία δουλεμπορικό πήραν το δρόμο για τα νοσοκομεία και τους ειδικούς χώρους υποδοχής που ετοιμάστηκαν γι' αυτούς… ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2001

«Ήμουνα μεγάλο διάστημα στα λευκά κελιά, εκεί όπου έχει καταργηθεί η έννοια άνθρωπος...». Η 30χρονη Cem Atilkan, εξουθενωμένη από τα μπουντρούμια των τουρκικών φυλακών, προσπαθεί να ανακτήσει τις δυνάμεις της στη Ζάκυνθο… ΤΑ ΝΕΑ,Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2001

Συνεχίζονται οι προσφορές αγάπης και οι εκδηλώσεις συμπαράστασης από απλούς ανθρώπους, αλλά και επιχειρήσεις προς τους 714 πρόσφυγες της Ζακύνθου, οι οποίοι θα φιλοξενηθούν στο νησί, έως ότου κριθεί η τύχη τους… … Η έμπρακτη υποστήριξη των νησιωτών προς τους αλλοδαπούς συνεχίζεται αμείωτη και σε αυτήν προστίθενται προσφορές του ιδιωτικού τομέα, αλλά και μικροποσά, που στέλνουν ιδιώτες με γράμματα. «Από την πρώτη στιγμή, όλες οι εθελοντικές ομάδες της Ζακύνθου (πρόσκοποι, ΧΕΝ, ΕΕΣ κ.ά.), αλλά και απλοί πολίτες έχουν αναλάβει από το τάισμα των μωρών και τη φροντίδα των γερόντων, έως τον καθαρισμό των χώρων και τον εμβολιασμό των παιδιών», λέει στην «K» ο νομάρχης Ζακύνθου… «Παράλληλα, εξακολουθούν να έρχονται στη νομαρχία προσφορές επιχειρήσεων σε τρόφιμα, γάλα, ρούχα και φάρμακα. Τελευταίως μάλιστα λάβαμε και γράμματα από απλούς ανθρώπους, ακόμα και Ζακυνθινούς φυλακισμένους, που εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους, στέλνοντας κάποιο μικροποσό. Η βοήθεια του κόσμου είναι πράγματι συγκινητική»… ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 15 Nοεμβρίου 2001


Wednesday, May 2, 2007

Δεν είναι αργία; Είναι απεργία; Παλέυει η εργατιά;

Στη δεκαετία του ΄60 ο Γεώργιος ο Α' Παπανδρέου, προκειμένου να δικαιολογήσει τη μη λήψη εκ μέρους του ως πρωθυπουργού αστυνομικών μέτρων για την καταστολή αντιαμερικανικών διαδηλώσεων της εποχής είχε πει: «Αντιμετωπίζω εξ αρχής ένα δίλλημα. Αν θα πρέπει να σταματήσω τις εκδηλώσεις με αστυνομικά μέτρα ή να τις αφήσω να πάρουν το δρόμο τους, με την προσδοκία ότι η κοινή γνώμη θα κουραστεί τελικά και θα αηδιάσει από τις υπερβολές». (Αλέξης Παπαχελάς, Ο Βιασμός της ελληνικής Δημοκρατίας, Εστία 1997).
Τα λόγια αυτά, που διασώθηκαν σε αναφορά της αμερικανικής πρεσβείας προς το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ στις 5 Μαρτίου 1964, φανερώνουν έναν κυνισμό, πολύ μεγαλύτερο από ό,τι αρχικά συλλαμβάνει κανείς. Κι αυτό επειδή, πέρα από ό,τι η επίσημη εξουσία μετακυλά έτσι τις ευθύνες της για την εύρυθμη λειτουργία της καθημερινής ζωής στις πλάτες των εργαζομένων, δεν φαίνεται να υπολογίζει και πολύ το τεράστιο κόστος από τις ζημίες, τις καταστροφές, τις αναστολές δραστηριοτήτων και την αναστάτωση στη ζωή της κοινωνίας και της οικονομίας όπως και στην ψυχική διάθεση του πολίτη. Με άλλα λόγια την πίεση που επιδιώκουν να προκαλέσουν στην κυβέρνηση οι διαμαρτυρόμενοι προκειμένου να λύσουν κάποιο τους πρόβλημα, η επίσημη εξουσία τα φέρνει έτσι ώστε να την υφίστανται οι διπλανοί τους, που αύριο θα κάνουν τη δική τους πορεία διαμαρτυρόμενοι επίσης για κάποιο δικό τους αίτημα, η πίεση της οποίας θα καταλήξει στις πλάτες εκείνων που διαμαρτύρονται σήμερα. Και, τελικά, το αυτί της κυβέρνησης, δεν ιδρώνει καν όσο κι αν φωνάζουν είτε οι μεν, είτε οι δε, απλώς παραμένει απαθής και περιμένει αυτούς που την εξέλεξαν για να τους προστατεύει «να αηδιάσουν από τις υπερβολές».
Το πιο «ωραίο» απ’ όλα είναι που όλο αυτό το «διαίρει και βασίλευε» το ονομάζουν κάποιοι πολιτική έκφραση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Και το πιο άσχημο πως μια μεγάλη μερίδα του λαού, κάτι τέτοιο το αποδέχεται και το πιστεύει.

Η πρακτική αυτή του «Γέρου της Δημοκρατίας» εφάρμοστηκε από όλους τους επιγόνους κι απογόνους του ίδιου και της παράταξής του. Στο διάστημα της πολυετούς εφαρμογής της χάθηκαν αμέτρητες ώρες εργασίας, ταλαιπωρήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, καταστράφηκαν εκατοντάδες αυτοκίνητα, έπεσαν έξω πάμπολλα καταστήματα, διαλύθηκαν ένα σωρό τζαμαρίες τραπεζών και μαγαζιών. Στο όνομα κάποιων ιδεολογικών νεφελωμάτων περί δικαιωμάτων των εργαζομένων, φαλκιδεύτηκε μια θεμελιώδης αρχή της Δημοκρατίας, το να έχει το δικαίωμα ο καθένας μας να βλέπει το δικαίωμα του άλλου να σταματά εκεί που αρχίζει το δικό του. Αντιθέτως ο έλληνας πολίτης σύρθηκε σε ένα χορό εναλλαγής ρόλων. Πότε έπαιζε το ρόλο του θύματος και πότε του θύτη. Πότε έκανε τις πορείες του σε βάρος των άλλων, πότε υφίστατο το βάρος της πορείας άλλων.
Κι όπως ήταν φυσικό αποτέλεσμα υπέρ των εργαζομένων δεν υπήρχε. Οι κυβερνήσεις αυτές κατάφερναν κανένα από τα προβλήματα να μην λύνεται -με εξαίρεση ίσως ότι κάποιοι συνδικαλιστές που ηγούνταν αυτών των διαμαρτυριών να λύνουν το πρόβλημα της ζωής τους- κανένα από τα αιτήματα να μην ικανοποιείται και να περνάνε νόμοι που καμμιά «συντηρητική» κυβέρνηση δεν πέρασε. Πιο πολύ όμως να χαθεί σιγά-σιγά ένα μεγάλο ποσοστό της πιο αυθεντικής μορφής αυτοσεβασμού, του αυτοσεβασμού εξ αντανακλάσεως, που είναι ο σεβασμός της προσωπικότητας και της περιουσίας του διπλανού.

΄Ετσι σήμερα, όλη αυτή η κακοδαιμονία έχει γίνει πρακτική. Και κάθε προσπάθεια προστασίας του δικαιώματός μας να ζούμε, να κινούμαστε και να δουλεύουμε ελεύθεροι, παράλληλα εκείνου να διαμαρτυρόμαστε και να αγωνιζόμαστε για ό,τι πιστεύουμε πως μας οφείλεται, θεωρείται αντιδημοκρατική κι αυταρχική. Κι αυτή η νοοτροπία αποτελεί πανευρωπαική αποκλειστικότητα, χωρίς, φυσικά, να μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η χώρα μας είναι η πιο δημοκρατική χώρα της Ευρώπης.

Η αναφορά σε ένα τέτοιο θέμα δεν θα είχε θέση σε αυτήν τη στήλη αν δεν επρόκειτο για θέμα Πολιτισμού. Επειδή η Εκπαίδευση, η Παιδεία, η Τέχνη, τα Γράμματα δεν έχουν καμμία αξία για μια κοινωνία αν δεν κατευθύνονται προς την όξυνση της κριτικής ικανότητας των μελών της. Αν δεν τα κάνουν ικανά να επιλέγουν το ωραίο από το άσχημο, το σωστό από το λάθος, το ποιοτικό από το ευτελές, το μεγαλειώδες από το ασήμαντο, το διαχρονικό από το επικαιρικό. Δηλαδή αν δεν τα κάνουν να επιλέγουν ό,τι προάγει το άτομο και, κατά συνέπεια, την κοινωνία.
Εντούτοις τα τελευταία χρόνια οι έλληνες έχουν ξεμάθει να επιλέγουν μόνοι τους τα υλικά από τα οποία παρασκευάζουν την πνευματική και την κοινωνική τροφή τους. Συντηρούνται από πνευματικές και κοινωνικές κονσέρβες, τις οποίες διαλέγουν άλλοι για λογαριασμό τους πριν από αυτούς για αυτούς. Αυτό είναι «in», άρα ακολούθησέ το και δεν χρειάζεται καν να γνωρίσεις τις υπόλοιπες εκδοχές. Το «life style» έχει ξεχωρίσει τι είναι «must» για κάθε περίπτωση και αυτό πρέπει να ακολουθεί ο καθένας μας, αλλιώς «είναι για τα μπάζα». Όταν καταλάβουν το λάθος της «trendy» αυτής επιλογής είναι πολύ αργά. Η ηλικία των επιλογών έχει περάσει και μαζί της η διάθεση για αυτές. Άλλη μια γενιά έχει πάει στο περιθώριο χωρίς να μάθει να κρίνει και να κριτικάρει. Χωρίς, με άλλα λόγια, την ικανότητα του «εκλέγειν».
Το ίδιο κονσερβοποιημένο έχει δοθεί σε μεγάλη μερίδα των ελλήνων πολιτών το τι πρέπει να θεωρεί «προοδευτικό» και τι «συντηρητικό». Απολιθωμένες απόψεις που επικρατούσαν πριν σαράντα χρόνια έρχονται να χαρακτηρίσουν την σημερινή πραγματικότητα, παραβλέποντας τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικές εξελίξεις αυτού του χρονικού διαστήματος, στο οποίο συνέπεσε η ταχύτητα των μεταβολών να είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Έτσι η παθητικότητα και η σχηματοποιημένη «διαμαρτυρία» με μια απεργία πχ. ή με μια πορεία στο Σύνταγμα, έρχεται να υποκαταστήσει, ατελώς φυσικά, τη δίαθεση για αμφισβήτηση την οποία ο δημοκρατικός πολίτης πρέπει να έχει στην καθημερινή ζωή του. Κι αυτό είναι το χειρότερο πρόσωπο του αυταρχισμού και του συντηρητισμού.
Μόνο που όσοι έχουν λόγους να συντηρούν αυτό το κοινωνικό κλίμα αγνοούν την ίδια την ανθρώπινη φύση. Που «κουράζεται κι αηδιάζει» επίσης κι από τη υποκρισία και τη δολιότητα κάποιων ταγών της.