Sunday, March 30, 2008

Αυτά συμβαίνουν και ...εις Ιταλίας


Oνομάζεται Νicola Crocetti και εκδίδει στην Ιταλία εδώ και είκοσι χρόνια το πιο δημοφιλές περιοδικό Ποίησης στην Ευρώπη, κάποιοι λένε και στον Κόσμο. Παράλληλα, εδώ και δέκα χρόνια, έχει εκδώσει στα ιταλικά εκατό έλληνες συγγραφείς. "Για πρώτη φορά η Ιταλία αναγνώρισε ότι η Ελλάδα έχει σημαντική λογοτεχνία και ποίηση", λέει ο ίδιος στο περιοδικό "Ηomme", τ. Απριλίου 2008.
"Φυσικά", συνεχίζει, χωρίς καμμιά βοήθεια από τους Έλληνες". Το "φυσικά" μάλλον πάει στο ότι η μητέρα του είναι ελληνίδα, άρα μας ξέρει. "Είμαι στα δικαστήρια με τον πρώην υπουργό πολιτισμού, τον Βενιζέλο, για να πάρω τα 20.000 ευρώ που μου χρωστάνε", συμπληρώνει την εικόνα.
Όμως το θέμα τον απασχολεί γενικότερα: " Η Ελλάδα αδιαφορεί για το έργο που έχω προσφέρει. Οι συγγραφείς, οι ποιητές, αυτοί φυσικά με αγαπούν, όπως και ορισμένοι εκδότες. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τις ελληνικές αρχές. Εκεί η αντιμετώπιση είναι ακριβώς η αντίθετη".
Και καταλήγει: "Η Ελλάδα αδιαφορεί για τον πολιτισμό της. Προτιμά να εξάγει φέτα παρά τον πολιτιστικό της πλούτο. Δεν κάνει απολύτως τίποτα για τους συγγραφείς, για τους ποιητές της. Έχει μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά. Κοιτάξτε τι κατόρθωσε να βάλει σε κίνηση η κυρία Αγγελοπούλου με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναλογιστείτε την ανταπόκριση που βρήκαν στο εξωτερικό οι πρωτοβουλίες της και θα καταλάβετε τι θα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα με τον πλούτο, που διαθέτει σε Πολιτισμό και Τέχνη. Γιατί εκείνη η εμπειρία δεν είχε συνέχεια;"

9 comments:

Swell said...

Καλό σου μήνα Διονύση, η κα Αγγελοπούλου φρόντισε να πάρουν τους Ο.Α ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ!

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ said...

Μπα; Αυτή ευθύνεται για αυτό;

Anonymous said...

Δυστυχώς το συγκεκριμένο σημαντικότατο ερώτημα, φαίνεται πως πολύ περισσότερο απασχολεί τους ξένους μελετητές και θιασωτες του ελληνικού πολιτισμού, παρά τους ίδιους τους έλληνες, που στην ¨καλύτερη¨ περίπτωση αγνοούν ή αδιαφορούν πλήρως περί του πολιτιστικού πλούτου αυτής της χώρας και στην χειρότερη, το έχουν αντικαταστήσει προ πολλού με άλλα ¨βαθυστόχαστα¨ ερωτήματα όπως π.χ. αν η Καλομοίρα ήταν η σωστότερη επιλογή για τη Eurovision. Ίσως είναι πια καιρός να παραδεχτούμε ευθέως, προς απογοητευση και ρεαλιστική αυτοκριτική μας, οτι στην παρούσα ¨νεοελληνική¨ φάση μας, η διάσωση και διαιώνιση του πολιτισμού και της τέχνης μας,εξαρτάται πλέον αποκλειστικά απο τις φιλότιμες προσπάθειες ανθρώπων σαν τον Crocetti, διότι αν κρίνουμε απο την ελληνική συμβολή σε αυτή την προσπάθεια, τότε...κλάφτα χαράλαμπε!

Swell said...

Καλησπέρα Διονύση, τελικά είμαστε απόγονοι του ΡΑΝ ΤΑΝ ΠΛΑΝ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ said...

@jimmarg: Σας ευχαριστώ για το σχόλιο. Συμφωνούμε απόλυτα. Φαντάζομαι ότι με το "ελληνική συμβολή" στην τελευταία σας φράση, εννοείτε τους κρατούντες. Τους νυν, τους πρώην, τους ερχόμενους, ανώνυμους κι επώνυμους και...γενικώς. Επειδή τους μη κρατούντες ποιός τους υπολογίζει στη δημοκρατία μας;

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ said...

@swell: Μπα, απόγονοι των ραγιάδων είμαστε, δεν επαρκεί;

Λωτοφάγος said...

Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι περνάει από το χέρι μας για να σώσουμε όσα δεν χάθηκαν! Και φυσικά για να δημιουργήσουμε καινούρια. Δεν αρκεί απλώς να γκρινιάζουμε ή να παίζουμε με τις λέξεις σε ένα ναρκισσιστικό παιχνίδι.
(Δεν μιλώ για σένα, Νιόνιο.)

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ said...

Το ότι κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι ίδιοι για να αλλάξουμε την κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, φίλε Λωτοφάγε. Μήπως το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχουμε την αίσθηση του τι είναι αυτό; Ή έστω, την ψευδαίσθηση, όπως είχαμε σε προηγούμενες εποχές;

Anonymous said...

Δεν ξέρω τι ακριβώς θα πρέπει να περιμένουν οι Έλληνες ποιητές από τους κρατούντες ή το κράτος γενικότερα.

Πιστεύει κάποιος ότι το Κράτος θα στηρίξει την Ελληνική Ποίηση και δεν θα θελήσει να επωφεληθεί προσπαθώντας να κατευθύνει τον λόγο της;

Δεν ξέρω τι είναι πιο θλιβερό: το ότι το ΥΠΠΟ χρωστάει το ποσό αυτό στον συμπαθέστατο εκδότη, ή το ότι αποφασίστηκε να δωθούν.(Βέβαια από την στιγμή που συμφωνήθηκε το ποσό, θα πρέπει να εκπληρωθούν οι υποχρεώσεις)

Αν υπάρχει ένα αγαθό που μπορεί να μεταφέρει εύκολα και γρήγορα, δυνατά μηνύματα και ιδέες σε όλο τον κόσμο (αρά και να έχει ευρύ κοινό, να σταθεί στα πόδια του, άρα να είναι οικονομικά βιώσιμο χωρίς 'στηρίγματα') αυτό είναι ο λόγος σε όλες του τις παρουσίες (ποίηση, λογοτεχνία).

Μπορεί να προσεγγίζω το θέμα λίγο ιδεολογικά, αλλά πιστεύω ότι η επανάπαυση σε κρατικές επιδοτήσεις, παράγει μια τέχνη (ποίηση εν προκειμένω) νωθρή, εσωστρεφή και εξαρτημένη.