Τα καμμένα της Αρχαίας Ολυμπίας πρασίνισαν!

Επαναλαμβάνουμε:
Τα καμμένα της Αρχαίας Ολυμπίας πρασίνισαν!

Ιδού και η επισυναπτομένη φωτογραφία ως απόδειξη!

Πώς τόσο γρήγορα;
Για να το μάθετε, αλλά και για δείτε κι άλλες φωτογραφίες του νεοελληνικού αυτού θαύματος επισκεφτείτε το blog του ανακαλύψαντος:
http://vertzak.blogspot.com/2008/02/blog-post_19.html

Αχ, άτυχε Πέδρο Αλμοδοβάρ, γιατί να γεννηθείς Ισπανός; Αν ήσουν Έλληνας θα είχες τα σενάρια στα πόδια σου κι εν αφθονία. Θα τα επέλεγες από τη νεοελληνική πραγματικότητα και, απλώς, θα γύριζες ντοκιμαντέρ!

Το Άγιο Πνεύμα και οι παρέες του

"Aθελά μου έβλαψα τον αγαπητό μας αδελφό κ. Ευστάθιο. Αυτό πολύ με λύπησε. Τηλεφωνικώς εξέφρασα την θλίψιν μου και ζήτησα συγγνώμη από τον ίδιον, από τους εν Χριστώ Αδελφούς μου και από τους πιστούς εάν τους εσκανδάλισα. Μea Culpa!" γράφει στο blog του ο Άγιος Καλαβρύτων Αμβρόσιος, πρώην Αρχιμανδρίτης Χωροφυλακής και νυν δεινός bloger. Κάτι είπε υπέρ του Ευσταθίου, δηλαδή, πριν τις εκλογές για Αρχιεπίσκοπο, που του βγήκε ανάποδα στο τέλος. Πάει να σκάσει λοιπόν ο Αμβρόσιος που του εξελέγη ο Ιερώνυμος.

Μου φαίνεται πως μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει καλά από αυτά που ευαγγελίζονται οι παπάδες μας. Πριν από έντεκα χρόνια ο Αμβρόσιος πρωτοστάτησε επίθεσης κατά του Ιερωνύμου κατηγορώντας τον για κατάχρηση 4 δισ δραχμών. Τι "απαίσιο" τον έλεγε, τι "μοχθηρό" . Μέχρι που ο Ιερώνυμος ζήτησε έλεγχο από τον Άρειο Πάγο κι αποδείχθηκε άψογος. Ναι, αλλά στο μεταξύ είχαν γίνει οι τότε εκλογές και είχε βγει Αρχιεπίσκοπος ο άρτι Μακαριστός, σύντροφος του Αμβρόσιου στη Χρυσοπηγή. Και ο Αμβρόσιος θα πήγαινε για συκοφαντική δυσφήμηση κλπ. αν ο Χρισόδουλος δεν κρατούσε την μετά τη δικαίωσή του μήνυση του Ιερώνυμου κλειδωμένη στα συρτάρια του ώστε να μη φτάσει ποτέ στα δικαστήρια.

Κανονικά δεν έπρεπε, ως καλός χριστιανός να ζητήσει συγνώμη ο Αμβρόσιος από τον Ιερώνυμο, αν από λάθος του είχε σύρει τότε τα όσα του έσυρε και σε αυτόν δεν όφειλε τα mea culpa; Τι τα λέει στον Σπάρτης μόνο και μόνο επειδή δεν καταφέρανε κι αυτή τη φορά να μην τους βγει ο Ιερώνυμος;

Από την άλλη όμως βλέπεις τώρα μεγαλοδημοσιογράφους και μεγαλοκριτικούς, που ήξεραν τον Ιερώνυμο από μικρό, να ξεμυτίζουν και να γράφουν εξυμνητικά άρθρα στα ΝΕΑ για το απαράμιλλο ήθος του κλπ. Πού ήταν να τον υπερασπιστούν όταν του εφορμούσαν τα σμήνη των Αγίων Αδελφών του; Και θα τα έγραφαν όλα αυτά έστω και τώρα, αν ο νυν λατρευτός τους δεν είχε βγει Αρχιεπίσκοπος; Σίγουρα όχι αφού ούτε καν λίγο πριν τις πρόσφατες εκλογές Αρχιεπισκόπου δεν τόλμησαν να τα πουν.

Τελικά κι η κοινωνία μας κοντεύει να φτάσει στο χάλι της Εκκλησίας... Αλλά κι αυτό το Άγιο Πνεύμα, για δες ποιούς βρίσκει να κάνει παρέα...

Ο υιός της αμαρτίας...

Αναδημοσιεύουμε επίκαιρο σατιρικό ποίημα, από σημερινό post του blogger "Φυσιοδίφη" (http://physiodifis.blogspot.com).

Επίκαιρο κι ας γράφτηκε πριν 126 χρόνια, το 1882, από τον Γεώργιο Σουρή. Άλλωστε το απανταχού Ιερατείον είναι κατ' εξοχήν διαχρονικό. Εννοείται, όσον αφορά εκείνο που περιέγραψε μέσα σε δύο στίχους, ακόμα εκατό χρόνια πιο πίσω, ένας άλλος σατιρικός ποιητής, ο ζακυνθινός Νικολός Κουτούζης: "Ο υιός της αμαρτίας / αρχηγός της Εκκλησίας".

Δεσποτάδες

Η μίτραις η δεσποτικαίς εβγήκαν στο παζάρι, /λοιπόν αμέσως λύσετε Δεσπόταις, το κεμέρι,/ όποιος θα δώση πιο πολλά, εκείνος και θα πάρη, /του Επισκόπου το ραβδί στο άγιό του το χέρι./ Λοιπόν εμπρός, Δεσπόταις μου, εις την δημοπρασία, /πρέπει να δίνη κάτι τι θαρρώ κι η Εκκλησία./ Όσον παρά θα δώσετε για το Δεσποτιλίκι,/ ο παντοδύναμος Θεός διπλό θα σας τον δώση./ Εκείνο το φαρδύ φαρδύ Δεσποτικό μανίκι /πόσα και πόσα πράγματα δεν ειμπορεί να χώση! / Για σας η μίτραις η βαρειαίς, για σας τα πετραχήλια, /για σας οι πολυέλαιοι και τα χρυσά καντήλια. /Πόσος παράς, πόση τιμή και δόξα σας προσμένει/ και με τον ύψιστο Θεό ακόμα θα μιλάτε,/ αυτός θα σας μυριοπλουτή, αυτός θα σας παχαίνη,/ και ένα βώδι μόνοι σας θ' αντέχετε να φάτε. / Η μίτρα στο κεφάλι σας ακτίνες θα σκορπίζη, /κι ο διάκος με το θυμιατό θε να σας λιβανίζη./ -Πολλά τα έτη, Δέσποτα, θέλω παππάς να γίνω.../ -Πιστεύω πως δεν έρχεσαι με χέρια αδειανά. /-Ας χειροτονηθώ παππάς, και όσα θες σου δίνω,/ ως τόσο πάρε κάμποσα, Δεσπότη μου, λιανά./ Και ο Δεσπότης τον παππά απ' τα μαλλιά αρπάζει,/ και Ά ξ ι ο ς και Ά ξ ι ο ς ο κόσμος του φωνάζει. / -Πολλά τα έτη, Δέσποτα...έλα στο τάδε σπίτι,/ μιαν ώμορφη αρχόντισσα να εξομολογήσης.../ -Έλα να θάψης, Δέσποτα, τον τάδε μακαρίτη./ -Έλα του δείνα άρχοντα το Δράκο να βαπτίσης. /-Έλα να κάμης αγιασμό και να μας μνημονέψης./ -Έλα και μιας Μαγδαληνής τον πόνο να γιατρέψης. / -Πάρε αυτό το βούτυρο, πάρε κι αυτό το μέλι, /πάρε κουρμάδες, κάστανα και λάδι δυο τουλούμια.../ ο γέρο παππά Γιακουμής για δώρο σου τα στέλλει,/ σου στέλλει κι ο παππά Φωκάς δέκα κουτιά λουκούμια./ -Έλα μαζί μας, Δέσποτα, να φας και να γλεντήσης, /και σήκωσε το χέρι σου για να μας ευλογήσης. /Όπου πατήσης, Δέσποτα, εκεί κι ευτυχία,/ Μαγδαληναίς από μπροστά και διάκοι από πίσω,/ οι άγγελοι τριγύρω σου πετούνε μ' αρμονία,/ και όταν ψάλλης, σου βαστούν τα Χερουβείμ το ίσο./ Κι εδώ η καλοπέρασις, παράς, τιμή μεγάλη,/ και βασιλεία ουρανών εις την ζωήν την άλλη. / Εμπρός λοιπόν με του Θεού την δύναμι, Δεσπόταις,/ συλλογισθήτε της τιμαίς και τα καλά τα τόσα,/ τον κύριον ημών Χριστόν, της πάπιαις και της κότταις,/ και το πουγγί σας λύσετε και δώστε όσα όσα./ Ε! αλά ούνα, αλά τρε, εις την δημοπρασία,/ για να μη χάσετε και σεις κι εμείς κι η Εκκλησία.