Αυτά συμβαίνουν και ...εις Ιταλίας

Oνομάζεται Νicola Crocetti και εκδίδει στην Ιταλία εδώ και είκοσι χρόνια το πιο δημοφιλές περιοδικό Ποίησης στην Ευρώπη, κάποιοι λένε και στον Κόσμο. Παράλληλα, εδώ και δέκα χρόνια, έχει εκδώσει στα ιταλικά εκατό έλληνες συγγραφείς. "Για πρώτη φορά η Ιταλία αναγνώρισε ότι η Ελλάδα έχει σημαντική λογοτεχνία και ποίηση", λέει ο ίδιος στο περιοδικό "Ηomme", τ. Απριλίου 2008.
"Φυσικά", συνεχίζει, χωρίς καμμιά βοήθεια από τους Έλληνες". Το "φυσικά" μάλλον πάει στο ότι η μητέρα του είναι ελληνίδα, άρα μας ξέρει. "Είμαι στα δικαστήρια με τον πρώην υπουργό πολιτισμού, τον Βενιζέλο, για να πάρω τα 20.000 ευρώ που μου χρωστάνε", συμπληρώνει την εικόνα.

Όμως το θέμα τον απασχολεί γενικότερα: " Η Ελλάδα αδιαφορεί για το έργο που έχω προσφέρει. Οι συγγραφείς, οι ποιητές, αυτοί φυσικά με αγαπούν, όπως και ορισμένοι εκδότες. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τις ελληνικές αρχές. Εκεί η αντιμετώπιση είναι ακριβώς η αντίθετη".

Και καταλήγει: "Η Ελλάδα αδιαφορεί για τον πολιτισμό της. Προτιμά να εξάγει φέτα παρά τον πολιτιστικό της πλούτο. Δεν κάνει απολύτως τίποτα για τους συγγραφείς, για τους ποιητές της. Έχει μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά. Κοιτάξτε τι κατόρθωσε να βάλει σε κίνηση η κυρία Αγγελοπούλου με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναλογιστείτε την ανταπόκριση που βρήκαν στο εξωτερικό οι πρωτοβουλίες της και θα καταλάβετε τι θα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα με τον πλούτο, που διαθέτει σε Πολιτισμό και Τέχνη. Γιατί εκείνη η εμπειρία δεν είχε συνέχεια;"

Αντί για "εθνικές" παράτες και παρελάσεις

Δεν σας φάνηκε καταπληκτικό, που, μετά την φονική έκρηξη σε στρατόπεδο της Αλβανίας, παραιτήθηκε ο Υπουργός Άμυνας μόνο και μόνο από ευθιξία και χωρίς να ευθύνεται άμεσα;

Δεν σας θύμησε την Ελλάδα, όπως ήταν πριν καμμιά τριανταριά χρόνια;

Πότε θα ξαναδούμε κι εμείς τη Δημοκρατία μας σε τέτοια μεγαλεία;

Ζητάμε πολλά; Να λειτουργεί όπως η αλβανική μονάχα θέλουμε...

Στον ελληνικό στρατό κάθε λίγο και λιγάκι εκρήγνυνται, βυθίζονται, καταρίπτονται και σκοτώνονται -από φαντάρους μέχρι πατριάρχες- και όλα τα αποδίδουν σε "ανθρώπινο λάθος" και τελείωσε. Λες και το λάθος θα μπορούσε να ήταν θεικό!

Λες και η αξίας της ανθρώπινης ζωής ισούται μια ΕΔΕ, της οποίας ξέρουμε από πριν το πόρισμα!

Πότε κι εμείς θα ξαναδούμε τέτοια δημοκρατικά μεγαλεία;

Το savoir vivre της Δημοκρατίας και το press.gr

Εκείνο που δεν έχουν καταλάβει -ή που δεν θέλουν να το σκέφτονται- οι κρατούντες το savoir vivre της Δημοκρατίας μας σχετικά με το θέμα του press.gr είναι πως δεν πρόκειται για μια αταξία κάποιων παιδιών, αλλά μια εκδήλωση κοινωνικής αγανάκτησης για την υποκρισία κάθε savoir vivre.

Όταν καθημερινά βγαίνουν στη φόρα σημεία και τέρατα για δικαστές, καθηγητές, ιερωμένους, αστυνομικούς, αλλά και πολιτικούς και δημοσιογράφους, βεβαίως-βεβαίως, επί δεκαετίες πλέον, επόμενο είναι να αρχίζει να εκδηλώνεται και η αντίστοιχη κοινωνική αγανάκτηση. Κι επειδή οι συνταγματικές στρόφιγγες αποσυμπίεσης είναι κλεισμένες ή σκουριασμένες, επόμενο είναι να βγαίνει από όπου μπορεί να βγει.

Γιατί ο Λαζόπουλος έχει τόση επιτυχία; Αποτελούν αυτά που λέει την κορύφωση του σατιρικού πολιτικού λόγου; Για να μη σας πως ότι παλιότερα με τους Μήτσους τα έλεγε από πλευράς σατιρικής φόρμας καλύτερα. Όμως έχει επιτυχία, επειδή όσοι τον ακούν φωνάζουν "πες τα Χρυσόστομε!". Θέλουν να τα πουν κι αυτοί, αλλά δεν έχουν πού και πώς.

Εκείνοι που δημιούργησαν και κράτησαν το press.gr δεν είχαν λιγότερο αγνές προθέσεις από εκείνες του Λαζόπουλου. Μπορεί μάλλον να είχαν και περισσότερο, αφού το έκαναν αφανώς κι αφιλοκερδώς.

Αν είναι αλήθεια όσα λέγονται για παρανομίες τρίτων μέσα στο press.gr, τους οποίους ακόμα ψάχνουν, δεν θα πρέπει να απορούμε. Στις αναμπουμπούλες χαίρεται ο λύκος.

Όταν το πολίτευμα μπουκώσει και οι ταγμένες από το Σύνταγμα και τους νόμους διαδικασίες ελέγχου ατονίσουν, μάλιστα δε όταν οι ορισμένοι για τη λειτουργία αυτών των διαδικασιών φτάνει να ελέγχονται από την κοινωνία ως παραβατικοί, όταν η αντίδραση ξεπηδά από όπου βρει, επόμενα είναι και τα παρατράγουδα. Θυμηθείτε τα έκτροπα των επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης ή του δικού μας Εμφύλιου.

Αντί λοιπόν για δεκάρικους λόγους περί τήρησης δεοντολογίας, λες και στα blogs μας μάρανε, ας συνειδητοποιήσουν ότι όσα νομικά πλαίσια κι αν στήσουν η κοινωνική αγανάκτηση για τα έργα και τις ημέρες τους θα ξεπηδά από εδώ κι από εκεί.

Και ότι το μόνο που απομένει -αν απομένει- σε κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εκκλησία, δικαστές, καθηγητές, αστυνομία και δημοσιογράφους είναι να κάνουν τη Δημοκρατία να λειτουργήσει πάλι. Εφόσον βεβαίως, εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι μπορούν να το κάνουν.