Mπίρα, blogging και βιβλία !

Μετά από πολύ καιρό ήλθα για να ξαραχνιάσω.

Θάχουμε βίζιτες μάλλον, γιατί στις εκδόσεις "Περίπλους" έχουμε μια λογοτεχνική διοργάνωση και έχουν αναρτηθεί ένα σωρό posts στο διαδίκτυο, τα περισσότερα από τα οποία παραπέμπουν κι εδώ.

Βλέπετε το Ηλεκτρονικό Πολιτιστικό Περιοδικό που φροντίζω

www.politismospolitis.org

μου απορροφά όλες μου τις δυνάμεις και όλες μου τις λέξεις. Αν και για το τελευταίο έχω τις αμφιβολίες μου, επειδή οι λέξεις ενός ζακυνθίου είναι αστείρευτες. Δώσε του κουβέντα και πάρε του την ψυχή! Ας πούμε, λοιπόν, πως είναι θέμα χρόνου για να είμαστε κι ειλικρινείς.

Είδατε πάλι έπιασα την πολυλογία κι εσείς θα θέλετε να ξέρετε τι διοργάνωση ετοιμάσαμε; Ιδού λοιπόν:

Έξι bloggers με συγγραφικό ταλέντο ανακάλυψαν οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet.

Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα.

Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.

Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!

Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι café –στέκια της νεολαίας.Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.

Για περισσότερα:
http://www.citystories.gr/
http://www.facebook.com/group.php?gid=65635682781

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΩΝ

Ø Τετάρτη 4/3
ROSEBUD, ώρα 19.00
Σκουφά 40 & Ομήρου, τηλ: 2103392370
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΛΜΟΥ, «Αγαπούσε τον άνεμο»
Η Αθήνα των νεανικών συναισθημάτων [Η Αθήνα κείτονταν ανήσυχη στα μάτια της. Μυριάδες φωτάκια χόρευαν στους λυγμούς της που κόπασαν στη σιωπή της νύχτας σαν ένα αραχνοΰφαντο γλυπτό κεντημένο με τα πετράδια του κόσμου... ]

Ø Τρίτη 10/03
ΜΑΓΚΑΖΕ, ώρα 19.00
Αίολου 33, τηλ. 2103243740
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥ «Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη»
Η Αθήνα της πυκνοκατοικημένης συνοικίας [Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη. Η Χριστίνα. Την συναντάω παντού. Ανεβαίνει και κατεβαίνει την Καυκάσου, χειμώνα- καλοκαίρι με τα μαλλιά βρεγμένα. Μπαίνει μέσα σε όλα τα ψιλικατζίδικα και διαβάζει τις εφημερίδες... ]

Ø Τρίτη 17/03
POLIS, ώρα 19.00
Πεσματζόγλου 5, (Στοά του Βιβλίου) τηλ. 103249588
ΦΩΤΗΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ «Από τον Σινάτρα στην Καραγκούνα»
Η Αθήνα που παρόλα τα αισθητικά της προβλήματα υπερέχει της αισθητικής των κατοίκων της. [ Ήμουν στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού ένα τέταρτο πριν από την καθορισμένη –σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο προσκλητήριο- ώρα έναρξης της γαμήλιας τελετής... ]

Ø Τρίτη 24/03
Εν Αθήναις, ώρα 19.00
Ηρακλειδών 12, Θησείο, τηλ. 2103453018
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ «Το σπίτι και ο χρόνος»
Η Αθήνα των νεοκλασικών και των αιώνιων μνημείων Πολιτισμού. [ Στο τέλος του χρόνου που πέρασε, ήλθε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Αυτής που ταύτισα με το σπίτι μας, το οποίο πλέον μετά από αργόσυρτες προσυμφωνίες και μετέπειτα συμφωνίες και συμβόλαια, δόθηκε βορά στην αειθαλή αντιπαροχή... ]

Ø Τρίτη 31/03
BACARO, ώρα 19.00
Σοφοκλέους 1 & Αριστείδου τηλ:2103211882
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ «Η μεγάλη απόφαση»
Η Αθήνα με τα μάτια των νέων της Επαρχίας, που θέλουν να την προσεγγίσουν. [Κάποιες φορές, όταν μια γυναίκα επιδιώκει να επιτύχει το σκοπό της, είναι ικανή να πλάσει τόσα πολλά επιχειρήματα και να συνδυάσει τόσες πολλές τεχνικές, που στο τέλος, ακόμη και η ίδια, κατά βάθος, απορεί, πώς τα κατάφερε. Έτσι και η Βασιλική, μεταφέροντας αρχικά, τον τόνο της λέξης Αθήνα... ]

Ø Τρίτη 07/04 Εν Δελφοίς, ώρα 19.00
Δελφών 5, Κολωνάκι τηλ.2103608269
DANA SEMITECOLO «Είμαι ο Τάκης και είμαι ποδήλατο»
Η Αθήνα όπως την ζουν οι φοιτητές. [ Είμαι ο Τάκης και είμαι ποδήλατο. Μην απορείς, δεν είμαι ένα τυχαίο ποδήλατο. Είμαι το ποδήλατο του Νίκου. Γι’ αυτόν και για την παρέα του μιλάει αυτή η ιστορία που θα σου διηγηθώ και κάθε λέξη της, είναι αληθινή... ]

OI ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ & O ΖΩΓΡΑΦΟΣ, αυτοβιογραφούμενοι

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΛΜΟΥ
http://gialinanhmata.blogspot.com/
Η Χριστίνα Πάλμου είναι ένα πλάσμα που κυκλοφορεί απτόητο στους δρόμους της Αθήνας. Της αρέσει να ταξιδεύει και να τρώει σοκολάτα.Τις καλοκαιρινές νύχτες ν’ ακούει τη θάλασσα και να μετράει τη βροχή των αστεριών. Θέλει να ταξιδεύει στον Κόσμο.Στη ζωή της θέλει να νιώθει ελεύθερη.Αυτό το διήγημα είναι το πρώτο ολοκληρωμένο έργο που εκδίδει.Της πήρε να το γράψει ένα ταξίδι στην Ευρώπη, μιάμιση βδομάδα αδυσώπητης γρίπης και δέκα λεπτά σκληρής επίπληξης σε ένα σχολικό διάδρομο (χωρίς ξύλο). Της αρέσει η ποίηση και μια μέρα θα ανέβει σε ένα βάθρο του κόσμου να μιλήσει για αλήθειες.Μέχρι τότε… αντίο.

ΦΩΤΗΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
http://myblogmindstyle-grecotsadilas.blogspot.com/
Ο εκδότης ήταν σαφέστατος: «H ζωή είναι αστεία!». Έτσι κατάλαβα ότι το χιούμορ μπορεί να είναι απότοκον και μιας παραγγελιάς κι όχι, αποκλειστικώς, του αυθορμητισμού. Έστω.Προκειμένου να εκδοθώ, ας το επιτηδεύσω. Το χιούμορ μου εννοώ!Πριν μερικά χρόνια (εντάξει Διονύση, πάνω από 20), δε με γνώριζε ούτε η μάνα μου. Αυτό δε σημαίνει πως οι γεννήτορές μου σήμερα με ξέρουν. Καλά καλά, δεν ξέρω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό.Η σπουδή μου να σπουδάσω Πολιτικές Επιστήμες, εσπευσμένως με έτρεψε σε πιο σπουδαίες για μένα ασχολίες. Όπως, για παράδειγμα, στην απόλαυση αναγνωσμάτων, ωσάν κι αυτό του Όσκαρ Ουάιλντ υπό τον τίτλο «Η σημασία του να μην κάνεις τίποτα» ή να κάνεις τα χρειώδη αλλά με ρυθμό αργό.Γιατί, σύμφωνα με τον Κούντερα, «η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της απόλαυσης», άλλως -κατ’ εμέ- η ευρυθμία των ευκολιών.Και τώρα που, επιδητευόμενος δύσκολες λέξεις και αραδιάζοντας ονόματα συγγραφέων και τίτλους βιβλίων, απέδειξα, νομίζω, πόσο διαβασμένος είμαι, αν είστε και εσείς εύκηλοι, δηλαδή αμέριμνοι, όντας βραδείας καύσεως, σας καλώ να συναντηθούμε στο myblogmindstyle-grecotsadilas.blogspot.com/, που τώρα αρχίζω να στιλιζάρω. Βαρέθηκα να γυροφέρνω σε blogs άλλων.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥ
http://apologiaprosuavita.blogspot.com/
Η Βασιλική του Δήμου του Νικόλα και της Μαρίας ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι σ’ αυτήν που συμμετείχε στα γεγονότα, - δεν διατηρεί πολιτικό γραφείο, και μπορεί να το αποδείξει. Στην άλλη. Αυτή που απλά γεννήθηκε το ‘73. Κι όπως λέει ο φίλος της ο Σάμπαλης, «εμείς του ’73, κάτι έχουμε ρε παιδί μου».Η Βασιλική δεν έχει κάτι, έχει πολλά. Έχει ένα απλήρωτο δάνειο, δέκα μαθήματα που χρωστάει στο Πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, έχει υψοφοβία, αγοραφοβία, τριχοτυλλομανία, ήπια δυσλεξία και στραβισμό της Μόνα Λίζα, που όμως ο οφθαλμίατρός της την έχει διαβεβαιώσει ότι κάνει τις γυναίκες πιο γοητευτικές. Τα πιστεύει κάτι τέτοια, γιατί έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι της.Έχει αδυναμία στις γάτες, στις μπίρες, στους Άγγλους (φονιάδες των λαών), και στον δεξί αστράγαλο, από τότε που έφαγε μια χύμα στα γραφικά πεζοδρόμια των Εξαρχείων.Έχει μανία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (του σατανά), την Άγκαθα Κρίστι και τον Φίλιπ Κέι Ντικ.Έχει επίσης την τάση να απολογείται και την εντύπωση ότι, όταν μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό της, κάποιος λείπει. Ε, μάλλον τα ’χει χαμένα.Έχει κι άλλα και σε πολύ καλές τιμές.Αλλά δυστυχώς στην Κυψέλη δεν έχει πάρκινγκ. Θα ταλαιπωρηθείτε.Καλύτερα να παρκάρετε εδώ: apologiaprosuavita.blogspot.comκαι να έρθετε με τα πόδια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
satanasso-tefteria.blogspot.com Γεννήθηκα στην Αθήνα.Εγκαταστάθηκα στην Θεσσαλονίκη θέλοντας να συμβάλλω στην αποκέντρωση.Στη συνέχεια είδα πολλούς φίλους Θεσσαλονικείς να μετακομίζουν στην Αθήνα.Αποτέλεσμα της σώψυχης ανάγκης μου για απολογισμό του παρελθόντος είναι και το πόνημα που κρατάτε στα χέρια σας.Ασχολήθηκα επιτυχώς με την Αρχιτεκτονική με πενιχρό οικονομικό όφελος και με την φωτογραφία χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.Έμεινα με την ικανοποίηση ότι τα έργα μου έτυχαν αρκετής εκτίμησης για να δημοσιευτούν, σε αρχιτεκτονικές εκδόσεις τα μεν και σε εκθέσεις και δημοσιεύσεις τα δε.Για περαιτέρω διευκρινίσεις για το ποιόν μου ως επιστήμων και άνθρωπος, μπορείτε να με ψάξετε στο blog που συντηρώ στο διαδίκτυο σαν satanasso-tefteria.blogspot.comEάν μάλιστα η εικόνα μου, που συνοδεύει αυτό το βιογραφικό σημειωματάκι σας γοήτευσε, δέχομαι στίχους και ελεγείες στο satanasso@gmail.com

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ
http://www.kaleidoskopio.org/
Ο Δημήτρης Μάργαρης, γεννήθηκε πριν από 29 χρόνια στη Ζάκυνθο, όπου σήμερα ζει και εργάζεται ως γραφίστας.Στα 29, αυτά, χρόνια, ασχολήθηκε με τη γραφιστική, τη φωτογραφία, το ραδιόφωνο, τη μουσική, τη ζωγραφική, το web design και το διαδικτυακό blog του( www.kaleidoskopio.org ), στο οποίο, τα τελευταία 2 χρόνια, διοχετεύει τις απόψεις του, αγνοώντας το γεγονός πως ο μοναδικός αναγνώστης του, έφυγε τον περασμένο Νοέμβριο στο εξωτερικό και από τότε, η τύχη του αγνοείται.Το διήγημα ¨Η Μεγάλη Απόφαση¨ είναι το πρώτο του συγγραφικό πόνημα που καταλήγει τυπωμένο σε χαρτί, αφού ο εκτυπωτής που διατηρεί στο σπίτι του, έχει χαλάσει εδώ και αρκετό καιρό και τα ανταλλακτικά που θα του έστελνε η κατασκευάστρια εταιρεία, δεν έχουν φτάσει ακόμη.Τους τελευταίους μήνες, περνά τον ελεύθερο χρόνο του, ψάχνοντας για τη γάτα του, που ένα βράδυ χάθηκε μυστηριωδώς, αφήνοντας στο κατώφλι της εξώπορτας, ένα σημείωμα που ακόμη δεν έχει κατορθώσει να αποκρυπτογραφήσει, καθώς δεν γνωρίζει άλλες γλώσσες, πέραν της Ελληνικής και της Αγγλικής.Αν κάποιος έχει οποιαδήποτε πληροφορία περί του εξαφανισμένου ζώου, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του στο jimmargaris@gmail.com. Αμοιβή, δεν δίδεται.

DANA SEMITECOLO
katrougiali.blogspot.com
Η Dana Semitecolo, γεννήθηκε πριν δύο χρόνια και κάτι μήνες στο μαιευτήριο του διαδικτύου, όπου ζει και εργάζεται όταν δραπετεύει από τις καθημερινές υποχρεώσεις του Έξω Κόσμου.Της αρέσει να παραφιλοσοφεί με το κατρουγιάλι της στο katrougiali.blogspot.com , όση ώρα περιμένει να ψηθεί το παστίτσιο. Για να γράψει αυτή την ιστορία, χρειάστηκε να ψήσει 20 ταψιά.Ακόμα, της αρέσει να μαζεύει μανουσάκια στους αγρούς του τόπου της καθώς και να κυλιέται στις καυτές αμμουδιές του, παρέα με τον γιο της.Αυτό το πόνημα είναι το πρώτο της μεγάλο -από κάθε άποψη- που δημοσιεύεται και μάλλον το τελευταίο, αφού η οικολογική της συνείδηση δεν της επιτρέπει την σπατάλη χαρτιού. Ιστορίες του νησιού της, κυρίως, έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και σε διάφορους διαδικτυακούς τόπους.Τα παράπονά σας, στη διεύθυνση: katrougiali@gmail.com

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ
http://www.pilarinos.gr/
Γεννήθηκε το 1966. Σπούδασε Φυσική και εργάστηκε σαν φωτογράφος. Έμαθε ζωγραφική και αγιογραφία μαθητεύοντας δίπλα σε δασκάλους όπως ο Θ. Φίλιος, Δ. Χατζηαποστόλου, π. Σταμάτης Σκλήρης και Γ. Κόρδης.Ζωγραφίζει, εικονογραφεί παιδικά βιβλία, και αγιογραφεί φορητές εικόνες και τοιχογραφικά σύνολα σε εκκλησίες. Έχει κάνει ατομικές εκθέσεις το 2001, το 2005, ενώ το 2008 ατομική του έκθεση φιλοξενήθηκε στο χώρο των εκδόσεων Περίπλους. Έχει συμμετάσχει και σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα, αλλά και στη Μόσχα και το Στρασβούργο). Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών και της Ελληνογαλλικής ομάδας καλλιτεχνών “Naute”.Την ζωγραφική του μπορείτε να βλέπετε στο www.pilarinos.gr

Με κίνητρα ηθικά

Τα πρόσφατα γεγονότα των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας δεν σχολιάστηκαν σε αυτό εδώ το blog, επειδή σχολιάστηκαν αναλυτικότατα και συζητήθηκαν στο Πολιτιστικό Ηλεκτρονικό Περιοδικό που κρατά ο υποφαινόμενος [www.politismospolitis.org ].

Εδώ απομένει να καταθέσω μιαν απορία:
Από όσους αναφέρθηκαν στα κίνητρα των παιδιών να βγουν στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούν με τον τρόπον αυτόν -δεν αναφερόμαστε σε εγκάθετους, τους υποκινητές ή σε όσους χάρηκαν για να αναμπουμπούλα, μιλάμε για τους αυθόρμητους διαδηλωτές- ελάχιστοι επισήμαναν ότι θα μπορούσαν τα κίνητρα αυτά να μην είναι καν υλικά, παρά ηθικά. Βλέπετε, τα τελευταία τριάντα χρόνια το "ηθικά κίνητρα" έγινε στην Ελλάδα άγνωστη λέξη!
Ότι θα μπορούσε, δηλαδή, τα κίνητρα να μην είναι η ανεργία ή η παιδεία, αλλά η αηδία.

Η αηδία που όλοι οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων κυκλοφορούν ανενόχλητοι, που οι φυλακές κυρίως λειτουργούν για τους Γιάννηδες-Αγιάννηδες, που οι σκανδαλάρχες της προηγούμενης Κυβέρνησης έχουν το θράσος να είναι μαινόμενοι τιμητές, που η αξιοπρέπεια του πολίτη έναντι του Κράτους έχει μηδενισθεί και αντιστρόφως, που τίποτα δεν λειτουργεί στην κρατική, πλέον και στην ιδιωτική μηχανή κλπ.
Και επιπλέον που το μόνο για το οποίο φαίνονται να νοιάζονται όλα αυτά τα "νούμερα", οι προσκλεκλημένοι και οι οικοδεσπότες των καναλιών είναι το να μετράνε νούμερα, τα δικά τους και των δημοσκοπήσεων.
Και να μας βάζουν στη διαδικασία να πληροφορούμαστε για τις αμοιβές τους, τις μεταγραφές τους, τις επικείμενες υπουργοποιήσεις, τα επικοινωνιακά κόλπα και κατά πόσο αποδίδουν κλπ.
Λες και είμαστε όλοι μας καναλάρχες ή πάμε για πολιτική καριέρα.

Τέλος δε, αηδία που οι γονείς τους, η δήθεν μου και τάχα μου μαχητική γενιά του Πολυτεχνείου έχει πιαστεί βαθιά στη φάκα, πουλάει επαναστατικότητα της φακής και κατά τα άλλα έχει σκυμένο το κεφάλι πιο πολύ από ό,τι ο ραγιάς επί τουρκοκρατίας.
Μπροστά σε αυτό το χάλι η νέα γενιά μίλησε με την ψυχή της, δεν ξέρει από Πολιτική ή από κοινωνικές θεωρίες, όντως!
Όμως ως γενιά εφήβων έχει τα μάτια της ψυχής ακόμη ανοικτά και άγρυπνα, την Αισθητική της σε υψηλό σημείο και το σπαθί της ανίκανο να δεχθεί μύγα.
Και αντέδρασε! Γιατί αντέδρασε έτσι; Μα πώς αλλιώς μπορούσε;
Ποιός να την ακούσει και ποιος να την δει!
Είχαν κλείσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με την ελπίδα πως θα μείνουν ανενόχλητοι!
Τώρα κατάλαβαν ότι όταν κλείσεις στο νερό τις φυσικές διόδους του ξέρει και τις βρίσκει μόνο του. Συνήθως παρασύροντας ό,τι βρει μπροστά του!

Ο materna mia terra πού κατάντησες!

Από φίλο, διαπρεπή πνευματικό άνθρωπο και έμπρακτο αγωνιστή της Δημοκρατιας σε χαλεπούς καιρούς, που ζει μόνιμα στο εξωτερικό, έλαβα και δημοσιεύω για την Ιστορία -το μόνο σίγουρο, πως είναι μόνο για την Ιστορια- την εξής επιστολή ζητώντας του και συγνώμη που δημοσιοποιώ ιδιωτικό του γράμμα:
"Επέστρεψα από τη Ζάκυνθο στις 29/8 και από τότε τρέχω στους γιατρούς.
Το πρόβλημα, μια πολύ υψηλή υπέρταση. Η αιτία προς το παρόν άγνωστη.
Η αλήθεια είναι ότι συγχύστηκα πολύ στην πατρίδα μας. Η Ζάκυνθος με πλήγωσε πολύ
καί τούτη τη φορά. Η αθλιότητα και η βρωμιά δεν περιγράφεται. Σου σημειώνω δυο/τρεις εξοργιστικές περιπτώσεις:

• Το μνημείο του Φώσκολου, στην ομώνυμη οδό, έχει μεταβληθεί σε χωματερή. Προσωπικά απομάκρυνα κάμποσες σακουλες σκουπιδιών, όχι όλες. Μέσα από το σωρό των σκουπιδιών φαινόταν εν μέρει η επιγραφή που λέει. Ο, ΜΑΤΕRNA ΜΙΑ ΤΕRRΑ. Αληθινή κραυγή απόγνωσης του ποιητή. Ντροπή για τον πολιτισμό μας.
  
• Παρακάτω, στην αρχή (ή το τέλος;) του ίδιου δρόμου άλλη χωματερή, επίσημη, 100 μέτρα από το Μαυσωλείο του Εθνικού ποιητή, 10 μέτρα από τα τραπεζάκια των υπαίθριων καφενείων!!. Οι κάδοι του Δήμου γεμάτοι, σωρός τα σκουπίδια στο δρόμο, πλήθος οι γάτες αλλά και τα ποντίκια τις νυχτερικές ώρες...
  
• Μια τρίτη χωματερή , αυτή τη φορά στη μεριά της θάλασσας, τα παλιά ρεπάρα. Από το Πνευματικό Κέντρο και κάτω. Μα δεν υπάρχει ντροπή;;

Θα πρέπει να καλύψουν αμέσως με μουσαμά το μνημείο του Φώσκολου, μέχρι που να διαρυθμιστεί ο χώρος, μην τυχόν και βγουν στο Ιντερνετ φωτογραφίες και δημιουργηθεί διεθνές πολιτιστικό σκάνδαλο και γίνει η Ζάκυνθος ρεζίλι των σκυλιώνε.

Σημείωσε ότι ο Κύριος νομάρχης, το όνομα του οποίου δεν θέλω να θυμάμαι, έχει περιοδεύσει, μετά μεγάλης ακολουθίας και με δημόσια χρήματα, προς τιμή του Ούγου Φώσκολου, ανά την Ιταλία!!

Την επόμενη φορά, δεν αποκλείεται να βρεθεί προ μεγάλων, διόλου ευχάριστων, εκπλήξεων. Οι Ιταλοί σέβονται και τιμούν τον Φώσκολο σε κάθε ευκαιρία.
Βέβαια δεν περιμένω να πράξουν τίποτε δήμαρχος ή νομάρχης και το μνημείο του Φώσκολου
θα παραμείνει χωματερή, απόπατος σκυλιών και πάρκινγκ αυτοκινήτων. Δίπλα ακριβώςμέσα στο δρόμο βρίσκονται ριγμένα και πλήθος καλώδια και σωλήνες της ΔΕΗ."

Μοναδικέ και πάντα εύστοχε Ατσάραντε, δεν κάνεις κατά κει;

Τα σπασμένα της χελώνας και η παραπληροφόρηση

(Φωτογραφία: ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ, λεπτομέρεια από το δάπεδο του ερειπωμένου μοναστηριού στο νησί Μαραθονήσι Ζακύνθου)

Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος εκτός Ζακύνθου -το εντός δεν το συζητώ- που να μην γνωρίζει ότι στην Ζάκυνθο "υπάρχει ο "Οργανισμός Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου", που σκοπό έχει να προστατεύσει το χαριτωμένο είδος της Careta-Careta, της θαλάσσιας χελώνας, από την αδηφάγο μανία των κατοίκων των περιοχών ωοτοκίας, που δεν την αφήνουν σε χλωρό κλαδί, γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι το κέρδος από τον τουρισμό, ιδίως δε τα χελωνάκια της, που τα γεννά στην άμμο, κι αυτά, τα τρισ-χαριτωμένα, βγαίνουν από το αυγό τους και κινάνε κατά το κύμα για να αρχίσουν το ταξίδι τους στις απέραντες θάλασσες και να γυρίσουν στην ίδια αυτή την αμμουδιά της Ζακύνθου -μυστήριο πράγμα!- όταν είναι να γεννήσουν κι εκείνα τα αυγά τους στην ίδια αυτή την αμμουδιά του κόλπου του Λαγανά. Και όλοι θα πρέπει να συνεισφέρουμε στην προσπαθεια αυτού του Πάρκου, επειδή όλοι είμαστε οικολόγοι και τον κόσμο πρέπει να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας, όπως τον παραλάβαμε και όχι με αλλοιώσεις του κλίματος κλπ. γιατί έτσι πουν και οι πάγοι να λιώσουν, πάει καταστράφηκε ο πλανήτης μας".
Ωραία μέχρι εδώ, η εντατική πληροφόρηση (δεν λέω παραπληροφόρηση) επί 25 έτη, αφότου προέκυψε το θέμα έχει αποδώσει καρπούς. Και λοιπόν;
Η Careta-Careta προστατεύεται; Ε, πώς δεν προστατεύεται, ολόκληρο "Οργανισμό Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου" έχει να την φυλάει! Με πρόεδρο της κ. Αμαλία Καραγκούνη- Κύρτσου (καθηγήτρια Πανεπιστημίου στην Βιολογία) και από κοντά τις οικολογικές οργανώσεις και τους αιρετούς εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Και τι νομίζετε πως είναι ο "Οργανισμός Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου"; Προφανώς ένας φορέας με διοικητικές και επιστημονικές αρμοδιότητες. Που διαθέτει υπαλλήλους, εγκαταστάσεις και επιστήμονες, που κάνει έρευνες για την χελώνα και το περιβάλλον της, που διοργανώνει συνέδρια, που καλεί επιστήμονες από όλον τον κόσμο, που εκδίδει επιστημονικά βιβλία κι άλλο υλικό, που ενημερώνει υπεύθυνα, σοβαρά και επιστημονικά τον κόσμο και που συγκεντρώνει πόρους για να προστατεύεται η χελώνα.
Δεν έχετε άδικο. Έτσι έπρεπε να λειτουργεί ένας τέτοιος φορέας. Για την ώρα όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένα μάτσο χαρτιά. Ευροβόρα χαρτιά, όχι παίξε-γέλασε, αλλά, πάντως χαρτιά. Που ασχολείται με την ενοικίαση στις ξαπλώστρες που θα τοποθετηθούν κάθε καλοκαίρι στις παραλίες ωοτοκίας και με το αν ο καθένας θα κτίσει παραδώ ή παρακεί την ταβέρνα ή το εξοχικό του. Γιατί παρά την παρουσία του "Οργανισμού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου" με το όνομα, (αλλά μόνο αυτό) οι παραβιάσεις των σχετικών Προεδρικών Διαταγμάτων πάνε κι έρχονται. Δεν λέω με την ανοχή του, πάντως όμως με την όχι αποτελεσματική παράμβασή του. Μια βόλτα στις εν λόγω παραλίες, τώρα Αύγουστο μήνα, θα σας πείσει.
Βέβαια δεν έχουμε μόνο ένα Προεδρικό Διάταγμα προστασίας της χελώνας, αυτό δηλαδή που ακολούθησε την ανακίνηση του θέματος επί ΥΠΕΧΩΔΕ Αντώνη Τρίτση, του μακαρίτη (φανταστείτε πόσα χρόνια!), αλλά ακολούθησαν κι άλλα, βιομηχανία ολόκληρη, ποιος να θυμάται πλέον πόσα. Το ένα έβγαζε σκάρτο το άλλο.

• Το καθένα προέβλεπε μια Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη (ΕΠΜ τη λένε για να μην κουράζονται).
• Η κάθε μια ΕΠΜ (η τελευταία εκπονήθηκε το 1997) προέβλεπε ένα Κανονισμό Λειτουργίας και Διαχείρισης του ΕΘΠΖ (Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου).
• Ο κάθε τέτοιος Κανονισμός προέβλεπε και μια Μελέτη Αξιολόγησης του προστατευομένου αντικειμένου και των μέτρων προστασίας , δηλαδή μια μελέτη αξιολόγησης της μελέτης που την προέβλεπε
• Η Μελετη κατέληγε στην ανάγκη αναθεώρηση της μελέτης/μητέρας της και την αναγκαιότητα εκπόνησης μιας νέας ΕΠΜ, η οποία προέβλεπε έναν νέον Κανονισμό και μια νέα Μελέτη Αξιολόγησης της μελέτης και όλος ο κύκλος πάλι από την αρχή.

Ποιοί αξιολογούν τις μελέτες και τις αξιολογήσεις; Κυρίως ...οι εκπρόσωποι τη Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πού ξέρουν τώρα όλοι αυτοί από αξιολογήσεις οικολογικής φύσεως, που η σχετική (και μη σχετική πολλές φορές) Παιδεία και οι γνώσεις τους είναι ανύπαρκτες , πάντως άσχετες με το θέμα είναι άλλο ζήτημα. Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας όταν είσαι αιρετός -ό,τι αιρετός κι αν είσαι, όπως κι αν έγινες αιρετός -έχεις αποκτήσει τη Θεία Χάρη και έχεις γίνει κάτι σαν τον "φωτεινό παντογνώστη", μπορείς να αποφαίνεσαι επί παντός επιστητού. Απορώ πώς ακόμα δεν έχουν επανδρώσει με αιρετούς -νομαρχιακούς και δημοτικούς- τα Νοσοκομεία, να μας κάνουν εγχειρήσεις, τα Δικαστήρια, να μας δικάζουν κλπ.

Τώρα λοιπόν βρισκόμαστε στη φάση που όλοι αυτοί αιρετοί της Ζακύνθου ζητούν από την Πρόεδρο του χάρτινου Οργανισμού Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου της Ζακύνθου να ξεκινήσει για άλλη μια φορά ο ίδιος κύκλος.
Όπως διαβάζουμε στον τοπικό τύπο ο Πρόεδρος της ΤΕΔΚ και Δήμαρχος Ζακυνθίων (διάδοχος, δηλαδή, του μπουρλοτιέρη Δήμαρχου Ζακυνθίων, που είναι υπόδικος ως κατηγορούμενος πως έβαλε να ανατινάξουν το δημαρχιακό μέγαρο για να καταστραφούν τα παραστατικά του λογιστηρίου του Δήμου) στην πρόσφατη σχετική με το θέμα συνεδρίαση: "Ζήτησε να κινηθεί άμεσα και επίσημα η διαδικασία από τον Οργανισμό Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου για εκπόνηση νέας Ειδικής Περιβαλλοντικής Μελέτης, επί τη βάσει της απαιτούμενης, μετά την πενταετή εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος, όπως ισχύει σήμερα, Μελέτης Αξιολόγησης του προστατετέου αντικειμένου και των μέτρων προστασίας που έχουν ληφθεί και εφαρμοσθεί. Δηλαδή να συμφωνηθεί επίσημα ένας "Οδικός Χάρτης" δεσμευτικός με χρονοδιάγραμμα για την εκπόνηση:
α. της Μελέτης Αξιολόγησης του προστατευτέου αντικειμένου και των μέτρων προστασίας και
β. της Νέας Ειδικής Περιβαλλοντικής Μελέτης".

Τι σας λέει εσάς όλη αυτή η τοποθέτηση; Δεν σας μυρίζει ρωμαικές καλένδες για άλλη μια φορά; Πάλι καλά που υπάρχει επίγνωση πως η χελώνα είναι απροστάτευση και το "αντικείμενο" δεν το αποκαλεί "προστατευόμενο", αλλά "προστατευτέο". Και, εννοείται, πως όλο αυτό το χρονοβόρο αλισβερίσι από μελέτες δεν γίνεται εθελοντικά. Δικαιολογεί και απορροφά με το παραπάνω λεφτά, πολλά λεφτά!
Να διατυπώσω και μια απορία; Η προστασία της Careta-Careta είναι τοπικό θέμα της Ζακύνθου; Δεν αφορά τη Μεσόγειο; Δεν αφορά ένα είδος του ζωικού βασιλείου; Δεν αφορά τον Πλανήτη; Δεν είναι θέμα πανανθρώπινο; Γιατί τότε πρέπει να αποφασίζουν για αυτό οι τοπικοί φορείς και μόνο, τη στιγμή μάλιστα που δεν έχουν καταφέρει να λύσουν καν το θέμα της ύδρευσης και της αποχέτευσής τους; Αλλά με το Κράτος που έχουμε, ποιος να σου απαντήσει σε ερωτήσεις τέτοιου βάθους;
Λοιπόν:

1. Οι τοπικοί φορείς και λοιποί αρμόδιοι συσκέπτονται επί 25 συναπτά έτη.
2. Οι παραπληροφορημένοι οικολογικώς ευαίσθητοι -πλην ελαχίστων που έχουν ανακατευτεί με αυτήν την ιστορία- γλαρώνουν το μάτι ξελιγωμένοι από τρυφερότητα για τα καυμένα τα χελωνάκια.
3. Τα χελωνάκια και οι μανούλες τους είναι περισσότερο απροστάτευτα παρά ποτέ.
4. Οι κάτοικοι των περιοχών ωοτοκίας, που έχουν χάσει χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς απαλλοτρίωση τις περιουσίες τους, εμφανίζονται σκοπίμως, χρόνια τώρα, ως αιμοσταγείς χελωνοβόροι.

Αλλά παράλληλα:

1. Η Ευρωπαικη Επιτροπή Περιβάλλοντος έχει ελέγξει την Ελλάδα και έχει επιβάλλει βαρύτατο πρόστιμο, επειδή δεν προστατεύει ως ωφείλει την Careta-Careta.
2. Το Ευρωπαικό Δικαστήριο έχει καταδικάσει τη Χώρα, επειδή δεν έχει αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες γης με τη διαδικασία της κανονικής απαλλοτρίωσης.
3. To Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκείνο δηλαδή που δικαίωσε την Κυπρία κ. Λοιζίδου έναντι της Τουρκίας για την καταπάτηση του σπιτιού της στα Κατεχόμενα της Κύπρου, επιδίκασε στις 6.12.2007 αποζημίωση 21 εκατομμυρίων ευρώ, πληρωτέων από το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή από εσάς ώ άνδρες φορολογούμενοι, μετά από προσφυγή της εταιρείας "Zante- Mαραθωνήσι ΑΕ", επειδή κατέχεται περιουσία από την Ελλάδα -περιουσία έλληνα πολίτη όμως εδώ, όχι Τούρκου- χωρίς απαλλοτρίωση.
4. Η τελευταία αυτή απόφαση ανοίγει το δρόμο για να αποζημιωθούν ανάλογα, από το ελληνικό Δημόσιο πάντα, και οι υπόλοιποι ζακύνθιοι των οποίων έχει δεσμευθεί η περιουσία επί τόσα χρόνια. Βλέπετε, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας έχει κατοχυρωθεί στη Δυτική Κοινωνία από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Η παραβίασή του στον πολιτισμένο κόσμο, πλην της Ελλάδας, είναι ανήκουστη.
5. Ο (στα χαρτιά) Οργανισμός θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου καλεί τη βασίλισσα Σοφία και τον Άρη (Σπηλιωτόπουλο) και οργανώνει βαφτίσια.

Ας ετοιμαστούμε λοιπόν να καταβάλουμε τις αποζημιώσεις ως πιστοί και φιλότιμοι έλληνες πολίτες, πληρώνοντας άλλη μια φορά τα σπασμένα των πολιτικών μας - ο Θεός να τους κάνει- αλλά τουλάχιστον ας μην παραμένουμε παραπληροφορημένοι.Από την εποχή του Διονυσίου Σολωμού είμαστε "ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι", αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Και μια ερώτηση για τους Οικολόγους: Όλοι εσείς οι έντιμοι που αγωνίζεσθε για το περιβάλλον, είστε σίγουροι πως τον όμορφο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο Κόσμο μας πρέπει να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας, όπως τον παραλάβαμε; Μήπως η δυνατή, ούτως ή άλλως φωνή σας, πρέπει να πιάσει και καμμιά διαφορετική οκτάβα; Μήπως να δει το θέμα από άλλες, τις λιγότερο εμφανείς πλευρές; Μήπως εντός των κόλπων σας, διαδραματίζονται κόλπα;

"Money, money, money..."

Ανακοινώθηκαν προχθές, από το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, του Υπουργείου Πολιτισμού, οι επιχορηγήσεις για την περίοδο 2007-2008.
Σύνολο 3.280.000 ευρώ, παρακαλώ, που δόθηκαν σε 70 θεατρικούς θιάσους και 17 ομάδες χορού.
Με την ανακοίνωση άρχισαν και οι φίλα προσκείμενοι δημοσιογράφοι διαφόρων θεατρώνηδων (και συγνώμη για την καθόλου trendy, αλλά τόσο κυριολεκτούσα έκφραση ) τα παράπονα. Δόθηκαν, λέει, τρεις μήνες μετά τη λήξη της θεατρικής περιόδου. (Δεν αποκλείεται να ζητήσουν και τόκους υπερημερίας). Μοιράστηκαν από λιγότερα λεφτά σε περισσότερους θιάσους και εκτός από τους κάθε χρόνο χαρτζιλικούμενους προστέθηκαν και αρκετοί νεώτεροι και ελπιδοφόροι. Κακό αυτό ε; Κακό για ποιους όμως; Για τους απωλέσαντες έσοδα ίσως, για το θέατρο όμως γιατί; Αλλά θα μου πείτε, το θέατρο θα κοιτάξουν τώρα ή την τσέπη τους; Γιατί δεν είναι απαραίτητο τα συμφέροντα και των δύο να συμπίπτουν!
Και ας μην θεωρηθεί πως είναι ποσά ευκαταφρόνητα. Ξεκινούν από 150.000 ευρώ και καταλήγουν στις 15.000 για τα νέα θεατρικά σχήματα.
Για να έχουμε καλό ερώτημα: Ο θεατρώνης δεν ασκεί εμπορία; Και, όταν ένας έμπορος δεν μπορεί να κρατηθεί από την αγορά, δεν το κλείνει το μαγαζί του; Και για ποιον λόγο θα πρέπει ο καθένας μας να συνεισφέρει ώστε τα μαγαζιά που δεν τα θέλει η αγορά να διατηρούνται ανοικτά;
"Για να στηριχθεί το Θέατρο και ο Χορός", θα μου απαντήσετε. Όμως για να χρειάζονται χορηγίες για τα θέατρα κάποιο από τα εξής τινά θα πρέπει να συμβαίνει:

• Είτε οι θεατρώνες δεν λειτουργούν ως έμποροι, αλλά βαράνε έξοδα αβέρτα με την προοπτική πως ό,τι λείψει θα τους το καλύψει ο προυπολογισμός,
• Είτε οι θεατρώνες κερδίζουν από τις παραστάσεις, αλλά θέλουν να θησαυρίζουν προσθέτοντας στα έσοδά τους και τις κρατικές επιχορηγήσεις,
• Είτε τα έργα που ανεβάζουν είναι εκτός τόπου και χρόνου και ο καθένας κάνει το κέφι του με κρατικά λεφτά,
• Είτε το κοινό είναι απαίδευτο και δεν καταλαβαίνει από ποιοτικό θέατρο.

Ό,τι και να ισχύει σημαίνει πως το όλο σύστημα στο ελληνικό θέατρο νοσεί. Και ότι με τις χορηγίες δεν πρόκειται ποτέ να περάσει στην ανάρρωση.
Κι αυτό επειδή τα πράγματα πρέπει να γίνονται ακριβώς ανάποδα:

• Το Κράτος φροντίζει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και την ενημέρωση γενικά, να ανεβάζει το κριτήρι του κοινού όσον αφορά στο θέατρο και να στο κάνει να επιζητεί την ποιότητα.
• Οι θίασοι ανάλογα με τις επιταγές του κριτήριου του κοινού επιλέγουν τις παραστάσεις που θα ανεβάσουν.
• Η επόμενη παράσταση εξαρτάται από τα έσοδα της προηγούμενης.
• Άμα τα έσοδα αυτά είναι πολλά, καλώς να θησαυρίσουν όσοι ανέβασαν την επιτυχημένη καλλιτεχνικά και εμπορικά παράσταση.

Μήπως, λοιπον, τα τρία και πλέον εκατομμύρια ευρώ, αντί να μοιράζονται σε όποιον κτυπάει την πόρτα του Υπουργείου, έπρεπε να αξιοποιούνται για την θεατρική παιδεία του κοινού; Kαι πάμε παραπέρα: Τι σόι θεατρική πολιτική είναι αυτή, που ο καθένας μπορεί να κρίνει τι θέλει ο ελληνικός θεατρικός χώρος, να ανεβάσει ό,τι του περάσει από το τσερβέλο, όπως και όπου θέλει, και μετά να έχει και την αξίωση να του το πληρώσει ο ελληνικός λαός, είτε του αρέσει αυτό που ανέβασε, είτε όχι; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαίσιο -πάντα με γνώμονα την θεατρική εκπαίδευση του κοινού- πλαίσιο που να μπαίνει σε δημόσιο διάλογο, και με βάση την υλοποίηση αυτού θα γίνονται οι επιχορηγήσεις;
Επιπλέον: Γιατί να μην επιχορηγείται και η Επιθεώρηση; Το ελληνικότατο αυτό είδος. Επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως είναι μπασκλάς; ΄Η επειδή ασκεί σατιρική κριτική, ιδίως στην εκάστοτε Κυβέρνηση;
Το θέμα όμως έχει και μια άλλη πλευρά: Ποιος είναι αυτός που αποφάσισε ότι οι Τέχνες που χρειάζεται η Χώρα είναι το Θέατρο, ο Χορός και ο Κινηματογράφος; Η Μουσική, η Λογοτεχνία, η Ιστορία. τα Εικαστικά κλπ. να πάνε να πνιγούν; Δηλαδή τα μουσικά σχήματα ή οι συνθέτες, οι εκδότες, οι γκαλλερί ασκούν εμπορία και μόνο οι θεατρώνηδες, οι σκηνοθέτες -θεάτρου και κινηματογράφου- και οι χορευτές ασκούν Τέχνη; Κι αν όχι, γιατί δεν δίνεται ποτέ ούτε ένα ευρώ και σε αυτούς ή κάποιους από αυτούς, που θα κριθεί πως προσφέρουν στην πολιτιστική ζωή του τόπου;
Κι ακόμα: ΄Ολοι αυτοί που βγάζουν περιοδικά τέχνης, λογοτεχνικά, για τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική κλπ. γιατί δεν έχουν ούτε καν ατέλεια στα ΕΛΤΑ; Δεν τους θέλει η Χώρα; Δεν βοηθούν τον πολιτιστικό χώρο; Και δεν ενοχλεί το ότι από τη μεταπολίτευση κι εδώ δεκάδες τέτοια περιοδικά, άνοιξαν κι έκλεισαν, αφού πριν οι εκδότες τους δαπάνησαν ένα κομμάτι της περιουσίας τους -ή και όλη- στην προσπάθειά τους να τα συντηρήσουν όσο το δυνατόν επί μακρότερον;
Όπως και να έχει το θέμα, οι μόνοι που μπορούν να έχουν δικαίωμα να επιχορηγούνται από τον προυπολογισμό είναι οι νέες προτάσεις και εφόσον αποδείξουν πως είναι όντως νέες -κι όχι δήθεν νέες- κι ελπιδοφόρες. Από όλον όμως το χώρο του Πολιτισμού νέες προσπάθειες και όχι παραπάνω από πέντε χρονιές η καθεμία. Αν και τότε, παρά την κρατική χορηγία, δεν μπορέσει να σταθεί η νέα αυτή προσπάθεια στα πόδια της στην αγορά, ας κλείσει, ας μεταλλαχθεί, ας δώσει τη θέση της σε μια άλλη. Όχι τώρα που δεκάδες σκηνοθέτες, ηθοποιοί και θίασοι έχουν εξασφαλίσει εισόδημα για όλη τους τη ζωή από τον κρατικό κορβανά, ανεβάζοντας ό,τι τους αρέσει, ενώ παράλληλα αναδεικνύονται σε τάχα ικανούς παράγοντες του θεάτρου, τη στιγμή που χωρίς τα κρατικά χρήματα δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν ούτε ένα χρόνο!
Και που, αν τολμήσει το όμηρο στην παραφουσκωμένη από τα ΜΜΕ φήμη τους να τους καθυστερήσει ή να τους μειώσει τον μπερντέ, να βάζουν τις ιερεμιάδες της δημοσιογραφίας να τραβάνε τα μαλλιά τους ότι πάει καταστάφηκε το ελληνικό θέατρο ή ο ελληνικός κινηματογράφος, αν δεν πάρουνε οι συγκεκριμένοι εκείνοι τα εκατομμύρια μας!

ΥΓ: Διαβάζω πως το "Θέατρο του Νότου" επιχορηγήθηκε με 150.000 ευρώ. Μα δεν το έκλεισε ο ιδρυτής κι εμψυχωτής του κ. Γ. Χουβαρδάς, που μετά δεκαετίες επιχορηγήσεων στο θέατρο "Αμόρε" αναδείχθηκε σε γενικό δερβέναγα του Εθνικού Θεάτρου;
Ή μήπως οι κρατικές επιχορηγήσεις δεν δίνονται για να συνεχίσει ένα θεατρικό σχήμα το έργο του, αλλά για να πληρώσει τα αλόγιστα χρέη του;

Το παιχνίδι των αυτογράφων

Ευχαριστώ τη κ. Dana Semitecolo και τον κ. Καλειδοσκόπιο, συμπατριώτες μου, για την πρόσκλησή τους στο παιχνίδι των αυτογράφων.
Αν είναι όμως να παίξουμε το παιχνίδι
δεν μπορούμε να τους ικανοποιήσουμε όλους.
Μια φορά κανείς το παίζει.

Έτσι λοιπόν ακολουθώ την έμπνευση. Και θα πρέπει να δηλώσω ότι με ενέπνευσε το ευαίσθητο στην αφή της μούσας γραπτό του κ. Καλειδοσκοπίου. Μη έχοντας όμως το προσόν του ταλάντου, αναγκάζομαι να αντιγράψω εδώ αυτογράφως ένα ποίημα αναλόγου περιεχομένου με το Καλειδοσκόπειον Πόνημα, που γράφτηκε πριν χρόνια. Προτείνω δε στον αγαπητό συμπατριώτη μου να φροντίσουμε ώστε να παιανίζεται στην Ζάκυνθο κάθε 21η Μαίου, εορτή των Κωνσταντίνου και Ελένης.
Πριν όμως είμαι υποχρεωμένος να παραθέσω τους κανόνες του παιγνιδιού:

1. Γράψε "με το χέρι", που λέει και ο κ. "Του κείθε μπλόγκ", αν και είναι λίγο αναχρονιστικό πλέον, αφού πια οι περισσότεροι γράφουν με κάθε άλλο μέλος του σώματός του πλην του χεριού.
2. Σκανάρισε ή φωτογράφισε το γραφτό σου.

3. Ποστάρισε, όχι όμως από πόστο για τρυγόνια, επειδή απαγορεύεται ρητώς αυτό, ρωτείστε και τη Νομαρχία Ζακύνθου.

4. Ειδοποίησε την αρμόδια μπλογκουπηρεσία παραθέτοντας τη διεύθυνσή της και θα σε βρει αυτή : http://autographcollectors.blogspot.com/.

Τι ωραία να λειτουργούσε και το Δημόσιο έτσι.

Επειδή όμως ξέρω ότι η κ. Dana Semitecolo θα είναι παραπονεμένη αντιγράφω για χάρη της και μια συμβουλή ενός μεγάλου ζακυνθινού:

Και τώρα η ώρα των προσκλήσεων: Καλώ για συμμετοχή τους κκ. Atsaranto, Μπάμπη Πυλαρινό, Don Baslilio, Δημήτρη Αβούρη, Satanasso κι όποιον άλλο βουρλισμένο βούλεται ελθείν.

Κινέζικα κι όμως ελληνικά

Δεν έχει φτάσει ως στις μέρες μας αρχαιότερη και διαχρονικότερη πραγματεία περί Πολέμου, από το έργο του κινέζου στρατηγού Sun Tzu «Η Τέχνη του Πολέμου», που γράφτηκε κατά 400π.Χ. και που σήμερα αποτελεί τη Βίβλο των Managers στον ανηλεή πόλεμο των επιχειρήσεων.

Τότε η πραγματεία αυτή του Sun Tzu γρήγορα προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ho Lu, Βασιλιά του Vu, που κάλεσε τον συγγραφέα για να γνωριστούν. Παρακολουθείστε την μεταξύ τους συνομιλία κατά την πρώτη συνάντησή τους:
«Διάβασα πολύ προσεκτικά και τα δεκατρία κεφάλαια του βιβλίου σας. Μήπως θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε πώς εφαρμόζεται η θεωρία σας στον έλεγχο των στρατευμάτων;»
«Βεβαίως» απάντησε ο Sun Tzu .
«Θα μπορούσαμε, ίσως, να αξιοποιήσουμε για τα παραδείγματά σας τις παλλακίδες μου;»
«Θα μπορούσαμε» .
Ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν από το παλάτι 180 όμορφες γυναίκες. Ο Σουν Τσου τις χώρισε σε δυο λόχους και έθεσε επικεφαλής τις δυο πιο αγαπημένες παλλακίδες του βασιλιά. Αφού τους έδειξε πώς να κρατούν το δόρυ, τις ρώτησε:
«Ξέρετε τη διαφορά ανάμεσα στο «Μπροστά» και το «Πίσω», το «Αριστερά» και το «Δεξιά»;
«Την ξέρουμε» απάντησαν.
«Ωραία» είπε ο Sun Tzu. «Οπότε, όταν σας δώσω τη διαταγή “Μέτωπο εμπρός”, θα κοιτάξετε κατευθείαν μπροστά. Όταν σας πω “Μεταβολή”, θα κάνετε μισή στροφή, ώστε να κοιτάξετε προς τα πίσω. Όταν σας πω “Επ’αριστερά”, θα γυρίσετε προς τη μεριά του αριστερού σας χεριού. Κι όταν σας πω “Επι δεξιά”, θα γυρίσετε προς τη μεριά του δεξιού σας χεριού. Καταλάβατε;».
Οι γυναίκες είπαν «Καταλάβαμε».
Τότε ο Sun Tzu, αφού τους εξήγησε ποιο χτύπημα του τυμπάνου αντιστοιχούσε σε κάθε παράγγελμα, τους μοίρασε τα δόρατα και έδωσε το σύνθημα:«Επί δεξιά».

Τα κορίτσια, όμως, αντί να υπακούσουν, ξέσπασαν σε γέλια.
Τότε ο Sun Tzu είπε ήρεμα:
«Εάν τα παραγγέλματα είναι ασαφή και οι διαταγές μη κατανοητές, φταίει ο στρατηγός».
Στη συνέχεια επανέλαβε τρεις φορές τα παραγγέλματα, τα εξήγησε πέντε, και έδωσε το παράγγελμα: «Επ’αριστερά».

Τα κορίτσια ξέσπασαν, για άλλη μια φορά, σε γέλια.
Τότε ο Σουν Τσου, πάντα ήρεμος, είπε: ««Όταν τα παραγγέλματα είναι ασαφή και οι διαταγές όχι απόλυτα κατανοητές, φταίει ο στρατηγός. Όταν, όμως, οι διαταγές είναι σαφείς και κατανοητές, αλλά οι στρατιώτες δεν υπακούουν, τότε το λάθος είναι των αξιωματικών τους». Και αμέσως διέταξε να αποκεφαλιστούν οι δυο επικεφαλής των λόχων!
Ο βασιλιάς που παρακολουθούσε τη σκηνή, μόλις αντιλήφθηκε ότι πάνε οι δυο ευνοούμενές του έσπευσε να προλάβει τον Sun Tzu:
«Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την επίδειξή σας. Αλλά εάν στερηθώ τις δυο αυτές παλλακίδες, το φαγητό και το ποτό μου θα γίνουν για πάντα άνοστα. Επιθυμία μου είναι να μην αποκεφαλιστούν».
Οπότε ο Σουν Τσου απάντησε: «Παραμένω υπηρέτης σας, αλλά έχω δεχθεί τον από εσάς διορισμό μου ως στρατηγός. Όσο ένας στρατηγός καθοδηγεί το στρατό στη μάχη, δεν υποχρεούται να υπακούει σε όλες τις διαταγές του ηγεμόνα του».
Κι αμέσως έδωσε διαταγή κι αποκεφαλίστηκαν οι δυο γυναίκες προς παραδειγματισμό. Όρισε δε ως επικεφαλής δύο άλλες.

Ύστερα με το τύμπανο επανέλαβε τα παραγγέλματα και οι γυναίκες ανταποκρίθηκαν χωρίς να κάνουν το παραμικρό λάθος. Και, φυσικά, χωρίς να τολμήσει καμιά τους να γελάσει!
Τότε ο Sun Tzu είπε στο βασιλιά: «Ο στρατός σας, μεγαλειότατε, είναι πανέτοιμος. Μπορείτε να τον επιθεωρήσετε. Είναι πλέον πρόθυμος να κάνει ό,τι του ζητήσετε – ακόμα και στη φωτιά να πέσει».
Ωστόσο, ο βασιλιάς είχε χάσει με όλα αυτά το κέφι του και ζήτησε από τον Sun Tzu να αποχωρήσει, αφού ο ίδιος δεν είχε καμιά όρεξη για επιθεωρήσεις.
Ο Sun Tzu τότε σχολίασε ατάραχα: «Ο βασιλιάς αγαπάει τα λόγια, όχι όμως και τα έργα…»
Μετά από αυτό ο βασιλιάς αναγνώρισε την ιδιοφυϊα του Sun Tzu και τον έκανε στρατηγό του.

Κινέζικα κι όμως ελληνικά και κυβερνητικά!

Άλλο "συνωστισμός" κι άλλο Επιστήμη

Μπορεί η πρόσφατη προσπάθεια αποφόρτισης της τραγικότητας της Καταστροφής της Σμύρνης στο αναγνωστικό της Στ΄ Δημοτκού να ήταν από αστεία μέχρι ανίερη, όμως και η αποσιώπηση της προσπάθειας, που, πάνω από δέκα χρόνια τώρα, κάνουν οι τούρκοι αρχαιολόγοι για να φέρουν στο φως τη Βυζαντινή περίοδο της Κωνσταντινούπολης, μόνο με τα ίδια επίθετα θα πρέπει να χαρακτηρισθεί. Και, επιτέλους, θα πρέπει να πάψει τα ταυτίζεται η πλειοψηφία των επιστημόνων, των διανοουμένων, αλλά και του λαού μιας χώρα με τα κατά καιρούς και σε όλες τις εποχές παιχνίδια της διεθνούς Πολιτικής.

Όσοι είδαν το ένθετο "Αγία Σοφία" των "Νέων" του περασμένου Σαββάτου, που επακυκλοφορεί αύριο, έμειναν εκστατικοί μπροστά την ομορφιά των αγιογραφιών της Αγίας Σοφίας, που έχουν αποκαλυφθεί πρόσφατα. Πριν λίγα χρόνια που είχα πάει εκεί οι εργασίες μόλις είχαν αρχίσει.

Όπως μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και μεγάλο μέρος από το «Μέγα και Ιερόν Παλάτιον» του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που για περίπου οκτώ αιώνες φιλοξενούσε τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, αποκάλυψαν οι τούρκοι αρχαιολόγοι, που δουλεύουν σε ειδικό πρόγραμμα για πάνω από 11 χρόνια.
Τεράστιο και οικοδομημένο σε έξι επίπεδα, το πάντοτε βουτηγμένο μέσα στην ίντριγκα «Ιερόν Παλάτιον» ξαναχτίστηκε και επεκτάθηκε πολλές φορές, κυρίως από τον Ιουστινιανό και τον Θεόφιλο. Μέχρι πρόσφατα, υπήρχαν στο φως μόνο ελάχιστα ψηφιδωτά και σπαράγματα από τα τείχη του. Η αρχαιολογική ανασκαφή, που γίνεται σε επιφάνεια 17.000 τετρ. μέτρων, έφερε στο φως τα αψιδωτά διαμερίσματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, λουτρά, νωπογραφίες που χρονολογούνται στους 7ο και 9ο αιώνα, ψηφιδωτά του 5ου αιώνα, τρούλο εκκλησίας του 6ου αιώνα, αλλά και τη θρυλική Χαλκή Πύλη, τη μόνη δίοδο επικοινωνίας του Παλατιού με τον έξω κόσμο. Μιλώντας στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, ο Τούρκος αρχαιολόγος Μεμέτ Αϊραντζί εξήγησε ότι για να φτάσουν οι ειδικοί στη βυζαντινή διαστρωμάτωση του εδάφους χρειάστηκε να κατεβούν οκτώ μέτρα κάτω από τη σημερινή επιφάνειά του. Μέχρι το τέλος του 2008 το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να επισκέπτεται όλο το χώρο των νέων ανασκαφών με τη βοήθεια ενός δικτύου από ράμπες και γέφυρες.

Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν ταυτοποίηση των σπαραγμάτων. Από όσο ξέρω, στην Ελλάδα μόνο η "Ελευθεροτυπία" αναδημοσίευσε ένα μικρό απόσπασμα από την ανταπόκριση του Γαλλικού Πρακτορείου.

Το «Μέγα και Ιερόν Παλάτιον» βγαίνει στο φως για να αποκαλύψει πτυχές μιας από τις σημαντικότερες σελίδες της ιστορίας του κόσμου και είναι γεγονός που δεν πρέπει να αποσιωπάται. Πέρα από την ελληνικότητα ή μη του Βυζαντίου οι αποκαλύψεις αυτές αφορούν πρωτίστως τον Ελληνισμό.

Η εικονική πραγματικότητα του εγκλήματος

Kαι μετά κατηγορούν ότι τα όργανα της τάξεως, αντί να περιπολούν, τα έχουν και κάθονται όλη μέρα μέσα στα γραφεία και παίζουν στα κομπιούτερ. Μα θα μπορούσε διαφορετικά να προκύψει η τεράστια αυτή επιτυχία στη δίωξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος, της σύλληψης των νεαρών για παιδεραστία, κάποιοι από τους οποίους ήδη προφυλακίστηκαν; Τελικά τι έκαναν αυτοί; Είχαν σεξουαλικές δραστηριότητες ή μόνο κατέβαζαν στους υπολογιστές τους σχετικό υλικό από ξένα sites και το αντάλλασαν μεταξύ τους; Δεν κατάλαβα.

Ό,τι και να είναι καλή αρχή!

Απομένει όμως και η σύλληψη και η προφυλάκιση των υπευθύνων για την άστοχη αντιμετώπιση των θερινών πυρκαγιών -να πάνε φυλακή για να γράφουν εκεί και τα βιβλία τους με την ησυχία τους- με συνέπεια τη γνωστή βιβλική καταστροφή και τα τραγικά θύματα ή εκείνων που εξαφάνισαν τα χρήματα των εράνων για τους πυροπαθείς ή των άλλων υπευθύνων για τις αλλεπάλληλες πτώσεις στρατιωτικών αεροπλάνων, αλλά και για ένα σωρό δολοφονίες ηλικιωμένων από διαρρήκτες που καθημερινά συμβαίνουν, αλλά και εκείνων που τη στήνουν κάθε τέλος του μηνός και ληστεύουν τους συναταξιούχους με το που βγαίνουν από τις τράπεζες όπου έχουν μόλις εισπράξει την πενιχρή τους σύνταξη.... κλπ. κλπ.

΄Η μήπως τα θύματα εδώ δεν έχουν και πολλή σημασία καθότι δεν εμπίπτουν σην κατηγορία της εικονικής πραγματικότητας;

Επέτειος ή Επαίτειος;

Βουλιάξτε με τα ζήτω σας τον εθνισμό, τον τόπο,
και μας ρεντικολάρατε, ινφάμηδες, πουρ τρόπο!
Άστε μας να ψοφήσουμε μικροί, μα σαν ανθρώποι,
μούλους, γαλιότους, βίληδες μας λένε οι ξένοι τόποι.
Σου λέει το λες... Μα δεν μπορώ! Όρσε μες τη φυλή μου!
΄Ημουνα κάτου απ' τα σκυλιά, μα είχα την πόληψή μου!
Πήγαινα στο ξωτερικό σα λόρντος δοξασμένος
κι ήμουν απ' ούλες τις φυλές χιλιοπροσκυνημένος!
Και τώρα πάω στην ξενητιά κι αν το βολέσει η ώρα
κρύβω το πασαπόρτι μου να μην τους δώσω γνώρα!
"Μα ζούσες, λέει, μ' αβάφτιγους...", μα εγώ στη βάφτισή σας
ετριπλοξεβαφτίστηκα... ξεθρήσκεψα μαζί σας!
Κι είμαι για ματαβάφτισμα και για την κολυμπήθρα,
είμαι καντήλι δίχως φως και δίχως καντηλήθρα!".
Είχα τη φούρκα στο λαιμό, μα δήμιους γαλαντόμους,
μα επίστευα, είχα Θεό, πλούτια, τιμές και νόμους!
Είχα κουβέρνο ανθρωπινό, σπετόρο, πολιτσία,
ρεγγέντε, που θα φτούσατε κι Αυλές και Υπουργεία!
Έτρωα μια μπουκιά ψωμί κι έκανα το σταυρό μου,
μπόρια να πω το δίκιο μου, όριζα το δικό μου,
κι είχα και νου, μα τάχασα ούλα στη ρωμιοσύνη!
Τουρκέψαμε, γινήκαμε Ζουλούδες, μπαμπουίνοι!
Λέγαμε με την Ένωση πως θα μας ελληνίστε,
μα εσείς μας ξελληνέψατε, μας αποξανθρωπίστε!
Μα όχι, δεν μας άρεσε, "'Ενωση περ ντιρίτο!"
Να, ξαφνικό στα μούτρα μου... φώναζα, λέει, και 'Ζήτω'!

• Το σατιρικό αυτό ποίημα γράφτηκε από τον Γιάννη Τσακασιάνο, το 1886, εικοσιδύο χρόνια μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, που έγινε στις 21 Μαίου 1864.
• Ευχαριστώ τον bloger "Βασιλικός κι α μαραθεί", που μου το θύμησε με σχόλιό του σε σχετικό με την Ένωση post, της μοναδικά αυθεντικής Dana Semitecolo.
• Eυχαριστώ επίσης και τον απαράμιλλο ζακυνθινό bloger Atsaranto, για το δάνειο της εικόνας της Αγίας Υπομονής, την οποία ανακήρυξε ως Πολιούχο της σύγχρονης Ζακύνθου.

ο Galileo και το μάτι του

"Galileo", λοιπόν ονομάζεται το δορυφορικό σύστημα πλοήγησης της Ευρωπαικής ΄Ενωσης, που θα είναι έτοιμο το 2013. Κι έτσι δεν θα έχουμε μόνο έναν δορυφόρο να μας παντεποπτεύει, τον γνωστό αμερικάνικο GPS, αλλά και τον ανταγωνιστικό του -σε δυνατότητες και μόνο εννοείται κι όχι σε σκοπό- ευρωπαικό.

Μάλιστα είναι τόσο ανταγωνιστικός, που η ακρίβειά του στον εντοπισμό κάθε κινουμένου ή ακίνητου αντικειμένου θα αγγίζει αυτή του εκατοστού, ενώ ο GPS έχει τις αποκλισούλες του και, μάλιστα, από 10 έως 100 μέτρα.

Όπως πανηγυρίζουν οι ευρωβουλευτές, μαζί και οι έλληνες Μ. Σχοινάς (ΝΔ) και Α. Ποδηματά(ΠΑΣΟΚ), από κοινού με τον Υπουργό Μεταφορών, θα βοηθήσει σε θέματα Μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, γεωργίας, πυροπροστασίας ή αντιμετώπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης.

Και μετά από αυτά, αλλά και όλα τα ανάλογα στιλ Google Earth έρχονται τα σαίνια της "αριστεράς και της προόδου", οι υπερασπιστές των προσωπικών δεδομένων και χτυπιούνται για να φύγουν οι κάμερες από το κέντρο της Αθήνας, "που κατασκοπεύουν τη ζωή μας και φαλκιδεύουν την Δημοκρατία", απαιτούντες κάλυψη των προσώπων αυτών που δείχνουν τα κανάλια και αναφορές σε "τριανταπεντάχρονες".

Μας δουλεύουν ή μου φαίνεται; Βρίσκονται μέσα σε ένα παιχνίδι προσχημάτων και υποκρισίας ή είναι τόσο πια εκτός τόπου και χρόνου;

Πώς; Οι κάμερες μας στοχεύουν ατομικά; Τι λέτε; "Το σύστημα θα βοηθήσει σε αναζήτηση ορειβατών, ανάγκης εντοπισμού ατόμων, αλιέων κλπ." μας ανακοίνωσαν.

Μα, θα μου πείτε, ότι οι δορυφόροι αυτοί εποπτεύονται από τα αρμόδια όργανα της ΕΕ και των Κυβερνήσεων, που ελέγχουν κι εξασφαλίζουν την τήρηση των Αρχών της Δημοκρατίας.

Έχετε δίκιο, το λησμόνησα!

Πολιτικά βασιλικά παραμύθια και κόλπα

Το όλο θέμα της άφιξης της βασίλισσας της Σοφίας στην Ζάκυνθο προκειμένου να βαφτίσει χελωνάκι ασφαλώς έχει την πολιτική του διάσταση. Νομίζω όμως υπό διαφορετική γωνία από ό,τι κυρίως αντιμετωπίζεται είτε ως σοβαρό, είτε ως ευτράπελο.

Με άλλα λόγια:

Σε κάνει να σκεφτεις ότι μας χαρακτηρίζει ως λαό όχι μόνο η δουλικότητα, αλλά και η θρασύτητα. Έχοντας τεράστιο έλλειμμα Δημοκρατίας στην σημερινή μας καθημερινότητα, αλλά φοβούμενοι να διαμαρτυρηθούμε, θέλουμε να δείξουμε πόσο Δημοκράτες είμαστε καταφερόμενοι κατά της πεθαμένης πια -και, συνεπώς, ακίνδυνης για μας και τα νιτερέσα μας- Βασιλείας.

Όπου εμφανίζεται ή όπου μιλά ο Κωνσταντίνος λοιδωρείται. "Ο Κοκός, ο Γλύξμπουργκ, ο Ντε Γκρέτσια, ο Πάπας της Αποστασίας" και άλλα τέτοια. Κι αυτό, επειδή πρόκειται για τον ηττημένο της υπόθεσης.

Όπου όμως εμφανίζεται η αδελφή του, που η καλή της τύχη την έκανε βασίλισσα, τη δοξάζουμε, την τιμούμε, την εκλιπαρούμε και της ζητάμε ρουσφέτια. Λες και η ίδια δεν ανήκει στην οικογένεια Γλύξμπουργκ, λες και ξεχάσαμε ως λαός τις εποχές -πριν 40 χρόνια περίπου- που οι φοιτητές και οι δημοκράτες ξήλωναν τα πεζοδρόμια της Αθήνας διαμαρτυρόμενοι για την τεράστια προίκα που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο για το γάμο, με τον οποίο έγινε βασίλισσα, αξιώνοντας αυτό το ποσό να πάει στην Παιδεία.

Εννοείται πως ούτε η Σοφία, ούτε ο Κωνσταντίνος, ούτε οι οικογένειές τους αποτελούν οι ίδιοι προσωπικά εχθρούς μας. Συνταγματικοί θεσμοί, που ο λαός μας είχε ψηφίσει, τους είχαν τότε στις θέσεις τους, όπως ακριβώς έχουν και τους σημερινούς έλληνες άρχοντες. Τα έχουμε δει, άλλωστε και τα καλά του Σαρτζετάκη ή και του Σαρκοζί, που είναι αιρετοί αρχηγοί κράτους.

Έχουμε δει και πόσο η Δημοκρατία μας προφυλάσσει από το να μη μεταβιβάζονται τα δημόσια αξιώματα κληρονομικώ δικαίω. Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, αλλά και όλη η Βουλή είναι γεμάτη μαμόθρεφτα παλαιότερων πολιτικών.

Από την άλλη, όντως οφείλουμε στη Σοφία υποδοχή ανάλογη του αξιώματός της. Τυχαίνει δε να έχει επιτελέσει έργο στην Ισπανία, ιδίως στον τομέα των Καλών Τεχνών και της φιλανθρωπίας. Οι ισπανοί τη λατρεύουν. Το όνομά της, "Ρέινα Σοφία" δεν το έχουν μόνο Μουσεία και Νοσοκομεία, αλλά και ...μπαρ! Μας θεωρούν δε οι ισπανοί μισοσυγγενείς και το λένε, επειδή η βασίλισσά τους είναι ελληνίδα.

Το ότι την ανακατώνουμε στα εσωτερικά μας είναι το πρόβλημα! Αν μας ενοχλεί ο θεσμός της βασιλείας στην Ελλάδα και ό,τι μας τον θυμίζει, γιατί δεν μας ενοχλεί η παρουσία της "δικής μας" Σοφίας και η ανάμιξή της σε ελληνικές υποθέσεις; Κι αν δεν μας ενοχλεί, τότε γιατί ξορκίζουμε κάθε παρουσία του Κωνσταντίνου;

Και κάτι ακόμα: Τι θα γίνει αν αύριο άλλάξουν τα πράγματα; Αν, ας κάνουμε μιαν υπόθεση, η Σοφία πάψει να είναι βασίλισσα και ο Κωνστανίνος γίνει κάπου αλλού βασιλιάς ή αποκτήσει μια θέση ισχύος; Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα της γυρίσουμε την πλάτη ως εκπρόσωπο λαομίσητου θεσμού και θα πέσουμε μονοί-διπλοί στα πόδια του "δικού μας" Κωνσταντίνου. Ή μήπως όχι;

Το δήθεν πολιτικό δίλημμα λοιπόν, γιατί "αντιδραστική" βασίλισσα γίνεται νονά της χελωνίτσας κι όχι μια "προοδευτική" προεδρίνα, η Κάρλα Μπρούνι, ας πούμε, είναι γελοίο.

Η πολιτική διάσταση του προβλήματος είναι αλλού: Το ότι για άλλη μια φορά μας αντιμετωπίζουν σαν απολίτιστους ιθαγενείς οργανώνοντας πανηγυράκια με χρυσόσκονες για να μας αποκοιμίσουν λίγο ακόμα και να αναβάλουν και πέραν της τριακονταετίας να δώσουν λύση στο οικολογικό, αλλά και γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα της Careta-Careta. Γιατί; Σίγουρα, όχι για κάτι που πηγαίνει κόντρα στα συμφέροντά τους!

H βασίλισσα, η χελώνα και μια ...ζακυθινή στρατσία*!

Όταν, επί Χούντας, μιλούσες για δημοκρατικές ελευθερίες σε αποκαλούσαν κομουνιστή, όταν, επί Πασόκ, αναφερόσουν στο έλλειμμα διαφάνειας, σε αποκαλούσαν αντιδραστικό δεξιό κι όταν, σήμερα, θίγεις το αλαλούμ της υπόθεσης careta-careta, σε εμφανίζουν ως δαίμονα με κέρατα κι εφτά ουρές, που ορέγεται χελωνόσουπες και οικολογικές καταστροφές.
Και το να σε χαρακτηρίζουν έτσι οι ταγοί της κάθε μιας από αυτές τις καταστάσεις, ας πούμε, πως είναι φυσικό. Όμως το να το κάνει και ο κόσμος, μόνο και μόνο επειδή τον έχουν μάθει να παπαγαλίζει ακρίτως θεωρίες περί «δεν πρέπει» ή politically correct ή trendy και μη, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό και, πάντως, ό,τι πρέπει πλαίσιο για να κάνουν οι επιτήδειοι τη δουλειά τους.

Πως να σιωπήσεις όμως, όταν ακούς πως θα έλθει στην Ζάκυνθο η Βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία για να υιοθετήσει ένα χελωνάκι; Άνθρωπος είσαι, σκας και στο τέλος επιλέγεις εκείνο της Μεταξικής Επιθεώρησης «θα το πω κι ας το πιω!».

Από πού να το πιάσεις αυτό το θέμα και από πού να το αφήσεις; Είναι τόσο ακραία τραβηγμένο, που μόνο να σαρκάσεις μπορείς. Μόλις πριν από λίγα χρόνια μόνο και μόνο η προφορά της λέξης Γκλύξμπουργκ έκανε το 80% των Ελλήνων να βγάζει άφθες στη γλώσσα. Σε αντίθεση με ό,τι έγινε με τον Βασιλέα του Κόσμου, οι Βασιλείς της Ελλάδας πρώτα γνωρίσανε τη Σταύρωση και μετά το Ωσαννά. Κι έτσι, τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας έχουμε πάλι μια Βασίλισσα, που δεν την λένε Φρειδερίκη, αλλά Σοφία, που δεν βαφτίζει με το όνομά της κοριτσάκια, αλλά χελωνάκια και που δεν τους δίνει και από ένα βιβλιάριο «απόρων κορασίδων», όπως έκανε η μαμά της.
Και γιατί να τους δώσει άλλωστε; Αφού η εξ Εσπερίας προίκα, η οποία προοριζόταν όλα αυτά τα χρόνια για την careta-careta έφτανε και περίσσευε για προικιστούν όλα τα χελωνάκια της Ζακύνθου και μάλιστα με δυνατότητα διαφορετικού συζύγου κάθε χρόνο, κατά τη συνήθειά τους.

Ποια χρόνια; Μα από τότε που είπαν στον μακαρίτη τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Αντώνη Τρίτση πως κάπου στην Ζάκυνθο υπάρχει μια careta-careta. Το περίεργο είναι ότι, παρότι κεφαλονίτης και υποψιασμένος περί τα περιβαλλοντολογικά, δεν την είχε πάρει είδηση. Και τον παραμύθιασαν τον άνθρωπο, πως αποκλειστικά και μόνο γεννάει τα αυγά της στον κόλπο του Λαγανά, ενώ τα γεννάει σε όλη τη Μεσόγειο, άσε που θαλάσσιες χελώνες υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Ευαίσθητος σε θέματα περιβάλλοντος ο Τρίτσης, ζήτησε έναν μαρκαδόρο, ρώτησε πού πέφτει στον χάρτη ο Λαγανάς, έσυρε μιαν καμπυλωτή γραμμή παράλληλη με τον κόλπο και είπε: «Σε αυτήν την περιοχή απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα μέχρι να μας πουν οι ειδικοί πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διάσωση της careta-careta». Και πολύ σωστά έπραξε ως Υπουργός! Το περίεργο είναι ότι σήμερα, καμιά τριανταριά χρόνια μετά, βρισκόμαστε να παλεύουμε ακόμα με τη γραμμή εκείνου του μαρκαδόρου!

Ας δούμε επιγραμματικά τα αποτελέσματα αυτής της γραμμής:
Επί τρεις δεκαετίες γίνεται κάθε χρόνο ο κακός χαμός μεταξύ υπερασπιστών και δήθεν διωκτών της χελώνας. Πού βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι αιμοβόροι και, μάλιστα, για αίμα χελώνας ζακυνθινοί; Τόσα χρόνια πώς επιβίωνε;
Πέρα από την κατ’ έτος, παραδοσιακή πια, εμπλοκή των αρμοδίων Υπουργείων, των Διεθνών Οικολογικών Οργανώσεων και των αμέτρητων κατά δήλωσή τους «Οικολόγων», ελλήνων και ξένων, σε αυτήν την ιστορία, το θέμα δεν προχώρησε –στην πράξη εννοούμε, γιατί από λόγια άλλο τίποτα- ρούπι.
Η νομική αντιμετώπιση του ζητήματος είναι η αποθέωση του άρπα - κόλα. Αλλεπάλληλα Προεδρικά Διατάγματα έρχονται να το ρυθμίσουν πότε έτσι, πότε αλλιώς. Τη δημιουργία σοβαρού Επιστημονικού Κέντρου, Παρατήρησης και Προστασίας της careta-careta, ή Οικολογικού Πάρκου όμως, με διοργάνωση ετησίων συνεδρίων κανονικών επιστημόνων, εκδόσεων και μελετών δεν είδαμε. Απλώς και μόνο κάθε καλοκαίρι έρχονται τον Αύγουστο διάφοροι νέοι από όλο τον κόσμο, φοιτητές κατά προτίμηση, και, επ’ αμοιβή ή μόνο για τα μπάνια τους, κάθονται και μετράνε τα αυγά της. (Τέτοια καταμέτρηση πια, ούτε στα ορνιθοτροφεία στα Μέγαρα δεν γίνεται!). Και con questo;
Το αν απαιτείται για την προστασία της careta-careta δέσμευση τόσο μεγάλης έκτασης, όση πήρε τότε δηλαδή, το χέρι του μακαρίτη του Τρίτση, δεν έχει επιστημονικά, παναπεί από σοβαρή μελέτη, απαντηθεί. Παραμένει δε σε εκκρεμότητα το ιδιοκτησιακό ζήτημα των κατόχων δεσμευόμενης γης, αφού θα πρέπει να είμαστε το μόνο Κράτος διεθνώς, που, παρά τα Συνταγματικά και τα Ευρωπαϊκά οριζόμενα, ασκούμε οικολογική πολιτική με ξένα κόλλυβα, δηλαδή με ξένες περιουσίες. Επειδή δε οι ιδιοκτήτες της γης δεν εννοούν να καταλάβουν πως, ενώ για να περάσει ένα δρομάκι από το οικόπεδό σου θα πρέπει να σου κάνουν απαλλοτρίωση, συμβαίνει εδώ, σε τόση έκταση, το Ελληνικό Δημόσιο ούτε λόγο καν κάνει περί αυτού γιατί δεν έχει, λέει, λεφτά, δαιμονοποιούνται και παρουσιάζονται αγροίκοι και κυνηγοί κεφαλών χελωνών, εισπράττοντας το ανάθεμα ακόμα και από οικολόγους καταγόμενους από χώρες, που έχουν ως εθνικό φαγητό τους τη χελωνόσουπα! Και το ελληνικό Κράτος κάθεται και ανέχεται αυτόν τον διεθνή εξευτελισμό των πολιτών του!
Παρότι το θέμα της προστασίας της careta-careta σε συνδυασμό με τα δικαιώματα των ιδιοκτητών γης έχουν εδώ και δεκαετίες αντιμετωπισθεί με επιτυχία στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, το Ισραήλ, την Κύπρο και άλλες χώρες σε τίποτα αυτή η πρακτική δεν έχει υιοθετηθεί από την Ελλάδα. Για τι άραγε; Και δεν είναι ανάγκη να γίνουν απαλλοτριώσεις. Αλλού επιβάλλεται στους τουρίστες των περιοχών, που δεν ωοτοκεί η χελώνα, ένας μικρός ειδικός φόρος, τα έσοδα του οποίου κάθε χρόνο αποδίδονται αναλογικά στους ιδιοκτήτες δεσμευμένων περιοχών ως αντισταθμιστική εισφορά. Αλλού καταβάλλεται ετήσιο ενοίκιο. Και βλέπεις, λόγω του ικανού ετήσιου αυτού εσόδου, εκεί που οι ιδιοκτήτες εναντιώνονταν, να επιδιώκουν τώρα να ενταχθούν οι περιουσίες τους στις ζώνες προστασίας. Η πιο ρηξικέλευθη αντιμετώπιση έχει γίνει από την Κύπρο, όπου τα αυγά της χελώνας συλλέγονται μέσα από την άμμο, επωάζονται τεχνητώς και τα χελωνάκια αφήνονται να φύγουν στη θάλασσα.
Μη νομίσετε όμως ότι δεν έχει γίνει και τίποτα τόσα χρόνια. Ενδεικτικά ας αναφερθεί, ότι, εκτός από τους αμέτρητους χωρίς σχετικές σπουδές «οικολόγους» που αποκτήσαμε, ένα σωρό υπάλληλοι σε συνήθεις θέσεις του Δημοσίου, με το που ανακατώθηκαν με τη χελώνα, αποσπάστηκαν ως ειδικοί στα Υπουργεία, φτάνοντας πολλές φορές να γίνουν μέχρι και καθηγητές πανεπιστημίου ή και υφυπουργοί! Άλλες κυρίες βρήκαν με τη χελώνα σκοπό στη ζωή, άφησαν την πνιγηρή ατμόσφαιρα των μέσα στο μαύρο μάρμαρο κολωνακιώτικων σαλονιών τους και ξεχύθηκαν ως ιεραπόστολοι της χελωνοδιάσωσης. Περιοχές της Ζώνης Οικολογικής Προστασίας (ΖΟΕ) -προστασίας μέσω των απαγορεύσεων και μόνο εννοείται- αγοράστηκαν σε ευτελή τιμή -φυσικό, αφού φέρουν τόσες δεσμεύσεις- από Διεθνείς Οικολογικές Οργανώσεις, μόνο και μόνο για να προστατευτούν. Καλά, δεν επαρκούσαν οι νόμοι για την προστασία τους; Την απάντηση μάλλον θα την πάρουμε στα προσεχή χρόνια.
Πάντως, στην αρχή της χελώνιας τριακονταετίας, όταν γίνονταν κάτι χελωνικά συνέδρια στη Ζάκυνθο είχα κάνει μιαν εισήγηση να κηρυχθεί ο Γέρακας αρχαιολογικός χώρος να τελειώνει το ζήτημα της προστασίας άπαξ δια παντός. Γιατί ως γνωστόν, εκεί, σύμφωνα με μελέτες, αλλά και ευρήματα, υπήρχε σπουδαίος προϊστορικός οικισμός και οι ανασκαφές μπορεί να φέρουν στο φως πολλά. Όχι μόνο κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, αλλά το θέμα αποσιωπήθηκε. Ακόμα ψάχνω την αιτία...
Αλλά μη νομίσετε πως μόνο χαμένους ιδιοκτήτες έχει αυτή η ιστορία! Χαμένοι είναι οι νομοταγείς ιδιοκτήτες και, φυσικά, οι έρμες οι χελώνες. Έχει όμως και κερδισμένους ιδιοκτήτες. Τους νυν και αεί κερδισμένους εν Ελλάδι, δηλαδή τους την νεοελληνικήν μανιέρα μετερχομένους. Κι εκεί είναι που κάπου ψυλλιάζεσαι το γιατί διατηρείται αυτό το θέμα σε εκκρεμότητα τριάντα χρόνια τώρα...
Α! Θα πρέπει να έχει και κάποιους ακόμα κερδισμένους. Αλλά για να τους μάθουμε θα πρέπει να έχουμε τα ποσά που δόθηκαν από Ευρωπαϊκή Ένωση, Ελληνικό Κράτος και Διεθνείς Οργανισμούς αυτά τα τριάντα χρόνια και, φυσικά, το πού πήγαν. Μήπως τώρα με τη βασίλισσα, είναι μια ευκαιρία να τα σουμάρουν οι αρμόδιοι και να μας τα πουν, μπας και ρωτήσει η Μεγαλειοτάτη και βρεθούμε σε δύσκολη θέση, που δεν θα έχουμε τι να της απαντήσουμε;

Είναι να απορείς για τη σκοπιμότητα αυτής της παράτας με τη Σοφία και τη χελώνα. Η οποία Σοφία, ας το πούμε κι αυτό, μια χαρά κάνει τη δουλειά της στην Ισπανία. Επιτελεί εκεί έργο και την αγαπούν όλοι.
Όμως και ο πρωτοετής του marketing γνωρίζει ότι συνδέεις με ένα θέμα μια προσωπικότητα, και μάλιστα διεθνούς ακτινοβολίας, προκειμένου να το γνωστοποιήσεις και να ευαισθητοποιήσεις για αυτό είτε τον κόσμο, είτε τις εξουσίες.
Εδώ ποιους χρειάζεται να ευαισθητοποιήσουμε;
Τον κόσμο; Ποιος δεν ξέρει τα περί σωτηρίας της χελώνας, διεθνώς πλέον; Εννοείται πως ξέρουν όσα τους λένε, έχοντας υπόψιν τους οι αρμόδιοι ότι απευθύνονται, κυρίως, σε οικολογούντες, που αγοράζουν ένα Souvenir of Zante, αμολάνε κι ένα κλισέ του τύπου «Τον κόσμο, όπως τον παραλάβαμε, έτσι να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας» και ξοφλάνε με αυτή τους την υποχρέωση. Δόξα τω Θεώ τα τουριστικά καταστήματα, χρόνια τώρα, δεν προφταίνουνε να ξεπουλάνε τη μουσούδα της careta-careta σταμπάδα στα επίμαχα σημεία, από μπλουζάκι μέχρι στριγκάκι και από κανάτι μέχρι αναπτηράκι. Η έλευση της βασίλισσας θα κάνει τη διαφορά;
Όμως, αν θέλουν να ευαισθητοποιήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, καλύτερα να το αποφύγουν. Χρόνια τώρα μας κυνηγάει και μας επιβάλλει πρόστιμα, επειδή δεν έχουμε κάνει τίποτα ουσιαστικό για τη σωτηρία της χελώνας. Είναι ώρες τώρα να της το θυμίζουμε;

Τι άλλο, μετά από όλα αυτά να υποθέσει κανείς, διαφορετικό παρά ότι με αυτά τα βασιλικά βαφτίσια μας δουλεύουνε; Και το κακό είναι πως εχαθήκανε πλέον από τη Ζάκυνθο οι επιδέξιοι χειριστές τση στράτσας και του κουνουπιδιού. Αλλιώς δεν θα το τολμούσανε!

* Στρατσία: Ζακυνθινή λαική μέθοδος αποδοκιμασίας παράφωνης πριμαντόνας, η οποία μέθοδος, όμως, εξασφάλισε στους ζακυνθινούς του 19ου αιώνα υψηλού επιπέδου παραστάσεις όπερας. Από την γαλαρία, όπου έκλειναν θέσεις οι μη εύποροι, εκφεντονιζόταν στα μούτρα της άδουσας μουσκεμένη πατσαβούρα, ζακυνθινιστί "Στράτσα". Την στράτσα μπορούσε να αντικαταστήσει και κουνουπίδι, οπότε μιλούσαμε για "κουνουπιδία". Όταν όμως η πριμαντόνα "έδινε ρέστα", από τις θέσεις των ευπόρων, τα θεωρεία και την πλατεία, ρίχνονταν πάνω στη σκηνή χρυσαφικά και διαμαντικά μαζί με ανθοδέσμες.

ο Αντώνης Βεζιρτζής

Τον Απρίλη του 1984, πριν από 24 χρόνια, κυκλοφορούσε το πρώτο τεύχος το περιοδικού "Περίπλους". Από τα κύρια θέματά του ήταν ένα αφιέρωμα -με όσα στοιχεία μπόρεσαν να συγκεντρωθούν τότε- στον Ζακυνθινό γλύπτη Αντώνη Βεζιρτζή. Είχε αυτοπυρποληθεί πριν από τρία χρόνια, στα 31 του, αφήνοντας ως υποθήκη το "Αν ρωτήσουν για μένα, να δώσετε την αγάπη μου".

Ο πατέρας του, ο αδελφός του και οι φίλοι του συγκέντρωσαν τα κατάλιπά του, έργα, προπλάσματα, κείμενα και έτσι οργανώθηκε μια έκθεση στο Ωδείο Αθηνών.

"Ο Αντώνης Βεζιρτζής γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1950. Υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της γλυπτικής, που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 70, ο πρόωρος όμως θάνατός του στέρησε τη δημιουργική του πνοή από την εξέλιξη της νεοελληνικής γλυπτικής." έγραφε ο Δημήτρης Παπαστάμος, τ. Διευθυντής και αναμορφωτής της Εθνικής Πινακοθήκης, που κι αυτός πέθανε φέτος, πριν δύο μήνες.

Με εξαίρεση εκείνη, που έγινε το 1998 στη Ζάκυνθο από τον πολιτιστικό οργανισμό "Πλατύφορος", η έκθεση που παρουσιάζεται από προχθές και μέχρι 25 Μαίου στο Μουσείο Μπενάκη, κεντρικό κτίριο, Κουμπάρη 1, τηλ. 210-3671000, σε επιμέλεια Κώστα Παπαχρίστου, είναι η δεύτερη από τότε και περιλαμβάνει τα σχέδια, τα μικρά γλυπτά του, τα καράβια και τα αφηρημένα τοπία του.

Ο Αντώνης Βεζιρτζής, όπως όλοι μας τότε, μετακόμισε για σπουδές από τη Ζάκυνθο στην Αθήνα μετά το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, ως μαθητής του Γιάννη Παππά και διατέλεσε βοηθός του γλύπτη Τάκι.

Αντιγράφω από το αφιέρωμα του πρώτου τεύχους του περιοδικού ΄Περίπλους': " Για το έργο του Αντώνη Βεζιρτζή, τα γλυπτά, πολλά από τα οποία είναι φτιαγμένα από σίδερα μεταχειρισμένα, κομμάτια από οικοδομές και εξαρτήματα από μηχανές, τους πίνακες, τις μάσκες, τα θεατρικά κοστούμια, μίλησαν ή μιλούν και θα μιλήσουν πολλές φορές ακόμη, μιας και τώρα ήρθαν στο σύνολό τους στο φως, αρκετοί ειδικοί και μη. Όμως την προσωπικότητά του ποια μαρτυρία μπορεί να σκιαγραφήσει, ποιο γραφτό είναι σε θέση να αποδώσει;

Αυτοπυρπολήθηκε για να διαμαρτυρηθεί σ' έναν κόσμο, που όχι μόνο για καλλιτέχνες δεν είναι, μα ούτε καν για ανθρώπους. Πού να βρεις λόγια να μιλήσεις για την αυτοθυσία του, όταν στην εποχή μας τόση κατάχρηση έχει γίνει στη λέξη 'ήρωας'..."

Ο Βεζιρτζής είναι ένας κατ' ευθείαν απόγονος του Νικολού Κουτούζη, η σύγχρονη εκδοχή του. Δεν είναι τυχαίο ότι, όπως κι εκείνος, υπήρξε εικαστικός καλλιτέχνης, ποιητής και σατιρικός.

Πολλοί θα σκεφτούν ότι αυτοκτόνησε από κατάθλιψη. Κι όμως ήταν η χαρά και το κέφι προσωποποιημένα. Πόσοι από τους αμέτρητους σημερινούς καταθλιπτικούς είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν στ' αλήθεια; Μόνο για ψυχαναλύσεις και κόνξες είναι ικανοί. Αυτός όμως δεν κλαιγόταν ποτέ. Πάντα σάρκαζε. Πάντα σατίριζε.

Ένας συμφοιτητής του, ο ιστορικός τέχνης, σήμερα, Ευγένιος Ματθιόπουλος τον θυμάται να μεταμφιέζεται και να πηγαίνει στη Σχολή "πότε σαν καμπούρης, πότε σαν γριά, ακολουθώντας ένα παιχνίδι ανατροπής των συμβάσεων και των ρυθμών της καθημερινότητας". Παράλληλα συμμετείχε και στις "συμβατικές" ας πούμε μορφές διαμαρτυρίας, όπως οι φοιτητικές κινητοποιήσεις εναντίον της δικτατορίας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Κι όσοι από τους ζακυνθινούς φοιτητές τον επισκεπτόμαστε τον θυμόμαστε να σκουπίζει καθημερινά το πεζοδρόμιο του σπιτιού του, όπως έκαναν οι νοικοκυραίοι στην Ζάκυνθο, απαγγέλλοντας όμως παράλληλα, στεντορεία τη φωνή: "Τούτη γης που την πατούμε, ούλοι μέσα θε να μπούμε!" σκορπίζοντας τον τρόμο στους περαστικούς, που είτε έφτυναν στον κόρφο τους, είτε έσπευδαν να βρουν ξύλο να χτυπήσουν, πρωί-πρωί.

http://giatonantoni.blogspot.com/

Οι ζακυνθινοί blogers για τον Άη-Λύπιο

Οι ζακυνθινοί blogers ανεβάζουν το θεμελιώδες έργο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας «Η Γυναίκα της Ζάκυθος», συμπαραστεκόμενοι από κοινού στην προσπάθεια για την ιστορική και οικολογική διάσωση από τον αλόγιστο τουρισμό και ανάδειξη του χώρου του Άη- Λύπιου, όπου διαδραματίζεται το έργο.
"Ο Αη-Λύπιος", έργο του bloger Μπάμπη Πυλαρινού

Διονυσίου Σολωμού

H ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ZΑΚΥΘΟΣ


ΚΕΦ. 1
1. Εγώ, Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι, λέγω:
2. Ότι εγύριζα από το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, όπου είχα πάει για να μιλήσω με ένα καλόγερο για κάτι υπόθεσες ψυχικές,
3. και ήταν η ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου η γη όλο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.
4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού, έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό·
5. και το είδα σκεδόν γιομάτο, και είπα: Δόξα σοι ο Θεός·
6. γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα Του, και μεγάλη η αφχαριστία του ανθρώπου.
7. Και οι δίκαιοι κατά την Θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό, επέσανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.
8. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;
9. Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα, με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε, ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντάς το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου·
10. και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.
11. Εμνέσκανε το λοιπόν αποκάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό, για να βοηθήσω το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους.
12. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,
13. ασήκωσα τα τρία μου έρμα, και έκαμα το σταυρό μου.
14. Έπειτα, θέλοντας να αριθμήσω τους άδικους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τζέπη του ράσου μου, και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον!, πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.
15. Και [ο] νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό· όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του.
16. Και μου ήρθε στο νου μου περσότερο από όλους αυτούς η Γυναίκα της Ζάκυθος, η οποία πολεμάει να βλάφτει τους άλλους με τη γλώσσα και με τα έργατα·
17. και γυρεύοντας να ιδώ εάν μέσα σε αυτή την ψυχή, εις την οποίαν αναβράζει η κακία του Σατανά, αν έπεσε ποτέ η απεθύμια του παραμικρού καλού,
18. έπειτα που εστάθηκα να συλλογιστώ καλά, ύψωσα το κεφάλι μου και τα χέρια μου στον ουρανό και εφώναξα: Θε' μου, καταλαβαίνω πως γυρεύω ένα κλωνί αλάτι μες στο θερμό.
19. Και είδα πως ελάμπανε αποπάνου μου όλα τ' άστρα, και εξάνοιξα την Αλετροπόδα οπού με ευφραίνει πολύ.
20. Και εβιάστηκα να κινήσω για το ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου γιατί είδα πως εχασομέρησα. Και ήθελα να φθάσω για να περιγράψω τη Γυναίκα της Ζάκυθος.
21. Και ιδού καμία δωδεκαρία ψωρόσκυλα που ηθέλανε να μου εμποδίσουνε το δρόμο.
22. Και μη θέλοντας εγώ να τα κλωτζοβολήσω, για να μην εγγίξω την ψώρα και τα αίματα πού 'χανε, εστοχαστήκανε πως τα σκιάζουμαι,
23. και ήρθανε βαβίζοντας σιμότερά μου· όμως εγώ εκαμώθηκα πως σκύφτω να πάρω πέτρα
24. και έφυγαν όλα και εξεθύμαιναν τα κακορίζικα ψωριασμένα τη λύσσα τους, το ένα δαγκώνοντας το άλλο.
25. Αλλά ένας οπού εδιαφέντευε κάποια από τα ψωρόσκυλα, επήρε και αυτός μία πέτρα
26. και βάνοντας ο άθεος για σημάδι το κεφάλι εμέ του Διονύσιου του Ιερομόναχου, δεν το πίτυχε· γιατί από τη βία τη μεγάλη με την οποίαν ετίναξε την πέτρα, εστραβοπάτησε, και έπεσε.
27. Έτζι εγώ έφθασα στο κελί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τες μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά, και από τον αστρόβολον ουρανό, ο οποίος εφαινότουνα αποπάνου από το κεφάλι μου μία Ανάσταση.


ΚΕΦ. 2
1. Το λοιπόν, το κορμί της γυναικός, ήτανε μικρό και παρμένο.
2. Και το στήθος σκεδόν πάντα σημαδεμένο από τες αβδέλες που έβανε για να ρουφήξουν το τηχτικό, και αποκάτου εκρεμόντανε δυο βυζιά ωσάν καπνοσακούλες.
3. Και αυτό το μικρό κορμί επερπατούσε γοργότατα, και οι αρμοί της εφαινόντανε ξεκλείδωτοι.
4. Είχε το μούτρο της τη μορφή του καλαποδιού, και έβλεπες ένα μεγάλο μάκρο, αν εκοίταζες από την άκρη του πηγουνιού ώς την άκρη του κεφαλιού,
5. εις την οποία ήτανε μία πλεξίδα στρογγυλοδεμένη, και αποπάνου ένα χτένι θεόρατο.
6. Και όποιος ήθελε σιμώσει την πιθαμή για να μετρήσει τη γυναίκα, ήθελ' έβρει το τέταρτο του κορμιού στο κεφάλι.
7. Και το μάγουλό της εξερνούσε πάντα σάγριο, πότε ζωντανό και πότε πονιδιασμένο και μαραμένο.
8. Και άνοιγε κάθε λίγο ένα μεγάλο στόμα για ν' αναγελάσει τους άλλους, και έδειχνε τα κάτου δόντια τα μπροστινά μικρά και σάπια που εσμίγανε με τα απάνου πού 'τανε λευκότατα και μακρία.
9. Και μ' όλον πού 'τανε νια, οι μηλίγγοι και το μέτωπο, και τα φρύδια, και η κατεβασία της μύτης γεροντίστικα.
10. Πάντα γεροντίστικα, όμως ξεχωριστά όταν ακουμπούσε το κεφάλι της εις το γρόθο το δεξί μελετώντας την πονηρία.
11. Και αυτή η θωριά η γεροντίστικη ήτανε ζωντανεμένη από δυο μάτια λαμπρά και ολόμαυρα, και το ένα ήτανε ολίγο αλληθώρικο.
12. Και εστριφογυρίζανε εδώ και εκεί γυρεύοντας το κακό, και το βρίσκανε και όπου δεν ήτουν.
13. Και μες στα μάτια της άστραφτε ένα κάποιον τι που σ' έκανε να στοχαστείς, ότι η τρελάδα ή είναι λίγο που την άφησε ή κοντεύει να την τρικυμίσει.
14. Και τούτη ήταν η κατοικιά της ψυχής της της πονηρής και της αμαρτωλής.
15. Και εφανέρωνε την πονηρία και μιλώντας και σιωπώντας.
16. Και όταν εμιλούσε κρυφά για να βλάψει τη φήμη του ανθρώπου, έμοιαζε η φωνή της με το ψιθύρισμα του ψαθιού πατημένο από το πόδι του κλέφτη.
18. Και όταν εμίλειε δυνατά εφαινότουνα η φωνή της, εκείνη οπού κάνουν οι άνθρωποι για να αναγελάσουν τους άλλους.
19. Και μ' όλον τούτο, όταν ήτουν μοναχή επήγαινε στον καθρέφτη και κοιτώντας εγέλουνε και έκλαιε.
20. Και εθάρρειε πως είναι η ωραιότερη απ' όσες είναι στα Εφτάνησα.
21. Και ήταν για να χωρίζει ανδρόγενα και αδέλφια, επιδέξια σαν το Χάρο.
22. Και όταν έβλεπε στον ύπνο της το ωραίο κορμί της αδελφής της, εξύπναε τρομασμένη.
23. Ο φθόνος, το μίσος, η υποψία, η ψευτιά, της ετραβούσανε πάντα τα σωθικά,
24. σαν τα βρωμόπαιδα της γειτονιάς, τα βλέπεις ξεντερολοϊσμένα και λερωμένα, να σημαίνουν τα σήμαντρα του πανηγυριού, και βουρλίζουν τον κόσμο.

Εδώ σταματάει, κάπως απότομα, το δεύτερο κεφάλαιο, αφήνοντας έξι σελίδες άγραφες.
Το επόμενο κεφάλαιο, ο Σολωμός το είχε αριθμήσει ― συμβατικά, λέει ο Πολίτης ― πρώτα 18ο και αργότερα 20ό. Ένα είναι βέβαιο: αρχικά, το κεφάλαιο που θα διαβάσουμε τώρα, περιλάμβανε 50 παραγράφους, τις οποίες κατόπι ο Σολωμός υποδιαίρεσε σε 11 + 38 παραγράφους, δημιουργώντας έτσι δύο ανισομεγέθη κεφάλαια.


ΚΕΦ. [3]
1. Και εσυνέβηκε αυτές τες ημέρες, οπού οι Τούρκοι επολιορκούσαν το Μισολόγγι, και σκεδόν ολημέρα και συχνά και τη νύχτα έτρεμε η Ζάκυθο από το κανόνισμα το πολύ·
2. και πολλές γυναίκες Μισολογγίτισες επερπατούσαν τριγύρω γυρεύοντας για τους άνδρες τους, για τα παιδιά τους, για τ' αδέλφια τους, που επολεμούσανε.
3. Στην αρχή εντρεπόντανε νά 'βγουνε και επροσμένανε να βραδιάσει για ν' απλώσουν το χέρι, επειδή δεν ήτανε μαθημένες.
4. Και είχανε δούλους και γίδια, και πρόβατα και βόιδια πολλά.
5. Ακολούθως εβιαζόντανε και εσυχνοτηράζανε από το παρεθύρι τον ήλιο πότε να βασιλέψει για νά 'βγουνε.
6. Αλλά όταν επερισσέψανε οι χρείες, εχάσανε την ντροπή, ετρέχανε ολημερνίς.
7. Και όταν εκουραζόντανε, εκαθόντανε στ' ακρογιάλι, και συχνά ασηκώνανε το κεφάλι ν' ακούσουνε, γιατί εφοβόντανε μη πέσει το Μισολόγγι.
8. Και τες έβλεπε ο κόσμος να τρέχουνε τα τρίστρατα, τα σταυροδρόμια, τα σπίτια, τα ανώγεια και τα χαμώγεια, τες εκκλησίες, τα ξωκλήσια, γυρεύοντας.
9. Και ελαβαίνανε χρήματα, πανιά για τους λαβωμένους,
10. και δεν τους έλεγε κανένας το όχι, γιατί οι ρώτησες των γυναικών ήτανε τες περσότερες φορές συντροφευμένες από τες κανονιές του Μισολογγιού, και η γη έτρεμε αποκάτου από τα πόδια μας.
11. Και οι πλέον πάνφτωχοι εβγάνανε το οβολάκι τους και το δίνανε και εκάνανε το σταυρό τους κοιτάζοντας κατά το Μισολόγγι και κλαίοντας.


ΚΕΦ. [4]
1. Ωστόσο η Γυναίκα της Ζάκυθος είχε στα γόνατα τη θεγατέρα της και επολέμαε να την καλοπιάσει, γιατί ήθελε νά μπει εκεί πού 'τανε το κρεβάτι, και η Γυναίκα δεν ήθελε.
2. Έβαλε, το λοιπόν, το ζουρλάδι τα μαλλιά της αποπίσω από τ' αυτιά, γιατί η ανησυχία τής τά 'χε πετάξει, και έλεγε φιλώντας τα μάτια της θυγατρός της:
3. «Μάτια μου, ψυχή μου, να γένεις καλή, να παντρευτείς, και να βγαίνουμε και να μπαίνουμε, και να διαβάζουμε τη Θεία Γραφή και τη Χαλιμά».
4. Και αφού την εχάιδεψε, και της φίλησε τα μάτια και τα χείλα, την άφησε απάνου στην καθίκλα λέοντάς της: «Να και ένα καθρεφτάκι, και κοιτάξου που εισ' όμορφη και μου μοιάζεις».
5. Και η κόρη, που δεν ήτανε μαθημένη με τα καλά, ησύχασε, και από τη χαρά της εδάκρυσε.
6. Και η Γυναίκα εκίνησε για να πάει εκεί που είναι το κρεβάτι, αλλά άκουσε μεγάλη ταραχή ποδιών, οπού πάντοτες αύξαινε.
7. Και εσταμάτησε κοιτάζοντας κατά την θύρα και φουσκώνοντας τα ρουθούνια της.
8. Και ιδού παρεσιάζονται ομπρός της οι γυναίκες του Μισολογγιού· εβάλανε το δεξί τους στα στήθια και επροσκυνήσανε· και εμείνανε σιωπηλές και ακίνητες.
9. «Και έτζι δα, πώς την κάνουμε; Θα παίξουμε; Τι ορίζετε, κυράδες; Εκάμετε ανεβαίνοντας τόση ταραχή με τα συρτοπάπουτζα, που λογιάζω πως ήρθετε να μου δώσετε πρoσταγές».
10. Και όλες εμείνανε σιωπηλές και ακίνητες· αλλά μία είπε: «Αμ' έχεις δίκιο, είσαι στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου, και εμείς είμαστε ξένες και όλο σπρώξιμο θέλουμε».
11. Και ετότες η Γυναίκα της Ζάκυθος αποκρίθηκε: «Κυρά πολύξερη, όλα τα χάσετε, αλλά από εκείνο που ακούω η γλώσσα σάς έμεινε.
12. »Είμαι στην πατρίδα μου και στο σπίτι μου; Και η αφεντία σου, δεν ήσουνα στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου;
13. »Και τι σας έλειπε, και τι κακό είδετε από τον Τούρκο;
14. »Δε σας άφηνε φαϊτά, δούλους, περιβόλια; και, δόξα σοι ο Θεός, είχετε περσότερα από εκείνα που έχω εγώ.
15. »Σας είπα εγώ ίσως, να χτυπήστε τον Τούρκο, που ερχόστενε τώρα σε με να μου γυρέψετε και να με βρίσετε;
16. »Ναίσκε! Εβγήκετε όξω να κάμετε παλικαρίες, και κάτι εκάμετε στην αρχή, γιατί επήρετε την Τουρκιά ξάφνου.
17. »Και ποιος εμπόρειε ποτέ του να υποφτεφτεί τέτοια προδοσία; Το θέλει ο Θεός; Δεν ανακατωνόστενε με δαύτον μέρα και νύχτα;
18. »Τόσο κάνει κ' εγώ να τρέξω μες στο ξημέρωμα με το μαχαίρι στο λαιμό του αντρός μου (που να τόνε πάρει ο διάολος).
19. »Και τώρα που βλέπετε πως πάνε τα πράματά σας κατά, θέλτε να πέσει το βάρος απάνου μου.
20. »Καλή, μα το ναι! Αύριο πέφτει το Μισολόγγι, βάνουνε σε τάξη την Ελλάδα τη ζουρλή οι βασιλιάδες, εις τους οποίους έχω όλες μου τες ελπίδες.
21. »Και όσοι μένουνε από τον ξελοθρεμό, έρχονται στη Ζάκυθο να τους θρέψουμε, και με την κοιλιά γιομάτη μας βρίζουνε».
22. Λέοντας, εσώπησε ολίγο, κοιτάζοντας μες στα μάτια τες γυναίκες του Μισολογγιού.
23. «Και έτζι ξέρω και μιλώ και εγώ, ναι ή όχι; Και τώρα δα, τι ακαρτερείτε; Εβρήκετε ίσως ευχαρίστηση να με ακούτε να μιλώ;
24. »Εσείς δεν έχετε άλλη δουλειά πάρα να ψωμoζητάτε· και, να πούμε την αλήθεια, στοχάζουμαι πως θε νά 'ναι μία θαράπαψη, για όποιον δεν ντρέπεται.
25. »Αλλά εγώ έχω δουλειά. Ακούστε; Έχω δουλειά».
26. Και φωνάζοντας τέτοια, δεν ήτανε πλέον το τριπίθαμο μπουρίκι, αλλά εφάνηκε σωστή.
27. Γιατί ασηκώθηκε με μεγάλο θυμό στην άκρη των ποδιών, και μόλις άγγισε το πάτωμα· και εγρύλωσε τα μάτια, και το άβλαφτο μάτι εφάνηκε αλληθώρικο, και το αλληθώρικό 'σιαξε.
28. Και όποιος την έβλεπε να ξανάρθει στην πρώτη της μορφή, έλεγε: Ο διάβολος ίσως την είχε αδράξει, αλλά εμετάνωσε και την άφησε, για το μίσος που έχει του κόσμoυ.
29. Και η θυγατέρα της κοιτάζοντάς την εφώναξε· και οι δούλοι εξαστοχήσαν την πείνα τους, και οι γυναίκες του Μισολογγιού εκατέβηκαν χώρις να κάμουνε ταραχή.
30. Ετότες, η Γυναίκα της Ζάκυθος, βάνοντας την απαλάμη απάνου στην καρδιά της, και αναστενάζοντας δυνατά, είπε:
31. «Θε' μου, πώς μου χτυπάει η καρδιά, που μου έπλασες τόσο καλή!
32. »Με συγχύσανε αυτές οι πόρνες! Όλες οι γυναίκες του κόσμου είναι πόρνες·
33. »αλλά εσύ, κόρη μου, δεν θε νά 'σαι πόρνη σαν την αδελφή μου και σαν τες άλλες γυναίκες του τόπου μoυ.
34. »Κάλλιο θάνατος! Και εσύ, μάτια μου, εσκιάχτηκες; έλα, στάσου ήσυχη, γιατί αν αναδευτείς από αυτή την καθίκλα, κράζω ευτύς οπίσω εκείνες τες στρίγγλες και σε τρώνε».
35. Και οι δούλοι είχαν πάγει στο μαγερίο, χωρίς να καρτερέσουν την προσταγή της Γυναικός, και εκεί άρχισαν να μιλούν για την πείνα τους.
36. Και η γυναίκα ετότες εμπήκε εκεί όπου ήτανε το κρεβάτι.
37. Και σε λίγο άκουσα το κρεβάτι να τρίξει πολύ· και ανάμεσα στο τρίξιμο εβγαίνανε λαχανιάσματα και γογγυσμοί,
38. καθώς κάνουν οι βαστάζοι, όταν οι κακορίζικοι έχουν βάρος εις την πλάτη τους ανυπόφορτο.
39. Και έφυγα από την πέτρα του σκανδάλου, εγώ Διονύσιος Ιερομόναχος, και ότι έβγαινα από τη θύρα του σπιτιού απάντηξα τον άνδρα της Γυναικός, οπού ανέβαινε.

Εδώ ο Σολωμός είχε αφήσει άγραφες δύο σελίδες.
Το επόμενο κεφάλαιο φαίνεται να τον βασάνισε περισσότερο από κάθε άλλο στην πρώτη μορφή. Ουσιαστικά, καθαρογραμμένες είναι μονάχα οι 4 πρώτες παράγραφοι -το υπόλοιπο κείμενο φαίνεται να ανήκει σε λίγο υστερότερη επεξεργασία, η οποία ωστόσο κατέληξε εν μέρει σε μια χωριστή καθαρογραμμένη σελίδα. Η δυσκολία προφανώς οφειλόταν κυρίως στον συμβατικά υπερφυσικό χαρακτήρα αυτού του κεφαλαίου, και πιθανώς στην επιθυμία του Σολωμού να σώσει κάτι από το πρώτο σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκισμένων».


KEΦ. [5]
1. Και ακλούθησα τες γυναίκες του Μισολογγιού, οι οποίες εστρωθήκανε στ' ακρογιάλι, και εγώ ήμουνα αποπίσω από μία φράχτη και εκοίταζα.
2. Και κάθε μία έβαλε το χέρι και έβγαλε ό,τι και αν εμάζωξε, και εκάμανε ένα σωρό.
3. Και μία απ' αυτές, απλώνοντας το χέρι, και ψηλαφίζοντας το γιαλό: «Αδελφάδες», εφώναξε,
4. »ακούτε, αν έκαμε ποτέ τέτοιο σεισμό σαν και τώρα το Μισολόγγι: ίσως νικάει, ίσως πέφτει».
...........................................................................................................................................
Και εκίνησα για να φύγω και είδα αποπίσω από την εκκλησία (ιδές πώς τη λένε) μία γριούλα όπου είχε στήσει ανάμεσα στα χόρτα μικρά κεράκια, και έκαιε λιβάνι, και τα κεράκια στην πρασινάδα ελάμπανε και το λιβάνι ανέβαινε ― και ασήκωνε τα ξερόχερα παίρνοντας από το λιβάνι, και κλαίοντας και αναδεύοντας το ξεδοντιασμένο στόμα επαρακάλειε. Και εγώ
...........................................................................................................................................
Ετότες εταραχτήκανε τα σωθικά μου, και έλεγα πως ήρθε ώρα να ξεψυχήσω. Και ευρέθηκα σε σκοτεινό τόπο και βροντερό, που εσκιρτούσε σαν κλωνί στάρι στο μύλο που αλέθει ογλήγορα, ωσάν το χόχλο στο νερό που αναβράζει. Ετότες εκατάλαβα πως εκείνο ήτανε το Μισολόγγι. Αλλά δεν έβλεπα μήτε το κάστρο, μήτε το στρατόπεδο, μήτε τη λίμνη, μήτε τη θάλασσα, μήτε τη γη που επάτουνα, μήτε τον ουρανό. Πολιορκισμένους και πολιορκούμενους [sic] και όλα τα έργα τους και όλα τα πάντα, τα εκατασκέπαζε μαυρίλα και πίσσα γιομάτη λάμψη, βροντή, και αστροπελέκι. Και ύψωσα τα χέρια μου και τα μάτια μου να κάμω δέηση. Και ιδού μες στην καπνίλα μία μεγάλη γυναίκα με φόρεμα μαύρο σαν του λαγού το αίμα, όπου η σπίθα έγγιζε και εσβενότουνα. Και με φωνή που εφαινότουνα πως νικάει την ταραχή του πολέμου, άρχισε:

Το χάραμα επήρα
του ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο.
Κι απ' όπου χαράζει
ώς όπου βυθά κ.τ.λ.
...........................................................................................................................................
Και ότι είχε αποτελειωμένα τα λόγια της η θεά, οι δικοί μας εκάνανε φοβερές φωνές για τη νίκη που εκάνανε. Και οι δικοί μας και όλα μού εγίναν άφαντα, και τα σωθικά μου πάλι φοβερά εταραχτήκανε, και μου φάνηκε πως εκουφάθηκα και εστραβώθηκα ― Και σε λίγο είδα ομπρός μου τη γριούλα, και τα κεράκια ήταν λιωμένα και εμείνανε τα στερνά λιώματα στα χορτάρια, και το λιβάνι τελειωμένο. Και η γριούλα οπού μου έλεγε: «Δόξα σοι ο Θεός, ιερομόναχε, έλεα πως κάτι σού 'ρθε. Σέ 'κραζα, σε κούνεια, και δεν άκουγες τίποτες, και τα μάτια σου εσταμάτηζαν στον αέρα, ενώ τώρα στα στερνά η γης εσκιρτούσε σαν το χόχλο στο νερό που αναβράζει ― τώρα ότι έπαψε, που ετελειώσανε τα κεράκια και το λιβάνι. Λες οι δικοί μας να εκερδέσανε;». Και εκίνησα με το Χάρο μες στην καρδιά μου να φύγω. Και η γριούλα, έπειτα που [μου] φίλησε το χέρι, κάνοντας μία μετάνοια, είπε: «Και τι παγωμένο πού 'ναι το χέρι σου».


ΚΕΦ. [6]
1. Και εκοίταξα τριγύρου, και δεν έβλεπα τίποτες, και είπα:
2. Ο Κύριος δεν θέλει να ιδώ άλλο, και γυρίζοντας το πρόσωπο όπου ήταν οι πλάτες μου εκίνησα για να πάω στον Άι Λύπιο.
3. Αλλά άκουσα να τρέμει η γη αποκάτου από τα πόδια μου, και πλήθος αστραπές εγιόμοζαν τον αέρα, πάντα αυξαίνοντας τη γοργότητα και τη λάμψη,
4. τόσο που έσπρωξα ομπρός τα χέρια μου καθώς κάνει ο άνθρωπος οπού δεν έχει το φως του.
5. Και εβρέθηκα οπίσω από ένα καθρέφτη, ανάμεσα σ' αυτόνε και στον τοίχο· και ο καθρέφτης είχε τον ψήλο της κάμερας.
6. Και μία φωνή δυνατή και ογλήγορη μου εβάρεσε στο δεξί μου αυτί, λέγοντας:
7. «Ω Διονύσιε lερομόναχε, τα μέλλοντα θε να γίνει τώρα για σε παρόν· ακαρτέρει και βλέπεις εκδίκησην του Θεού».
8. Και μία άλλη φωνή, ομοίως λεπτή, μου εμουρμούρισε στο ζερβί μου αυτί τα ίδια λόγια, τραυλίζοντας.
9. Και αυτήν [η] δεύτερη φωνή ήτανε ενού γέρου που εγνώρισα, όμως εθαύμαξα γιατί ήταν η πρώτη φορά που άκουα την ψυχή του ανθρώπου να τραυλίζει.
10. Και εκοίταξα ανάερα για να ξανοίξω πούθεν εβγαίνανε αυτές οι φωνές, και δεν είδα παρά τους δυο χοντρούς και μακριούς πέρονους που εβγαίνανε από τον τοίχο, στους οποίους ακουμπούσε ο καθρέφτης δεμένος από τη μέση.
11. Και μη ξανοίγοντας τίποτες, αναστέναξα βαθιά, και καθώς κάνει ο άνθρωπος οπού βρίσκεται γελασμένος, αγρίκησα μυρωδιά από λείψανο,
12. και εβγήκα απόκει, και εκοίταξα, τριγύρου και είδα:
13. Είδα αντίκρυ από τον καθρέφτη, στην άκρη της κάμερας, ένα κρεβάτι· και εφαινότουνα πως δεν ήτουνα μέσα τίποτες, και απάνου πολύ μύγα κουλουμωτή.
14. Και απάνου στο προσκέφαλο είδα σα μία κεφαλή ακίνητη e mince σαν εκείνες που κάνουνε στα χέρια τους και στα στήθια τους οι πελαγίσοι με το βελόνι.
15. Και είπα μέσα μου: ο Κύριος μού έστειλε ετούτη τη θέα, για σύμβολο σκοτεινό της θέλησής του.
16. Για τούτο εγώ, παρακαλώντας θερμά τον Κύριον να καταδεχτεί να με βοηθήσει για να καταλάβω αυτό το σύμβολο, εσίμωσα το κρεβάτι.
17. Και ανανοήθηκα πως κάτι αναδεύτηκε μες στα σεντόνια που ήτανε λερωμένα, ξεντερολοϊσμένα και αιματωμένα.
18. Και κοιτάζοντας καλύτερα στην εικόνα του προσκέφαλου, εταραχτήκανε τα σωθικά μου, γιατί από ένα κίνημα που έκαμε με το στόμα εγνώρισα τη Γυναίκα της Ζάκυθος που εκοιμότουνα σκεπασμένη από το σεντόνι ώς το λαιμό, όλη φθαρμένη από το τηχτικό.


ΚΕΦ. [7]
1. Αλλά εκαλοκοίταξα εκείνον τον ύπνο, και εκατάλαβα που ήθελε βαστάξει λίγο, για να δώσει τόπο του αλλουνού, πού 'ναι χώρις ονείρατα.
2. Και επειδή εκεί μέσα δεν ήτανε ούτε φίλος, ούτε δικός, ούτε γιατρός, ούτε πνεματικός, εγώ, Διονύσιος Ιερομόναχος, έσκυψα, και με τα καλά τής έλεγα να ξαγορευτεί.
3. Και αυτή εμισάνοιξε το στόμα της και έδειξε τα δόντια της, ακλουθώντας να κοιμάται.
4. Και ιδού η πρώτη φωνή, η αγνώριστη, που μού 'πε στο δεξί αυτί: «Η δύστυχη θρέφει πάντα στο νου της φούρκες, φυλακές, και Τούρκους που νικάνε και Γραικούς οπού σφάζονται.
5. »Τούτη τη στιγμή ένα βλέπει στον ύπνο της, το πράγμα που πάντοτες απεθύμουνε: ήγουν την αδελφή της που διακονεύει και για τούτο την είδες τώρα που εχαμογέλασε».
6. Και η δεύτερη φωνή, που εγνώριζα, εξαναείπε τα ίδια λόγια τραυλίζοντας, και κάνοντας ένα σωρό όρκους καθώς εσυνηθούσε:
7. «Αλήθεια μα-μα-μαααα την Παναγία, α-α-α-αλήθεια μ-μ-μ-μα τον Άι Νικόλα, αλ-λ-λ-λήθεια, μααααα τον Άι Σπυρίδωνα, αλήθεια μα τ' αγνάχραρα-χραχρα-γράχναντα μυστήρια του Θεού».
8. Ξάφνου η Γυναίκα έβγαλε το χέρι από το σεντόνι και εχτύπησε, και οι μύγες ασηκωθήκανε.
9. Και ανάμεσα στη βουή οπού εκάνανε, άκουσα τη φωνή της Γυναικός, οπού εφώναζε: «Όξω, πόρνη, από 'δω· δε σου δίνω μήτε ένα ψίχαλο!»
10. Και ετίναξε το χέρι όξω από το κρεβάτι σα για να διώξει μακρία την αδελφή της που της φαινότουνα πως ήλθε να διακονέψει.
11. Και εξεσκεπάστηκε σκεδόν όλη, και εφάνηκε ένα ψοφογάτζουλο που ήτανε σκεπασμένο από την κροπιά, και έρχεται ένας ανεμοστρούφουλας, και το ξεσκεπάζει.
12. Αλλά σπρώχνοντας το χέρι της όξω από το κρεβάτι για να διώξει την αδελφή της, εχτύπησε σε μια κάσα πεθαμένου, που εβρέθηκε εκεί ξάφνου, και εκόπηκε το όνειρο της αμαρτωλής.
13. Και άνοιξε τα μάτια της· και βλέποντας την κάσα ανατρίχιασε, γιατί εσκιάχτηκε μη τη βάλανε εκεί στοχάζοντάς τηνε πεθαμένη.
14. Και ετοιμαζότουνα να φωνάξει δυνατά για να δείξει πως δεν επέθανε, αλλά ιδού προβαίνει από την κάσα μια κεφαλή γυναίκεια φθαρμένη και αυτή από το τηχτικό, που αγκαλά και πλέον ηλικιωμένη, πολύ της έμοιαζε.
15. Τραβιέται, πηδάει στη ζερβιά του κρεβατιού, αλλά εχτύπησε τη μούρη της σε μίαν άλλη κάσα και όξω από αυτή ένα κεφάλι γέρου, και ήτανε ο γέρος που εγνώριζα.
16. Και έτζι εγνώρισα ότι έμελλε της Γυναικός βρεθεί, πριν ξεψυχήσει, ανάμεσα στον πατέρα της και στη μάνα της.
17. Και έφριξα και έστριψα στην αντίκρυ μερία το πρόσωπό μου, και εξανάσανε το μάτι μου στον καθρέφτη, ο οποίος δεν έδειχνε παρά τη Γυναίκα μοναχή.
18. Γιατί τα σώματα των άλλων δυο ησυχάσανε στο μνήμα τους, από τα οποία θα πεταχτούν όταν βαρέσει η Σάλπιγγα.
19. Μαζί μ' εμέ το Διονύσιο τον Ιερομόναχο, μαζί με τη Γυναίκα της Ζάκυθος, μαζί με όλα τα τέκνα του Αδάμ στη μεγάλη κοιλάδα του Ιωσαφάθ.
20. Και άρχισα να συλλογιστώ απάνου στη δικαιοσύνη του Θεού, που θε νά 'ναι αυτή την ημέρα φανούσιμη· και το μάτι (προσηλωμένο στον καθρέφτη) εσυγχίστηκε από το λογισμό.
21. Αλλά ακολούθως ο λογισμός εσυγχίστηκε από το μάτι.
22. Επειδή, στριφογυρίζοντας εγώ έπειτα τα μάτια εδώ και εκεί, καθώς κάνει ο άνθρωπος που συλλογίζεται πράμα δύσκολο που πολεμάει να καταλάβει,
23. είδα από την κλειδωνότρουπα, που κάτι εμπόδιζε το φως· και εβάστουνε πολληώρα και έπειτα εξαναφαινότουνα,
24. και ακουότουνα ακολούθως ένα μουρμουρητό στην άλλη κάμερα· και δεν εκαταλάβαινα τίποτες· και εξανακοίταξα στο μέρος della νisiοne.
25. Και ήτανε μεγάλη σιωπή, και δεν άκουες να βουίζει μήτε μια μύγα από τόσο πλήθος· γιατί ήτανε όλες μαζωμένες εις τον καθρέφτη,
26. ο οποίος εις πολλά μέρη επαράσταινε το χρώμα del νelο που το βάνουνε όταν λείπει για πάντα κανένας από τη φαμελιά.

Εδώ ακολουθεί άλλο ένα προβληματικό κεφάλαιο. Αρχικά ο Σολωμός είχε καθαρογράψει μονάχα τις δύο πρώτες παραγράφους και είχε αφήσει κενή την υπόλοιπη σελίδα ― ωστόσο, στην επόμενη σελίδα συνεχίζει, μάλλον χωρίς ουσιώδες χάσμα με τα προηγούμενα, αλλά χωρίς να αριθμεί τις παραγράφους. Οπωσδήποτε, τούτο είναι το πιο σύντομο από όλα τα κεφαλαία της πρώτης μoρφής.


ΚEΦ. [8]
1. Αλλά η μάνα της, χωρίς να κοιτάξει κατά την θύρα, χωρίς να κοιτάξει τη θεγατέρα της, χωρίς να κοιτάξει κανέναν, αρχίνησε:
2. «Ετούτη τη στιγμή το μάτι και το αυτί του παιδιού σου σε παραμονεύει από την κλειδωνότρουπα, και σε απομακραίνει γιατί σκιάζεται το κακό σου· και έτζι έκαμε[ς] και εσύ μ' εμέ.
...........................................................................................................................................
[3] «Για τούτο σόδωσα την κατάρα μου εις την πίκρα της ψυχής μου, όταν ασήμαιναν όλες οι εκκλησίες την ημέρα του Πάσχα,
[4] »σ' την ξανάδωσα μία ώρα πριν ξεψυχήσω, και τώρα σ' την ξαναδίνω, κακό και ανάποδο θηλυκό,
[5] »και η τρίδιπλη κατάρα θέλει είναι αληθινή και ενεργητική στο κορμί σου και στην ψυχή σου, καθώς είναι αληθινά και ενεργητικά στον φαινούμενο και στον αόρατο κόσμο τα τρία προσώπατα της Αγίας Τριάδας».
[6] Έτζι λέοντας έβγαλε ένα ζωνάρι που ήτανε του ανδρός της, το χουχούλισε τρεις φορές και το πέταξε μες στα μούτρα της.
[7] Ετότε ο γέρος ανακατώθηκε μες στην κάσα του, ασήκωσε το δάχτυλο κατά τη θεγατέρα του και ετραύλισε την κατάρα του.

«Kεφάλαιον ύστερον» ονόμασε εξαρχής ο Σολωμός το τελευταίο κεφάλαιο που θα διαβάσουμε εδώ. Αργότερα πρόσθεσε άλλο ένα «Kεφάλαιον ύστερον» και ακόμη αργότερα σχεδίασε ένα περαιτέρω «capitοΙο uItimο». Όμως για μας, τώρα, «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» τελειώνει ως εξής:


Kεφάλαιον ύστερον
1. Και ο πατέρας και η μάνα αναληφτήκανε. Και η Γυναίκα, μονάχα ετότες άκουσε δύναμη να μπορέσει να πεταχτεί,
2. και εχύθηκε πηδώντας ψηλά, σαν τ' άστρο το καλοκαίρι, που στον αέρα χύνεται δέκα οργιές άστρο.
3. Και εβρέθηκε στον καθρέφτη, στον οποίον εχτύπησε, και οι μύγες εφύγανε, και εβουίζανε στο πρόσωπό της.
4. Και αυτή, λογιάζοντας πως ήταν οι γονέοι της, που την αδράχνανε από το μούτρο, έτρεχε εδώ και εκεί
5. ανοιγοκλειώντας τη φούχτα κάτι νά 'βρει για διαφέντεψη, και ήβρηκε το ζωνάρι, και με κείνο άρχισε να χτυπάει,
6. και όσο εχτυπούσε, τόσο οι μύγες εβουίζανε, και τόσο αυτή εκατατρόμαζε, όσο που τέλος πάντων έχασε το νου της ολότελα.
7. Και τρέχοντας με το κοντό πουκάμισο, που είχε κάμει κοντό από τη φιλαργυρία της, έπαιξε το μάτι της στον καθρέφτη
8. και εσταμάτηξε, και δεν εγνώρισε τον εαυτό της, και άπλωσε το δάχτυλό της και αναγέλασε.
9. «Ω κορμί! Ω κορμί! Τι πουκάμισο; Ε! Καταλαβαίνω εγώ· και ποιος πονηρός μπορεί να μου κρύψει την πονηρία του; Εκείνο το πουκάμισο με κάνει να καταλάβω πως καμώνεται τρέλα για να 'ν' έτοιμο να κριματίσει.
10. »Αλλά ποιος νά 'ναι; Μα την αλήθεια, που της μοιάζει ολίγο: αα! εισ' εσύ, μπομπόκορμο, βρωμοπόρνη, μυγόχεσμα του σπιταλιού, τζίμπλα της γουρούνας, γαϊδούρα, κροπολόγα, σκατή!
11. »Να τέλος πάντων ό,τι σου επροφήτεψα· και οι χίλιοί σου ηγαπημένοι; Δεν σ' έμεινε μήτε δισκάρι να διακονεύεις με δαύτο.
12. »Είσαι στα χέρια μου· τι θέλεις να σου κάμω, ψυχικό; Τώρα σ' το κάνω. Να ιδώ α' σου μείνει φωνή να πεις πως είμαι μουρλή».
13. Έτζι λέοντας, έκαμε ένα γύρο και εβάλθηκε με μεγάλη λύσσα να χορεύει, και το πουκάμισο εβρισκότουνα στο πρόσωπό της.
14. Και στη ζέστα του χορού έκανε με το ζωνάρι μια θηλιά και ο χορός εβάσταξε όσο να κάμει τη θηλιά.
15. Και αφού την ετέλειωσε, είπε: «Ακλούθα με αποπίσω από τον καθρέφτη, να σου κάμω το ψυχικό.
16. »Γιατί έρχεται κάπου-κάπου ο γάιδαρος ο γιατρός, οπού θα σ' έχει και εκείνος, και του σκαρφίστηκε πως είμαι άρρωστη».
17. Και επήγε οπίσω από τον καθρέφτη, και την άκουα να κάνει μεγάλη ταραχή.
18. Και η ταραχή έπαψε και έκαμε ένα γέλιο μεγάλο που αντιβούισε η κάμερα, και με φωνή πνιμένη από την ευχαρίστηση είπε: «Να, μάτια μου, το ψυχικό».
19. Τότε έπεσα με τα γόνατα χάμου να κάμω δέηση για να την κάμει ο Κύριος να μην είναι έξω φρενών κάνε για το λίγο ακόμη πόχει να ζήσει.
20. Και τελειωμένη η δέηση, εκοίταξα χάμου οπίσω από τον καθρέφτη στοχάζοντάς τηνε λιγωμένη. Και δεν ήτον εκεί.
21. Και αιστάνθηκα το αίμα μου να τραβηχτεί από τα μάγουλά μου,
22. και έπεσε το κεφάλι απάνου στα στήθια μου, και είπα μέσα μου:
23. Ο Θεός ξέρει πού έφυγε η δύστυχη ενώ επαρακάλεια για αυτήν με τη θέρμη της ψυχής μου.
24. Και επέρασα πέρα, με το κεφάλι σκυφτό και στοχασμένο, να πάω να την εύρω.
25. Και άκουσα στο μέτωπο κάποιον τι που με χτύπησε,
26. και έπεσα ξαφνισμένος τ' ανάσκελα. Και είδα την Γυναίκα της Ζάκυθος που εκρεμότουνα και εκυμάτιζε.

(από το «H Γυναίκα της Zάκυθος. Mία νέα ανάγνωση της πρώτης μορφής παρουσιασμένη από τον Γ. Π. Σαββίδη», Περίπλους, Γ΄ 10, Άνοιξη-Kαλοκαίρι 1986)