Wednesday, May 28, 2008

Άλλο "συνωστισμός" κι άλλο Επιστήμη


Μπορεί η πρόσφατη προσπάθεια αποφόρτισης της τραγικότητας της Καταστροφής της Σμύρνης στο αναγνωστικό της Στ΄ Δημοτκού να ήταν από αστεία μέχρι ανίερη, όμως και η αποσιώπηση της προσπάθειας, που, πάνω από δέκα χρόνια τώρα, κάνουν οι τούρκοι αρχαιολόγοι για να φέρουν στο φως τη Βυζαντινή περίοδο της Κωνσταντινούπολης, μόνο με τα ίδια επίθετα θα πρέπει να χαρακτηρισθεί. Και, επιτέλους, θα πρέπει να πάψει τα ταυτίζεται η πλειοψηφία των επιστημόνων, των διανοουμένων, αλλά και του λαού μιας χώρα με τα κατά καιρούς και σε όλες τις εποχές παιχνίδια της διεθνούς Πολιτικής.

Όσοι είδαν το ένθετο "Αγία Σοφία" των "Νέων" του περασμένου Σαββάτου, που επακυκλοφορεί αύριο, έμειναν εκστατικοί μπροστά την ομορφιά των αγιογραφιών της Αγίας Σοφίας, που έχουν αποκαλυφθεί πρόσφατα. Πριν λίγα χρόνια που είχα πάει εκεί οι εργασίες μόλις είχαν αρχίσει.

Όπως μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και μεγάλο μέρος από το «Μέγα και Ιερόν Παλάτιον» του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που για περίπου οκτώ αιώνες φιλοξενούσε τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, αποκάλυψαν οι τούρκοι αρχαιολόγοι, που δουλεύουν σε ειδικό πρόγραμμα για πάνω από 11 χρόνια.
Τεράστιο και οικοδομημένο σε έξι επίπεδα, το πάντοτε βουτηγμένο μέσα στην ίντριγκα «Ιερόν Παλάτιον» ξαναχτίστηκε και επεκτάθηκε πολλές φορές, κυρίως από τον Ιουστινιανό και τον Θεόφιλο. Μέχρι πρόσφατα, υπήρχαν στο φως μόνο ελάχιστα ψηφιδωτά και σπαράγματα από τα τείχη του. Η αρχαιολογική ανασκαφή, που γίνεται σε επιφάνεια 17.000 τετρ. μέτρων, έφερε στο φως τα αψιδωτά διαμερίσματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, λουτρά, νωπογραφίες που χρονολογούνται στους 7ο και 9ο αιώνα, ψηφιδωτά του 5ου αιώνα, τρούλο εκκλησίας του 6ου αιώνα, αλλά και τη θρυλική Χαλκή Πύλη, τη μόνη δίοδο επικοινωνίας του Παλατιού με τον έξω κόσμο. Μιλώντας στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, ο Τούρκος αρχαιολόγος Μεμέτ Αϊραντζί εξήγησε ότι για να φτάσουν οι ειδικοί στη βυζαντινή διαστρωμάτωση του εδάφους χρειάστηκε να κατεβούν οκτώ μέτρα κάτω από τη σημερινή επιφάνειά του. Μέχρι το τέλος του 2008 το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να επισκέπτεται όλο το χώρο των νέων ανασκαφών με τη βοήθεια ενός δικτύου από ράμπες και γέφυρες.

Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν ταυτοποίηση των σπαραγμάτων. Από όσο ξέρω, στην Ελλάδα μόνο η "Ελευθεροτυπία" αναδημοσίευσε ένα μικρό απόσπασμα από την ανταπόκριση του Γαλλικού Πρακτορείου.

Το «Μέγα και Ιερόν Παλάτιον» βγαίνει στο φως για να αποκαλύψει πτυχές μιας από τις σημαντικότερες σελίδες της ιστορίας του κόσμου και είναι γεγονός που δεν πρέπει να αποσιωπάται. Πέρα από την ελληνικότητα ή μη του Βυζαντίου οι αποκαλύψεις αυτές αφορούν πρωτίστως τον Ελληνισμό.

Sunday, May 25, 2008

Η εικονική πραγματικότητα του εγκλήματος


Kαι μετά κατηγορούν ότι τα όργανα της τάξεως, αντί να περιπολούν, τα έχουν και κάθονται όλη μέρα μέσα στα γραφεία και παίζουν στα κομπιούτερ. Μα θα μπορούσε διαφορετικά να προκύψει η τεράστια αυτή επιτυχία στη δίωξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος, της σύλληψης των νεαρών για παιδεραστία, κάποιοι από τους οποίους ήδη προφυλακίστηκαν; Τελικά τι έκαναν αυτοί; Είχαν σεξουαλικές δραστηριότητες ή μόνο κατέβαζαν στους υπολογιστές τους σχετικό υλικό από ξένα sites και το αντάλλασαν μεταξύ τους; Δεν κατάλαβα.
Ό,τι και να είναι καλή αρχή!
Απομένει όμως και η σύλληψη και η προφυλάκιση των υπευθύνων για την άστοχη αντιμετώπιση των θερινών πυρκαγιών -να πάνε φυλακή για να γράφουν εκεί και τα βιβλία τους με την ησυχία τους- με συνέπεια τη γνωστή βιβλική καταστροφή και τα τραγικά θύματα ή εκείνων που εξαφάνισαν τα χρήματα των εράνων για τους πυροπαθείς ή των άλλων υπευθύνων για τις αλλεπάλληλες πτώσεις στρατιωτικών αεροπλάνων, αλλά και για ένα σωρό δολοφονίες ηλικιωμένων από διαρρήκτες που καθημερινά συμβαίνουν, αλλά και εκείνων που τη στήνουν κάθε τέλος του μηνός και ληστεύουν τους συναταξιούχους με το που βγαίνουν από τις τράπεζες όπου έχουν μόλις εισπράξει την πενιχρή τους σύνταξη.... κλπ. κλπ.
΄Η μήπως τα θύματα εδώ δεν έχουν και πολλή σημασία καθότι δεν εμπίπτουν σην κατηγορία της εικονικής πραγματικότητας;

Tuesday, May 20, 2008

Επέτειος ή Επαίτειος;













Βουλιάξτε με τα ζήτω σας τον εθνισμό, τον τόπο,
και μας ρεντικολάρατε, ινφάμηδες, πουρ τρόπο!
Άστε μας να ψοφήσουμε μικροί, μα σαν ανθρώποι,
μούλους, γαλιότους, βίληδες μας λένε οι ξένοι τόποι.
Σου λέει το λες... Μα δεν μπορώ! Όρσε μες τη φυλή μου!
΄Ημουνα κάτου απ' τα σκυλιά, μα είχα την πόληψή μου!
Πήγαινα στο ξωτερικό σα λόρντος δοξασμένος
κι ήμουν απ' ούλες τις φυλές χιλιοπροσκυνημένος!
Και τώρα πάω στην ξενητιά κι αν το βολέσει η ώρα
κρύβω το πασαπόρτι μου να μην τους δώσω γνώρα!
"Μα ζούσες, λέει, μ' αβάφτιγους...", μα εγώ στη βάφτισή σας
ετριπλοξεβαφτίστηκα... ξεθρήσκεψα μαζί σας!
Κι είμαι για ματαβάφτισμα και για την κολυμπήθρα,
είμαι καντήλι δίχως φως και δίχως καντηλήθρα!".
Είχα τη φούρκα στο λαιμό, μα δήμιους γαλαντόμους,
μα επίστευα, είχα Θεό, πλούτια, τιμές και νόμους!
Είχα κουβέρνο ανθρωπινό, σπετόρο, πολιτσία,
ρεγγέντε, που θα φτούσατε κι Αυλές και Υπουργεία!
Έτρωα μια μπουκιά ψωμί κι έκανα το σταυρό μου,
μπόρια να πω το δίκιο μου, όριζα το δικό μου,
κι είχα και νου, μα τάχασα ούλα στη ρωμιοσύνη!
Τουρκέψαμε, γινήκαμε Ζουλούδες, μπαμπουίνοι!
Λέγαμε με την Ένωση πως θα μας ελληνίστε,
μα εσείς μας ξελληνέψατε, μας αποξανθρωπίστε!
Μα όχι, δεν μας άρεσε, "'Ενωση περ ντιρίτο!"
Να, ξαφνικό στα μούτρα μου... φώναζα, λέει, και 'Ζήτω'!



  • Το σατιρικό αυτό ποίημα γράφτηκε από τον Γιάννη Τσακασιάνο, το 1886, εικοσιδύο χρόνια μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, που έγινε στις 21 Μαίου 1864.
  • Ευχαριστώ τον bloger "Βασιλικός κι α μαραθεί", που μου το θύμησε με σχόλιό του σε σχετικό με την Ένωση post, της μοναδικά αυθεντικής Dana Semitecolo.
  • Eυχαριστώ επίσης και τον απαράμιλλο ζακυνθινό bloger Atsaranto, για το δάνειο της εικόνας της Αγίας Υπομονής, την οποία ανακήρυξε ως Πολιούχο της σύγχρονης Ζακύνθου.

Saturday, May 17, 2008

ο Galileo και το μάτι του


"Galileo", λοιπόν ονομάζεται το δορυφορικό σύστημα πλοήγησης της Ευρωπαικής ΄Ενωσης, που θα είναι έτοιμο το 2013. Κι έτσι δεν θα έχουμε μόνο έναν δορυφόρο να μας παντεποπτεύει, τον γνωστό αμερικάνικο GPS, αλλά και τον ανταγωνιστικό του -σε δυνατότητες και μόνο εννοείται κι όχι σε σκοπό- ευρωπαικό.
Μάλιστα είναι τόσο ανταγωνιστικός, που η ακρίβειά του στον εντοπισμό κάθε κινουμένου ή ακίνητου αντικειμένου θα αγγίζει αυτή του εκατοστού, ενώ ο GPS έχει τις αποκλισούλες του και, μάλιστα, από 10 έως 100 μέτρα.

Όπως πανηγυρίζουν οι ευρωβουλευτές, μαζί και οι έλληνες Μ. Σχοινάς (ΝΔ) και Α. Ποδηματά(ΠΑΣΟΚ), από κοινού με τον Υπουργό Μεταφορών, θα βοηθήσει σε θέματα Μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, γεωργίας, πυροπροστασίας ή αντιμετώπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης.
Και μετά από αυτά, αλλά και όλα τα ανάλογα στιλ Google Earth έρχονται τα σαίνια της "αριστεράς και της προόδου", οι υπερασπιστές των προσωπικών δεδομένων και χτυπιούνται για να φύγουν οι κάμερες από το κέντρο της Αθήνας, "που κατασκοπεύουν τη ζωή μας και φαλκιδεύουν την Δημοκρατία", απαιτούντες κάλυψη των προσώπων αυτών που δείχνουν τα κανάλια και αναφορές σε "τριανταπεντάχρονες".
Μας δουλεύουν ή μου φαίνεται; Βρίσκονται μέσα σε ένα παιχνίδι προσχημάτων και υποκρισίας ή είναι τόσο πια εκτός τόπου και χρόνου;

Πώς; Οι κάμερες μας στοχεύουν ατομικά; Τι λέτε; "Το σύστημα θα βοηθήσει σε αναζήτηση ορειβατών, ανάγκης εντοπισμού ατόμων, αλιέων κλπ." μας ανακοίνωσαν.

Μα, θα μου πείτε, ότι οι δορυφόροι αυτοί εποπτεύονται από τα αρμόδια όργανα της ΕΕ και των Κυβερνήσεων, που ελέγχουν κι εξασφαλίζουν την τήρηση των Αρχών της Δημοκρατίας.
Έχετε δίκιο, το λησμόνησα!

Thursday, May 15, 2008

Πολιτικά βασιλικά παραμύθια και κόλπα


Το όλο θέμα της άφιξης της βασίλισσας της Σοφίας στην Ζάκυνθο προκειμένου να βαφτίσει χελωνάκι ασφαλώς έχει την πολιτική του διάσταση. Νομίζω όμως υπό διαφορετική γωνία από ό,τι κυρίως αντιμετωπίζεται είτε ως σοβαρό, είτε ως ευτράπελο.

Με άλλα λόγια:

Σε κάνει να σκεφτεις ότι μας χαρακτηρίζει ως λαό όχι μόνο η δουλικότητα, αλλά και η θρασύτητα. Έχοντας τεράστιο έλλειμμα Δημοκρατίας στην σημερινή μας καθημερινότητα, αλλά φοβούμενοι να διαμαρτυρηθούμε, θέλουμε να δείξουμε πόσο Δημοκράτες είμαστε καταφερόμενοι κατά της πεθαμένης πια -και, συνεπώς, ακίνδυνης για μας και τα νιτερέσα μας- Βασιλείας.

Όπου εμφανίζεται ή όπου μιλά ο Κωνσταντίνος λοιδωρείται. "Ο Κοκός, ο Γλύξμπουργκ, ο Ντε Γκρέτσια, ο Πάπας της Αποστασίας" και άλλα τέτοια. Κι αυτό, επειδή πρόκειται για τον ηττημένο της υπόθεσης.

Όπου όμως εμφανίζεται η αδελφή του, που η καλή της τύχη την έκανε βασίλισσα, τη δοξάζουμε, την τιμούμε, την εκλιπαρούμε και της ζητάμε ρουσφέτια. Λες και η ίδια δεν ανήκει στην οικογένεια Γλύξμπουργκ, λες και ξεχάσαμε ως λαός τις εποχές -πριν 40 χρόνια περίπου- που οι φοιτητές και οι δημοκράτες ξήλωναν τα πεζοδρόμια της Αθήνας διαμαρτυρόμενοι για την τεράστια προίκα που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο για το γάμο, με τον οποίο έγινε βασίλισσα, αξιώνοντας αυτό το ποσό να πάει στην Παιδεία.

Εννοείται πως ούτε η Σοφία, ούτε ο Κωνσταντίνος, ούτε οι οικογένειές τους αποτελούν οι ίδιοι προσωπικά εχθρούς μας. Συνταγματικοί θεσμοί, που ο λαός μας είχε ψηφίσει, τους είχαν τότε στις θέσεις τους, όπως ακριβώς έχουν και τους σημερινούς έλληνες άρχοντες. Τα έχουμε δει, άλλωστε και τα καλά του Σαρτζετάκη ή και του Σαρκοζί, που είναι αιρετοί αρχηγοί κράτους.

Έχουμε δει και πόσο η Δημοκρατία μας προφυλάσσει από το να μη μεταβιβάζονται τα δημόσια αξιώματα κληρονομικώ δικαίω. Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, αλλά και όλη η Βουλή είναι γεμάτη μαμόθρεφτα παλαιότερων πολιτικών.

Από την άλλη, όντως οφείλουμε στη Σοφία υποδοχή ανάλογη του αξιώματός της. Τυχαίνει δε να έχει επιτελέσει έργο στην Ισπανία, ιδίως στον τομέα των Καλών Τεχνών και της φιλανθρωπίας. Οι ισπανοί τη λατρεύουν. Το όνομά της, "Ρέινα Σοφία" δεν το έχουν μόνο Μουσεία και Νοσοκομεία, αλλά και ...μπαρ! Μας θεωρούν δε οι ισπανοί μισοσυγγενείς και το λένε, επειδή η βασίλισσά τους είναι ελληνίδα.

Το ότι την ανακατώνουμε στα εσωτερικά μας είναι το πρόβλημα! Αν μας ενοχλεί ο θεσμός της βασιλείας στην Ελλάδα και ό,τι μας τον θυμίζει, γιατί δεν μας ενοχλεί η παρουσία της "δικής μας" Σοφίας και η ανάμιξή της σε ελληνικές υποθέσεις; Κι αν δεν μας ενοχλεί, τότε γιατί ξορκίζουμε κάθε παρουσία του Κωνσταντίνου;

Και κάτι ακόμα: Τι θα γίνει αν αύριο άλλάξουν τα πράγματα; Αν, ας κάνουμε μιαν υπόθεση, η Σοφία πάψει να είναι βασίλισσα και ο Κωνστανίνος γίνει κάπου αλλού βασιλιάς ή αποκτήσει μια θέση ισχύος; Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα της γυρίσουμε την πλάτη ως εκπρόσωπο λαομίσητου θεσμού και θα πέσουμε μονοί-διπλοί στα πόδια του "δικού μας" Κωνσταντίνου. Ή μήπως όχι;


Το δήθεν πολιτικό δίλημμα λοιπόν, γιατί "αντιδραστική" βασίλισσα γίνεται νονά της χελωνίτσας κι όχι μια "προοδευτική" προεδρίνα, η Κάρλα Μπρούνι, ας πούμε, είναι γελοίο.

Η πολιτική διάσταση του προβλήματος είναι αλλού: Το ότι για άλλη μια φορά μας αντιμετωπίζουν σαν απολίτιστους ιθαγενείς οργανώνοντας πανηγυράκια με χρυσόσκονες για να μας αποκοιμίσουν λίγο ακόμα και να αναβάλουν και πέραν της τριακονταετίας να δώσουν λύση στο οικολογικό, αλλά και γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα της Careta-Careta. Γιατί; Σίγουρα, όχι για κάτι που πηγαίνει κόντρα στα συμφέροντά τους!

Monday, May 12, 2008

H βασίλισσα, η χελώνα και μια ...ζακυθινή στρατσία*!


Όταν, επί Χούντας, μιλούσες για δημοκρατικές ελευθερίες σε αποκαλούσαν κομουνιστή, όταν, επί Πασόκ, αναφερόσουν στο έλλειμμα διαφάνειας, σε αποκαλούσαν αντιδραστικό δεξιό κι όταν, σήμερα, θίγεις το αλαλούμ της υπόθεσης careta-careta, σε εμφανίζουν ως δαίμονα με κέρατα κι εφτά ουρές, που ορέγεται χελωνόσουπες και οικολογικές καταστροφές.
Και το να σε χαρακτηρίζουν έτσι οι ταγοί της κάθε μιας από αυτές τις καταστάσεις, ας πούμε, πως είναι φυσικό. Όμως το να το κάνει και ο κόσμος, μόνο και μόνο επειδή τον έχουν μάθει να παπαγαλίζει ακρίτως θεωρίες περί «δεν πρέπει» ή politically correct ή trendy και μη, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό και, πάντως, ό,τι πρέπει πλαίσιο για να κάνουν οι επιτήδειοι τη δουλειά τους.

Πως να σιωπήσεις όμως, όταν ακούς πως θα έλθει στην Ζάκυνθο η Βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία για να υιοθετήσει ένα χελωνάκι; Άνθρωπος είσαι, σκας και στο τέλος επιλέγεις εκείνο της Μεταξικής Επιθεώρησης «θα το πω κι ας το πιω!».

Από πού να το πιάσεις αυτό το θέμα και από πού να το αφήσεις; Είναι τόσο ακραία τραβηγμένο, που μόνο να σαρκάσεις μπορείς. Μόλις πριν από λίγα χρόνια μόνο και μόνο η προφορά της λέξης Γκλύξμπουργκ έκανε το 80% των Ελλήνων να βγάζει άφθες στη γλώσσα. Σε αντίθεση με ό,τι έγινε με τον Βασιλέα του Κόσμου, οι Βασιλείς της Ελλάδας πρώτα γνωρίσανε τη Σταύρωση και μετά το Ωσαννά. Κι έτσι, τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας έχουμε πάλι μια Βασίλισσα, που δεν την λένε Φρειδερίκη, αλλά Σοφία, που δεν βαφτίζει με το όνομά της κοριτσάκια, αλλά χελωνάκια και που δεν τους δίνει και από ένα βιβλιάριο «απόρων κορασίδων», όπως έκανε η μαμά της.
Και γιατί να τους δώσει άλλωστε; Αφού η εξ Εσπερίας προίκα, η οποία προοριζόταν όλα αυτά τα χρόνια για την careta-careta έφτανε και περίσσευε για προικιστούν όλα τα χελωνάκια της Ζακύνθου και μάλιστα με δυνατότητα διαφορετικού συζύγου κάθε χρόνο, κατά τη συνήθειά τους.

Ποια χρόνια; Μα από τότε που είπαν στον μακαρίτη τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Αντώνη Τρίτση πως κάπου στην Ζάκυνθο υπάρχει μια careta-careta. Το περίεργο είναι ότι, παρότι κεφαλονίτης και υποψιασμένος περί τα περιβαλλοντολογικά, δεν την είχε πάρει είδηση. Και τον παραμύθιασαν τον άνθρωπο, πως αποκλειστικά και μόνο γεννάει τα αυγά της στον κόλπο του Λαγανά, ενώ τα γεννάει σε όλη τη Μεσόγειο, άσε που θαλάσσιες χελώνες υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Ευαίσθητος σε θέματα περιβάλλοντος ο Τρίτσης, ζήτησε έναν μαρκαδόρο, ρώτησε πού πέφτει στον χάρτη ο Λαγανάς, έσυρε μιαν καμπυλωτή γραμμή παράλληλη με τον κόλπο και είπε: «Σε αυτήν την περιοχή απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα μέχρι να μας πουν οι ειδικοί πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διάσωση της careta-careta». Και πολύ σωστά έπραξε ως Υπουργός! Το περίεργο είναι ότι σήμερα, καμιά τριανταριά χρόνια μετά, βρισκόμαστε να παλεύουμε ακόμα με τη γραμμή εκείνου του μαρκαδόρου!

Ας δούμε επιγραμματικά τα αποτελέσματα αυτής της γραμμής:
Επί τρεις δεκαετίες γίνεται κάθε χρόνο ο κακός χαμός μεταξύ υπερασπιστών και δήθεν διωκτών της χελώνας. Πού βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι αιμοβόροι και, μάλιστα, για αίμα χελώνας ζακυνθινοί; Τόσα χρόνια πώς επιβίωνε;
Πέρα από την κατ’ έτος, παραδοσιακή πια, εμπλοκή των αρμοδίων Υπουργείων, των Διεθνών Οικολογικών Οργανώσεων και των αμέτρητων κατά δήλωσή τους «Οικολόγων», ελλήνων και ξένων, σε αυτήν την ιστορία, το θέμα δεν προχώρησε –στην πράξη εννοούμε, γιατί από λόγια άλλο τίποτα- ρούπι.
Η νομική αντιμετώπιση του ζητήματος είναι η αποθέωση του άρπα - κόλα. Αλλεπάλληλα Προεδρικά Διατάγματα έρχονται να το ρυθμίσουν πότε έτσι, πότε αλλιώς. Τη δημιουργία σοβαρού Επιστημονικού Κέντρου, Παρατήρησης και Προστασίας της careta-careta, ή Οικολογικού Πάρκου όμως, με διοργάνωση ετησίων συνεδρίων κανονικών επιστημόνων, εκδόσεων και μελετών δεν είδαμε. Απλώς και μόνο κάθε καλοκαίρι έρχονται τον Αύγουστο διάφοροι νέοι από όλο τον κόσμο, φοιτητές κατά προτίμηση, και, επ’ αμοιβή ή μόνο για τα μπάνια τους, κάθονται και μετράνε τα αυγά της. (Τέτοια καταμέτρηση πια, ούτε στα ορνιθοτροφεία στα Μέγαρα δεν γίνεται!). Και con questo;
Το αν απαιτείται για την προστασία της careta-careta δέσμευση τόσο μεγάλης έκτασης, όση πήρε τότε δηλαδή, το χέρι του μακαρίτη του Τρίτση, δεν έχει επιστημονικά, παναπεί από σοβαρή μελέτη, απαντηθεί. Παραμένει δε σε εκκρεμότητα το ιδιοκτησιακό ζήτημα των κατόχων δεσμευόμενης γης, αφού θα πρέπει να είμαστε το μόνο Κράτος διεθνώς, που, παρά τα Συνταγματικά και τα Ευρωπαϊκά οριζόμενα, ασκούμε οικολογική πολιτική με ξένα κόλλυβα, δηλαδή με ξένες περιουσίες. Επειδή δε οι ιδιοκτήτες της γης δεν εννοούν να καταλάβουν πως, ενώ για να περάσει ένα δρομάκι από το οικόπεδό σου θα πρέπει να σου κάνουν απαλλοτρίωση, συμβαίνει εδώ, σε τόση έκταση, το Ελληνικό Δημόσιο ούτε λόγο καν κάνει περί αυτού γιατί δεν έχει, λέει, λεφτά, δαιμονοποιούνται και παρουσιάζονται αγροίκοι και κυνηγοί κεφαλών χελωνών, εισπράττοντας το ανάθεμα ακόμα και από οικολόγους καταγόμενους από χώρες, που έχουν ως εθνικό φαγητό τους τη χελωνόσουπα! Και το ελληνικό Κράτος κάθεται και ανέχεται αυτόν τον διεθνή εξευτελισμό των πολιτών του!
Παρότι το θέμα της προστασίας της careta-careta σε συνδυασμό με τα δικαιώματα των ιδιοκτητών γης έχουν εδώ και δεκαετίες αντιμετωπισθεί με επιτυχία στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, το Ισραήλ, την Κύπρο και άλλες χώρες σε τίποτα αυτή η πρακτική δεν έχει υιοθετηθεί από την Ελλάδα. Για τι άραγε; Και δεν είναι ανάγκη να γίνουν απαλλοτριώσεις. Αλλού επιβάλλεται στους τουρίστες των περιοχών, που δεν ωοτοκεί η χελώνα, ένας μικρός ειδικός φόρος, τα έσοδα του οποίου κάθε χρόνο αποδίδονται αναλογικά στους ιδιοκτήτες δεσμευμένων περιοχών ως αντισταθμιστική εισφορά. Αλλού καταβάλλεται ετήσιο ενοίκιο. Και βλέπεις, λόγω του ικανού ετήσιου αυτού εσόδου, εκεί που οι ιδιοκτήτες εναντιώνονταν, να επιδιώκουν τώρα να ενταχθούν οι περιουσίες τους στις ζώνες προστασίας. Η πιο ρηξικέλευθη αντιμετώπιση έχει γίνει από την Κύπρο, όπου τα αυγά της χελώνας συλλέγονται μέσα από την άμμο, επωάζονται τεχνητώς και τα χελωνάκια αφήνονται να φύγουν στη θάλασσα.
Μη νομίσετε όμως ότι δεν έχει γίνει και τίποτα τόσα χρόνια. Ενδεικτικά ας αναφερθεί, ότι, εκτός από τους αμέτρητους χωρίς σχετικές σπουδές «οικολόγους» που αποκτήσαμε, ένα σωρό υπάλληλοι σε συνήθεις θέσεις του Δημοσίου, με το που ανακατώθηκαν με τη χελώνα, αποσπάστηκαν ως ειδικοί στα Υπουργεία, φτάνοντας πολλές φορές να γίνουν μέχρι και καθηγητές πανεπιστημίου ή και υφυπουργοί! Άλλες κυρίες βρήκαν με τη χελώνα σκοπό στη ζωή, άφησαν την πνιγηρή ατμόσφαιρα των μέσα στο μαύρο μάρμαρο κολωνακιώτικων σαλονιών τους και ξεχύθηκαν ως ιεραπόστολοι της χελωνοδιάσωσης. Περιοχές της Ζώνης Οικολογικής Προστασίας (ΖΟΕ) -προστασίας μέσω των απαγορεύσεων και μόνο εννοείται- αγοράστηκαν σε ευτελή τιμή -φυσικό, αφού φέρουν τόσες δεσμεύσεις- από Διεθνείς Οικολογικές Οργανώσεις, μόνο και μόνο για να προστατευτούν. Καλά, δεν επαρκούσαν οι νόμοι για την προστασία τους; Την απάντηση μάλλον θα την πάρουμε στα προσεχή χρόνια.
Πάντως, στην αρχή της χελώνιας τριακονταετίας, όταν γίνονταν κάτι χελωνικά συνέδρια στη Ζάκυνθο είχα κάνει μιαν εισήγηση να κηρυχθεί ο Γέρακας αρχαιολογικός χώρος να τελειώνει το ζήτημα της προστασίας άπαξ δια παντός. Γιατί ως γνωστόν, εκεί, σύμφωνα με μελέτες, αλλά και ευρήματα, υπήρχε σπουδαίος προϊστορικός οικισμός και οι ανασκαφές μπορεί να φέρουν στο φως πολλά. Όχι μόνο κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, αλλά το θέμα αποσιωπήθηκε. Ακόμα ψάχνω την αιτία...
Αλλά μη νομίσετε πως μόνο χαμένους ιδιοκτήτες έχει αυτή η ιστορία! Χαμένοι είναι οι νομοταγείς ιδιοκτήτες και, φυσικά, οι έρμες οι χελώνες. Έχει όμως και κερδισμένους ιδιοκτήτες. Τους νυν και αεί κερδισμένους εν Ελλάδι, δηλαδή τους την νεοελληνικήν μανιέρα μετερχομένους. Κι εκεί είναι που κάπου ψυλλιάζεσαι το γιατί διατηρείται αυτό το θέμα σε εκκρεμότητα τριάντα χρόνια τώρα...
Α! Θα πρέπει να έχει και κάποιους ακόμα κερδισμένους. Αλλά για να τους μάθουμε θα πρέπει να έχουμε τα ποσά που δόθηκαν από Ευρωπαϊκή Ένωση, Ελληνικό Κράτος και Διεθνείς Οργανισμούς αυτά τα τριάντα χρόνια και, φυσικά, το πού πήγαν. Μήπως τώρα με τη βασίλισσα, είναι μια ευκαιρία να τα σουμάρουν οι αρμόδιοι και να μας τα πουν, μπας και ρωτήσει η Μεγαλειοτάτη και βρεθούμε σε δύσκολη θέση, που δεν θα έχουμε τι να της απαντήσουμε;

Είναι να απορείς για τη σκοπιμότητα αυτής της παράτας με τη Σοφία και τη χελώνα. Η οποία Σοφία, ας το πούμε κι αυτό, μια χαρά κάνει τη δουλειά της στην Ισπανία. Επιτελεί εκεί έργο και την αγαπούν όλοι.
Όμως και ο πρωτοετής του marketing γνωρίζει ότι συνδέεις με ένα θέμα μια προσωπικότητα, και μάλιστα διεθνούς ακτινοβολίας, προκειμένου να το γνωστοποιήσεις και να ευαισθητοποιήσεις για αυτό είτε τον κόσμο, είτε τις εξουσίες.
Εδώ ποιους χρειάζεται να ευαισθητοποιήσουμε;
Τον κόσμο; Ποιος δεν ξέρει τα περί σωτηρίας της χελώνας, διεθνώς πλέον; Εννοείται πως ξέρουν όσα τους λένε, έχοντας υπόψιν τους οι αρμόδιοι ότι απευθύνονται, κυρίως, σε οικολογούντες, που αγοράζουν ένα Souvenir of Zante, αμολάνε κι ένα κλισέ του τύπου «Τον κόσμο, όπως τον παραλάβαμε, έτσι να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας» και ξοφλάνε με αυτή τους την υποχρέωση. Δόξα τω Θεώ τα τουριστικά καταστήματα, χρόνια τώρα, δεν προφταίνουνε να ξεπουλάνε τη μουσούδα της careta-careta σταμπάδα στα επίμαχα σημεία, από μπλουζάκι μέχρι στριγκάκι και από κανάτι μέχρι αναπτηράκι. Η έλευση της βασίλισσας θα κάνει τη διαφορά;
Όμως, αν θέλουν να ευαισθητοποιήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, καλύτερα να το αποφύγουν. Χρόνια τώρα μας κυνηγάει και μας επιβάλλει πρόστιμα, επειδή δεν έχουμε κάνει τίποτα ουσιαστικό για τη σωτηρία της χελώνας. Είναι ώρες τώρα να της το θυμίζουμε;

Τι άλλο, μετά από όλα αυτά να υποθέσει κανείς, διαφορετικό παρά ότι με αυτά τα βασιλικά βαφτίσια μας δουλεύουνε; Και το κακό είναι πως εχαθήκανε πλέον από τη Ζάκυνθο οι επιδέξιοι χειριστές τση στράτσας και του κουνουπιδιού. Αλλιώς δεν θα το τολμούσανε!



* Στρατσία: Ζακυνθινή λαική μέθοδος αποδοκιμασίας παράφωνης πριμαντόνας, η οποία μέθοδος, όμως, εξασφάλισε στους ζακυνθινούς του 19ου αιώνα υψηλού επιπέδου παραστάσεις όπερας. Από την γαλαρία, όπου έκλειναν θέσεις οι μη εύποροι, εκφεντονιζόταν στα μούτρα της άδουσας μουσκεμένη πατσαβούρα, ζακυνθινιστί "Στράτσα". Την στράτσα μπορούσε να αντικαταστήσει και κουνουπίδι, οπότε μιλούσαμε για "κουνουπιδία". Όταν όμως η πριμαντόνα "έδινε ρέστα", από τις θέσεις των ευπόρων, τα θεωρεία και την πλατεία, ρίχνονταν πάνω στη σκηνή χρυσαφικά και διαμαντικά μαζί με ανθοδέσμες.



Thursday, May 1, 2008

ο Αντώνης Βεζιρτζής


Τον Απρίλη του 1984, πριν από 24 χρόνια, κυκλοφορούσε το πρώτο τεύχος το περιοδικού "Περίπλους". Από τα κύρια θέματά του ήταν ένα αφιέρωμα -με όσα στοιχεία μπόρεσαν να συγκεντρωθούν τότε- στον Ζακυνθινό γλύπτη Αντώνη Βεζιρτζή. Είχε αυτοπυρποληθεί πριν από τρία χρόνια, στα 31 του, αφήνοντας ως υποθήκη το "Αν ρωτήσουν για μένα, να δώσετε την αγάπη μου".
Ο πατέρας του, ο αδελφός του και οι φίλοι του συγκέντρωσαν τα κατάλιπά του, έργα, προπλάσματα, κείμενα και έτσι οργανώθηκε μια έκθεση στο Ωδείο Αθηνών.
"Ο Αντώνης Βεζιρτζής γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1950. Υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της γλυπτικής, που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 70, ο πρόωρος όμως θάνατός του στέρησε τη δημιουργική του πνοή από την εξέλιξη της νεοελληνικής γλυπτικής." έγραφε ο Δημήτρης Παπαστάμος, τ. Διευθυντής και αναμορφωτής της Εθνικής Πινακοθήκης, που κι αυτός πέθανε φέτος, πριν δύο μήνες.
Με εξαίρεση εκείνη, που έγινε το 1998 στη Ζάκυνθο από τον πολιτιστικό οργανισμό "Πλατύφορος", η έκθεση που παρουσιάζεται από προχθές και μέχρι 25 Μαίου στο Μουσείο Μπενάκη, κεντρικό κτίριο, Κουμπάρη 1, τηλ. 210-3671000, σε επιμέλεια Κώστα Παπαχρίστου, είναι η δεύτερη από τότε και περιλαμβάνει τα σχέδια, τα μικρά γλυπτά του, τα καράβια και τα αφηρημένα τοπία του.
Ο Αντώνης Βεζιρτζής, όπως όλοι μας τότε, μετακόμισε για σπουδές από τη Ζάκυνθο στην Αθήνα μετά το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, ως μαθητής του Γιάννη Παππά και διατέλεσε βοηθός του γλύπτη Τάκι.
Αντιγράφω από το αφιέρωμα του πρώτου τεύχους του περιοδικού ΄Περίπλους': " Για το έργο του Αντώνη Βεζιρτζή, τα γλυπτά, πολλά από τα οποία είναι φτιαγμένα από σίδερα μεταχειρισμένα, κομμάτια από οικοδομές και εξαρτήματα από μηχανές, τους πίνακες, τις μάσκες, τα θεατρικά κοστούμια, μίλησαν ή μιλούν και θα μιλήσουν πολλές φορές ακόμη, μιας και τώρα ήρθαν στο σύνολό τους στο φως, αρκετοί ειδικοί και μη. Όμως την προσωπικότητά του ποια μαρτυρία μπορεί να σκιαγραφήσει, ποιο γραφτό είναι σε θέση να αποδώσει;
Αυτοπυρπολήθηκε για να διαμαρτυρηθεί σ' έναν κόσμο, που όχι μόνο για καλλιτέχνες δεν είναι, μα ούτε καν για ανθρώπους. Πού να βρεις λόγια να μιλήσεις για την αυτοθυσία του, όταν στην εποχή μας τόση κατάχρηση έχει γίνει στη λέξη 'ήρωας'..."
Ο Βεζιρτζής είναι ένας κατ' ευθείαν απόγονος του Νικολού Κουτούζη, η σύγχρονη εκδοχή του. Δεν είναι τυχαίο ότι, όπως κι εκείνος, υπήρξε εικαστικός καλλιτέχνης, ποιητής και σατιρικός.
Πολλοί θα σκεφτούν ότι αυτοκτόνησε από κατάθλιψη. Κι όμως ήταν η χαρά και το κέφι προσωποποιημένα. Πόσοι από τους αμέτρητους σημερινούς καταθλιπτικούς είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν στ' αλήθεια; Μόνο για ψυχαναλύσεις και κόνξες είναι ικανοί. Αυτός όμως δεν κλαιγόταν ποτέ. Πάντα σάρκαζε. Πάντα σατίριζε.
Ένας συμφοιτητής του, ο ιστορικός τέχνης, σήμερα, Ευγένιος Ματθιόπουλος τον θυμάται να μεταμφιέζεται και να πηγαίνει στη Σχολή "πότε σαν καμπούρης, πότε σαν γριά, ακολουθώντας ένα παιχνίδι ανατροπής των συμβάσεων και των ρυθμών της καθημερινότητας". Παράλληλα συμμετείχε και στις "συμβατικές" ας πούμε μορφές διαμαρτυρίας, όπως οι φοιτητικές κινητοποιήσεις εναντίον της δικτατορίας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Κι όσοι από τους ζακυνθινούς φοιτητές τον επισκεπτόμαστε τον θυμόμαστε να σκουπίζει καθημερινά το πεζοδρόμιο του σπιτιού του, όπως έκαναν οι νοικοκυραίοι στην Ζάκυνθο, απαγγέλλοντας όμως παράλληλα, στεντορεία τη φωνή: "Τούτη γης που την πατούμε, ούλοι μέσα θε να μπούμε!" σκορπίζοντας τον τρόμο στους περαστικούς, που είτε έφτυναν στον κόρφο τους, είτε έσπευδαν να βρουν ξύλο να χτυπήσουν, πρωί-πρωί.